Felieton kibica: Plan 2020

Od dłuższego czasu dajemy kibicom Lecha Poznań okazję współtworzenia serwisu KKSLECH.com a nie tylko udzielania się na nim w komentarzach. Pisząc swój tekst możesz liczyć na jego publikację tutaj. Dziś prezentujemy jeden z artykułów nadesłanych do nas przez kibica.

Publikując ostatni felieton dowiedziałem się co prawda, że pisać to w ogóle nie potrafię i niech mnie pióro parzy, ale myśli to zdarza mi się formułować interesujące, a niektóre to ponoć nawet i trafne. Skoro tak – koncypowałem – to może wypadałoby referować według zasad pewnego kongresu futurologicznego – sam konkret, przysięgam! – co powinno przypasować publiczności, niemniej z uwagi na radykalizm takiego przedsięwzięcia oraz niewesołą historię związaną z tamtym kongresem, ostatecznie spasowałem. Wybrałem zgniły kompromis i proponuję felieton, który odpowiada żywotnym potrzebom całego społeczeństwa, felieton na skalę naszych możliwości! Czy Państwo wiedzą co ja robię tym felietonem? Ja otwieram oczy niedowiarkom! Patrzcie Państwo to moje, przeze mnie wykonane i to nie jest moje ostatnie słowo! Proponuję zatem felieton w… punktach! I to właśnie teraz, gdy „po planowym odwrocie” (skromne trzynaście porażek) „cofnęliśmy się na z góry upatrzone pozycje”, bo przecież podium i europejskie puchary tuż-tuż, a nawet i „coś podnieść” jest szansa, i zaraz najbardziej medialny duet prezesowsko-dyrektorski w Ekstraklasie podbije do kibiców z gombrowiczowskim zapytaniem: „Jak nie zachwyca, skoro zachwyca”?!

1

Pani Pelagia i constans. Jak to jednak dobrze, że są na tym świecie pewniki. Przykład pierwszy: suma kątów trójkąta równa jest dwóm kątom prostym. Przykład drugi: zawsze po zimowej przerwie murawa na Inea Stadionie „istnieje wyłącznie teoretycznie”, zaś w pierwszej drużynie Kolejorza panuje pomór. Ech, sam w życiu nie miałem ani skrawka trawnika, przeto nie mam pojęcia jak rozwiązać problem z murawą, ale mam jej widoku serdecznie dość. Niby mam świadomość, że w klubie traktują pielęgnację murawy priorytetowo, że lampy, że greenkeeper, etc., ale obawiam się że możemy mieć tu do czynienia z zagadnieniem aporetycznym i ciekawi mnie tylko, czy ktokolwiek pociągnięty został do odpowiedzialności za wady konstrukcyjne uniemożliwiające właściwie utrzymanie murawy, czy na takie kwestie położono lachę i niech miasto – czyli podatnicy – płaci, ewentualnie niech się martwi najemca. Jako, że nie urodziłem się wczoraj, odpowiedzi się niestety domyślam. Z drugiej jednak strony nic bardziej mnie nie irytuje jak tłumaczenie fatalnej formy wyłącznie kiepskim stanem placu gry. Oczywiście nie tacy zawodnicy jak aktualni mistrzowie Polski wkurzali się kartofliskiem, na którym przychodziło im grać i na ten przykład piłkarz pokroju Andrei Pirlo – jeszcze z czasów dawnego, świetnego Milanu – miał kiedyś w trakcie okienka transferowego powiedzieć, że najbardziej to liczy na zakup… ogrodnika, gdyż jakiejkolwiek gwiazdy Berlusconi na San Siro by nie sprowadził to nie zmieni to stanu nawierzchni, na której grać pięknie w piłkę po prostu jest trudno. Ok, ale my już przed meczem często słyszymy od trenera Urbana i jego podwładnych, że sorry Batory, ale dzisiaj to nic z tego, „wicie, rozumicie” – murawa; ale jak już będzie trawka piękna i równiutka to wam dopiero oczy zbieleją, taki fest futbol pokażemy! Mecz w Sosnowcu wprowadzić musiał co naiwniejszych w konfuzję, że okrutne „męczenie buły” na które złożyły się żółwie tempo, wielokrotnie odskakująca od nogi piłka, błyskotliwe podania do tyłu i wszerz oraz pressing jednoosobowy, mogą mieć chyba inna genezę niż tylko fatalna murawa w Poznaniu. A zresztą czy aby nie przypomina to plenum titulos Czytelnikowi perorów trenera Bakero, że dopiero na wyjeździe w Bradze drużyna pokaże całe piękno gry, które tak solidnie wyćwiczyła podczas ciężkich spacerów po plaży

[UWAGA REDAKCYJNA: tekst intencjonalnie przekreślony!] zimowych obozów? Jak
wówczas było pamiętamy, było ciężko, chociaż Hochwander nie zrobił o tym 28. filmów. I żeby zakończyć ten wątek, to uważam że chyba najpiękniejszą bramkę ostatnich lat, zdobytą w stylu „team play”, Lech strzelił w 2010 r. (Lewandowski) w meczu wyjazdowym z Polonią Warszawa na boisku, którego też właściwie nie było. Wtedy również po meczu marudzili, ale wygrali grając w piłkę. I kiedy przed inauguracją ligi w nowym roku, przed domowym meczem z Termalicą, usłyszałem biadolenie trenera i zawodników – swoją drogą mając w pamięci obraz gry w tamtym spotkaniu, której to ekipie bardziej zła murawa przeszkadzała w rozgrywaniu futbolówki, hm? – te ich wszystkie antycypujące
usprawiedliwiania, to od razu przypomniał mi się fragment z nieśmiertelnego i genialnego kabaretu TEY: „Pani Pelagio, ale mistrz się inaczej pisze”.
– Lech-kontuzje, kontuzje-Lech. Proszę szanownego audytorium, był to przykład tak zwanego wyrażenia bliskoznacznego, czyli synonimu, zwanego również jednoznacznikiem, a czasem także równoznacznikiem. Na dzisiaj tyle! – zakończył przedwcześnie wykład profesor Tutka, porażony sytuacją kadrową Lecha i zmianami dokonanymi w meczu ze Śląskiem. Oczywiście nie posiadam recepty także i na problem wiecznych a licznych kontuzji w naszej drużynie. Doprawdy, albo prześladuje nas pech zupełnie nieprawdopodobny, albo ktoś nieprzychylny wynajął czarownika by rzucił na nas czar zły, albo wszyscy ci fachowcy od medykamentów, suplementów, przygotowania fizycznego, rehabilitacji powinni popaść w głęboką zadumę nad efektami swojej pracy. Kurcze pióro i motyla noga: niby to Smuda bezmyślnie zajeżdżał piłkarzy, grał najwyżej dwunastoma zawodnikami na wszystkich trzech frontach, a jednak takiej swoistej „łapanki” do składu – ba, do meczowej osiemnastki! – nie było. Skoro patronuje nam dziś w tej pogawędce duch Szwejka, to wysuwam propozycję aby klubowym lekarzem uczynić dr. Grünstein, który wiedząc o mocarstwowych i imperialnych zakusach klubu, już by tam pokazał na czym opiera się cesarstwo. A co, ma ktoś lepszy pomysł?!

2

Karol Linetty. „Piłkarz” – tyle zazwyczaj potrzebują zawodnicy z ekstraklasy, aby skomplementować innego gracza. I patrząc na ostatnie poczynania Niebiesko-białych mam silne przekonanie, że powiedzieć o Linettym po prostu „piłkarz” wystarcza, aby oddać cesarzowi co cesarskie. Nie kryję, że środkowych pomocników obdarzam największą uwagą i podziwem jeśli chodzi o futbol; że Linettego mam na oku od ho-ho, a może i dłużej, i że niezależnie od wszystkie kibicuję mu osobiście. Po pierwsze dlatego, że wygląda na jednego z niewielu zawodników naszej drużyny, który… lubi grać w piłkę. Że przekłada się to na boiskową zadziorność, na zdrowo pojętą agresywność, dążność do wygranej – to jasne i oczywiście chwalebne, ale jaką niesprawiedliwością byłoby sprowadzać grę tego zawodnika wyłącznie to owych legendarnych cech „wolicjonalnych”. Przecież jego umiejętnościom techniczno-taktycznym zawdzięczamy nie tylko kilka ładnych punktów i ważnych zwycięstw (asysta z Zagłębiem Sosnowiec – chyba pierwsze, sensowne podanie wertykalne w całym meczu; asysta z Górnikiem w Łęcznej oraz oczywiście trzy różnorodne i kunsztowne ostatnie podania w pierwszym tegorocznym meczu ligowym), ale co może nawet istotniejsze: z jego obecnością na boisku Lech zyskuje płynność w grze i różnorodność w sposobie prowadzenia natarć na bramkę rywali. Ja wiem, że nie czas to i miejsce na budowę pomnika, ale nie ma co ukrywać, że skoro mowa o wychowanku to serce rośnie samoistnie, a wszelka kurtuazja wypada dość licho. Szkoda tylko, że gdy ów wychowanek na dobre zaczął wieść prym w drużynie to już się z nią żegna. Signum temporis. Niemniej, choć nie dopuszczam do siebie teorii głoszącej, że Janowi Urbanowi „nakazano” wystawianie Linettego wyżej – żeby podbić jego cenę tzw. liczbami – to nadal nie mogę pogodzić się z jego odesłaniem na pozycję „numer dziesięć”. Żeby była jasność: nie odmawiam mu kreatywności, nader przyzwoitej techniki, przecież pisałem to już wyżej

– chociaż przydałoby z pewnością się ciut lepiej kleić piłkę przy przyjęciu i solidniej wykonywać stałe fragmenty. Po prostu w Karolu widzę nagrodę dla systemu szkolenia ostatnich lat, czyli prawdziwego rozgrywającego! Ale rozgrywającego ustawionego deczko niżej niźli tuż za plecami napastnika. Deeplying-playmaker – język angielski jak zwykle ułatwia sprawę. Takiego nawet do 1-4-3-3. Bolało mnie, gdy Linetty miał być skrzydłowym, bolało gdy miał być jedną z dwóch szóstek. Nie boli na dziesiątce, ale też nie raduje jego gra tak jak wówczas, gdy dyryguje odbiorem, gdy błyskotliwie przesuwa linie, gdy nadaje grze tempo i dba o jej rytm, i gdy biega od pola karnego do pola karnego szukając piłki, a nie zapomina przy tym o prostopadłych podaniach oraz zamykaniu akcji zaczepnych. Klasowy pomocnik. Rzadkość, nieprawdaż? Jakże miło by było piszącemu niniejsze, gdyby mógł zobaczyć w następnej kolejce grających obok siebie Murawskiego i Linettego, ale cóż… Wiele dobrego słyszałem o tym młodym człowieku od ludzi, którzy mieli z nim styczność. Że grzeczny, ułożony, z ziemią kontakt trzymający, pracowity, skromny – może aż za nadto – wręcz nieśmiały. Prawda: nie ma osobowości tak magnetycznej jak Piotr Reiss, nie ma jego wyczucia tematu kibicowskiego, nigdy też nie przebije Ivana Djurdjevićia oryginalnością i ciekawością wypowiedzi, zaiste nie będzie nigdy jego talent tak eksponowany jak Roberta Lewandowskiego, a więc – nie „legenda”, lecz „piłkarz” właśnie. Czy to mało? Nie sądzę, a może inaczej: głęboko wierzę, iż pracowitość, oddanie
i uczciwość nie podlegają kaprysom mody. Dlatego też napiszę bez natrząsania się, lecz z uznaniem, szacunkiem i sympatią: Pan piłkarz Linetty. Jeszcze zatęsknimy.

3

Kryzysowy Klub Sportowy? Dyskusja właściwie bez końca i z dziedziny raczej cyklów koniunkturalnych niźli sportu. Najszczerzej w świecie nie uwierzyłbym, że kolejne zdobyte mistrzostwo – za tego klubowego układu – znów okaże się katastrofą. Co prawda nie do końca potrafiłem zrozumieć cóż na prawdę wydarzyło się po triumfie w roku 2010, ale w porządku, był to – wszyscy polscy trenerzy chórem – „cenny materiał do analizy”. Ale żeby po raz drugi… Serio? Jak sobie przypomnę ten entuzjazm, optymizm przed i po meczu z Termalicą, nadzieje na nowe otwarcie, a zaraz potem nastroje zupełnie przeciwne: przygnębienie, wściekłość i bezradność wobec kolejnego „kryzysu”, to aż do dzisiaj serce ściska…. Ileż to już razy kazano nam w tym sezonie przełknąć zmianę priorytetów? Liga Mistrzów, yyy, jednak nie bo Liga Europy, a potem liga polska, a potem Puchar Polski, a potem… (nie daj Bóg) co? Znowu liga i wzdychanie do miejsca numer… cztery? Może i przesadzam, ale mam wrażenie, że te ciągłe wydobywania się z kolejnych kryzysów, te regularne ratowania sezonu, rozgrywek, twarzy etc., to niemal programowe w koło Macieju – a nie, już nie – przepraszam: teraz w koło Janie… – zrodziło wśród kibiców nader niebezpieczne poczucie tymczasowości wszelkich sukcesów. Sukcesów nie tyle będących prostym następstwem prowadzonej polityki klubowej, coraz lepszej gry pierwszej drużyny, tylko jakimś amalgamatem „trafienia w formę” ze słabością rywali oraz ogromnym wysiłkiem całego środowiska kibicowskiego, za którymi to osiągnięciami – i to boli zdecydowanie najbardziej – nie tylko nawet nie rozciągają się perspektywy kuszące, nie ma tam nawet ściany, ale zawsze, jak dotąd, kryje się przepaść, której nie udaje się ominąć. I znowuż kolejny kryzys, kolejne wyrzeczenia, kolejne wymaganie od kibiców ustępstw, kolejna zgoda na bylejakość, na wirtualne prężenie rzekomych muskułów, na brak ambicji… No, ale można mnie przecież swobodnie posądzić o złe intencje, bo przecież to nie tak, albowiem nad wszystkim czuwa gospodarz domu, nie da on krzywdy zrobić nikomu

[UWAGA REDAKCYJNA: tekst intencjonalnie przekreślony!] „Plan 2020” i żeruję tylko na pobudkach niskich, i zupełnie nie doceniam wypracowanych dotychczas dźwigni rozwoju, prowadzących do świetlanej przyszłości, a „już za cztery lata…”. Kryzysy to się zdarzają i o niczym nie świadczą, bo tylko ten co nic nie robi, i w ogóle to „wiemy lep jakiej propagandy kryje się za tymi nićmi!” – złowrogo na autora tych słów spoglądali klubowi działacze. Dobra, dobra, a pamiętacie porucznika Duba z „Przygód dobrego wojaka Szwejka w czasie pierwszej wojny światowej”? Jako wojskowy dyletant czuł się oczywiście w obowiązku pouczania surowo wszystkich i powołany do zaprowadzania jedynie słusznej dyscypliny. Tylko, że jedyne na co się mógł zebrać to ostro brzmiące napomnienia: „Wy mnie jeszcze nie znacie, ale mnie jeszcze poznacie!” – i dalej – „wy mnie może znacie z dobrej strony, ale poznacie mnie i ze złej!”. I tak ze sto razy bez pożądanego efektu… No wypisz wymaluj strategia akurat na rok 2020…
Na zdraví!

Bogumił Żatecki, bogumil.zatecki@wp.pl

Chcesz, by w przyszłości także Twój tekst znalazł się na KKSLECH.com? Pisz i wyślij go do nas pod adres: redakcja@kkslech.com. Jest szansa, że ujrzy światło dzienne. Więcej dowiesz się -> TUTAJ

>> Mistrzowski Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <<