Na chłodno: Spokój

Wiosną 2016 ruszyliśmy na KKSLECH.com z nowym stałym cyklem, który na zawsze będzie już towarzyszył tej witrynie. W materiałach pod tytułem „Na chłodno” przyglądamy się meczom Lecha Poznań, ogólnej grze zawodników i indywidualnej postawie piłkarzy. Czasem poruszamy też aktualne sprawy dotyczące naszego klubu.

Z oficjalnych meczów Lecha Poznań nie zdajemy pełnych relacji tylko przeprowadzamy raporty, dlatego artykuły z cyklu „Na chłodno” to w pewnym sensie dopełnienie materiałów meczowych. Chłodne oceny spotkań Kolejorza, gry lechitów czy okołomeczowe ciekawostki i nasze przemyślenia na poszczególne sprawy. O tym wszystkim przeczytacie kilkadziesiąt godzin po każdym spotkaniu poznając nasze szczere zdanie na temat danego meczu. Od lata w materiałach „Na chłodno” przyglądamy się również temu, co dzieje się w Lechu (głównie pod względem transferów), oceniamy działania zarządu lub ich brak i ogólnie bacznie spoglądamy na sytuację wokół klubu.

Zaczynamy od razu od głównego tematu i z grubej rury. Piątek wieczór godzina 22:50. Lech nic nie gra, przegrywa co oczywiście natychmiast przywiewa na stronę użytkowników typu numer 5, którzy uważając się za kibiców tylko czekają na wpadkę naszego klubu.

5) Kibic porażek

To użytkownik w rozmaitym wieku wchodzący na KKSLECH.com i włączający się do dyskusji dopiero wtedy, gdy Kolejorz przegra. Głównie w raporcie pomeczowym daje przepis na uzdrowienie sytuacji w klubie. Często ma również pretensje do zarządu oraz zachęca Rutkowskich, aby sprzedali klub.

To co się działo wówczas w komentarzach w raporcie meczowym przechodzi ludzkie pojęcie. Ledwo się mecz rozpoczął, a tu już teksty w stylu: „tak się kończy zatrudnienie bezrobotnego Chorwata” czy „Bjelica jest słaby. Ciekawe co teraz redaktorki napiszą”. Oczywiście przy bramce na 1:1 a już tym bardziej 2:1 wszyscy narzekacze i osoby zwące się kibicami Lecha poznikały. Ta sytuacja niestety pokazała, że część ludzi ma coś z głową. Nie wiadomo w sumie, skąd tyle złości w grupie baranów czy niechęci do Bjelicy. Oczywiście żaden z tych głupoli po meczu już tutaj nie wszedł, komentarza nie napisał, w przerwie na kadrę się tu nie pojawi. Wejdzie dopiero jak Lech przegra albo będzie przegrywał. Dlatego przepraszamy normalnych internautów, ale czasem moderatorzy muszą jednak włączać automatyczną moderację, żeby te brednie wypisywane przez chorych ludzi uważających się za strażników Lecha i pogromców Rutkowskich zostawały w koszu.

Na wstępie to tyle. Oprócz grupy wiecznych malkontentów są normalni kibice w tym również z innych rejonów Polski. Być może cześć już zauważyła. Nasz klub ma wielu fanów w okolicach Lublina czy Zamościa. W sumie nie wiadomo, dlaczego Kolejorz przyciąga zainteresowanie ludzi akurat stamtąd. Oczywiście to jest fajne. Fajnie, że Lech ma kibiców w całej Polsce, a już tym bardziej mieszkających tak daleko od Poznania. Jeden z nich i przy okazji jeden z użytkowników KKSLECH.com o nicku „Majkelinho” miał okazję spotkać się z lechitami, porozmawiać, spędzić dzień z Lechem i jeszcze zobaczyć na żywo wygrany mecz z Górnikiem. Postanowił oczywiście podzielić się swoją przygodą z innymi kibicami. Zapraszamy do lektury:

—

„Słoneczny piątkowy poranek. Jak co dzień włączyłem laptopa, by przejrzeć różne strony internetowe, także te lechowe. Wszedłem na oficjalną stronę Kolejorza i czytam o pobycie zespołu w Lublinie, w którym mieszkam. Jest godzina 10, a jak się okazało około godziny 10.30 drużyna miała odbyć przedmeczowy rozruch. Momentalnie wyruszyłem z domu, by podjechać pod Arenę Lublin.

Jest 10.40, stoję pod wspomnianą Areną, obchodzę ją dookoła, mijam boiska treningowe i nikogo nie ma. Pomyślałem, że może już są po treningu. Jednak nie odpuściłem i ruszyłem w drugi „obchód” stadionu. Nagle zobaczyłem dwie postacie. Jak się później okazało, wśród nich był kierownik drużyny, p. Skrzypczak. Po chwili przyjechał autokar z piłkarzami, którzy weszli na boisko treningowe, a ja miałem możliwość przyglądania się treningowi. Po nim przywitałem się z piłkarzami, sztabem szkoleniowym (trener Bjelica powiedział „Dzień Dobry”) oraz rozmawiałem z p. Skrzypczakiem, który powiedział, że mogę przyjechać do hotelu do piłkarzy, kiedy zjedzą obiad. Więc tak uczyniłem.

Po dwóch godzinach przybyłem na miejsce. Nie było to łatwe, ponieważ Lublin jest cały rozkopany. Część piłkarzy już zjadła obiad i była w pokojach, jednak kilka osób + sztab byli wciąż na dole. Pierwszą osobą, z którą porozmawiałem był Dawid Kownacki. Z nim zrobiłem zdjęcie, po czym szybko poszedł na górę. Następnie miałem okazję porozmawiać z trenerem Bjelicą, który sam podszedł do mnie i zagadał. Jak widać, nie rzucał słów na wiatr, mówiąc o stosunku do kibiców. Prywatnie bardzo przyjazny człowiek. Następnie porozmawiałem z kilkoma graczami, a w pamięci najbardziej zapadł mi Marcin Robak, z którym rozmawiałem o meczu, o tym dlaczego mieszkam w Lublinie itd. Na koniec spytał mnie gdzie będę siedział w trakcie spotkania. Niestety ta wiedza nie przydała mu się – nie zdobył bramki. W międzyczasie można było usłyszeć rozmowy sztabu szkoleniowego, dotyczące meczu w Lublinie, jak i o innych zespołach. Robiło to wielkie wrażenie, tak samo, jak łatwość przyswajania polskich wyrazów przez chorwackiego trenera. Widać, że bardzo mu zależy.

Nadeszła godzina 19, pojawiłem się na Arenie Lublin, niecałą godzinę później piłkarze wyszli na rozgrzewkę. Siedziałem bezpośrednio nad ławką rezerwowych Kolejorza, więc miałem widok na to, co się dzieje w poznańskiej ekipie. Nadszedł pierwszy gwizdek. Lech został stłamszony na początku, czego efektem była utracona bramka. Wtedy w sztabie szkoleniowym panował jeszcze umiarkowany spokój, jednak w drugiej połowie Nenad Bjelica pokazał próbkę bałkańskiego temperamentu, czym zyskał kolejnego plusa u mnie. W TV nie było to aż tak widoczne, a oglądałem dziś powtórkę. To trzeba zobaczyć samej/samemu na stadionie. Po zdobytych bramkach zapanowała radość, zwłaszcza po tej zdobytej przez Makuszewskiego. Widać, ze trenerowi zależy na Lechu, że nim żyje, co daje nadzieję, na przyszłość 🙂 Po spotkaniu nie wychodziłem od razu ze stadionu, porozmawiałem z Andrzejem Juskowiakiem, trener Bjelica, pamiętając mnie pomachał mi po wywiadzie dla Canal+ Sport i skończyło się na tym, że musiałem wychodzić ze stadionu tunelem przy szatniach, bo wszystkie bramy zostały zamknięte.

Reasumując, warto było poświęcić cały dzień dla Lecha, zwłaszcza, ze został on okraszony zwycięstwem. Gra może nie wyglądała ładnie, momentami wręcz tragicznie (z perspektywy boiska), ale liczą się 3 punkty.”

Majkelinho

—

Na koniec kilka naszych spostrzeżeń. Jak widać po powyższym tekście kibica Lecha trener Nenad Bjelica to jednak gość na którego czekaliśmy od lat. Można rzecz śmiało, że w końcu mamy trenera. To dopiero początek, lecz z jego postawą, charakterem, zaangażowaniem w pracę – projekt pod nazwą „Lech Bjelicy” po prostu musi się udać. To co jest fajne w Bjelicy to na pewno twarde stąpanie po ziemi. Trener krótko po nawet wygranych meczach analizuje co było źle, co trzeba poprawić i myśli już o kolejnym przeciwniku. Rzadko się uśmiecha, jest stonowany. Przychodząc na konferencje prasowe nie błaznuje jak Urban, nie czyta z kartki listy kontuzjowanych piłkarzy, bo urazów jest po prostu mało tylko każdego dnia twardo idzie przed siebie. Taki mecz jak z Górnikiem z pewnością pomoże Bjelicy jeszcze lepiej poznać zespół. Wypada wierzyć, że Chorwat wyciągnie konsekwencje z postawy drużyny w pierwszych 15 minutach. Coś takiego nie może już się zdarzyć w przyszłości, ponieważ może mieć znacznie poważniejsze konsekwencje niż tylko jedna stracona bramka. Pięć meczów w którym Kolejorz zaliczył bilans 3-1-1 to również dobry czas, by Bjelica mógł na własne oczy przekonać się o sile drużyny czy poznać wartość poszczególnych piłkarzy. Sam musi się przekonać, że Dawid Kownacki nie jest jednak napastnikiem gwarantującym odpowiednią jakość w ofensywie, duet Trałka – Tetteh nie pasuje mimo wszystko na takiego rywala jak Górnik Łęczna, a nad obroną cały czas trzeba mocno pracować.

Dobrze, że udało się wygrać w tym Lublinie. Tak jak już pisaliśmy – gwarantuje to spokój na dwa tygodnie i zapewnia bardzo spokojną, październikową przerwę na kadrę. Takie zawirowania jakie miały miejsca w naszym klubie na przełomie lipca czy sierpnia lub rok temu, gdy w październiku zmienił się trener, przyszedł Jan Urban i musiał wyciągać Lecha zajmującego 16. miejsce były bardzo nerwowe i przygnębiające. Teraz na kolejne mecze można czekać z zaciekawieniem oraz bez większej bojaźni. Gorzej nie będzie, może być tylko lepiej i tego należy się trzymać. Tyle na dziś. Życzymy sobie i Wam, by październikowa, już typowo jesienna przerwa na kadrę szybko minęła, bo zaraz po niej Lech rozpocznie bardzo ważny czas. Dwa mecze z Wisłą w październiku u siebie, które muszą być wygrane, a prócz tego starcie z Legią w Warszawie czy z rewelacyjnym beniaminkiem, Wisłą Płock. Z jednej strony możemy szybko wskoczyć na 5. miejsce, a z drugiej spaść w okolicach 12-14. pozycji, gdy poznaniakom powinęłaby się noga. Jest o co walczyć, o co grać i będą emocje co lubimy najbardziej. Szkoda, że zaczną się dopiero za 13 dni.

Źródło: inf. własna
Fot: KKSLECH.com

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <