Na chłodno: A taki był mądry

Cykl „Na chłodno” to stałe dopełnienie materiałów meczoawych w których w trochę inny sposób przyglądamy się meczom Lecha Poznań, ogólnej grze zawodników czy indywidualnej postawie piłkarzy. Czasem poruszamy też aktualne sprawy dotyczące naszego klubu w bardzo chłodny sposób. O wszystkim przeczytacie w poniedziałek lub we wtorek po każdym spotkaniu poznając nasze szczere zdanie na temat danego meczu. Od lata 2016 w materiałach „Na chłodno” przyglądamy się również temu, co dzieje się w Lechu (głównie pod względem transferów), oceniamy działania zarządu lub ich brak bacznie spoglądając na sytuację wokół klubu.

Witamy wszystkich internautów w kolejnym odcinku z cyklu „Na chłodno”. Nowy tydzień rozpoczęliśmy w bardzo słabych nastrojach i to przez kozaczenie człowieka obdarzonego przez nas bardzo dużym zaufaniem. Lech Poznań przegrał w ciągu 3 dni aż 2 mecze u siebie tracąc w nich 7 goli (SIEDEM!). Wczoraj wydarzyło się coś, co jest kolejną rysą na pracy Ivana Djurdjevicia w roli trenera pierwszej drużyny Lecha Poznań. Jeszcze nigdy Kolejorz nie stracił w domowych spotkaniu z Wisłą Kraków aż 5 goli, a po raz ostatni dał sobie wbić 5 bramek grając przy Bułgarskiej ponad 18 lat temu. To + rewanż z Gandzasarem wędruje na konto „Djuki”, który w ciągu miesiąca zaliczył 2 spektakularne wtopy. Zarówno jedna jak i druga nigdy nie powinna mieć miejsca w sytuacji w której zaufanie wielu kibiców do tej drużyny nadal jest małe, natomiast atmosfera wokół klubu po sezonie 2017/2018 cały czas niepewna.

Ivan Djurdjević i jego sztab przeszarżował w obu meczach zawalając oba spotkania. Przede wszystkim tylko naiwni kibice wierzyli, że w rewanżu z Genkiem ten zespół może coś jeszcze zdziałać. Kto myśli trzeźwo, patrzy trzeźwo ten widział, co Lech odstawił w Belgii. Przy stanie 0:2 nawet nie walczył, odpuścił sobie grę o choćby honorowego gola i tylko nieskuteczność rywala sprawiła, że losy tej rywalizacji w matematyczny sposób nie były rozstrzygnięte już po pierwszym spotkaniu. Patrząc na to, co zaprezentowały obie ekipy na Luminus Arenie liczenie na cud w rewanżu było po prostu głupie i mało rozsądne. Lech z taką obroną miał cień szansy nawet na honorowe pożegnanie się z europejskimi pucharami. Gol Samatty na 0:1, który znów obnażył defensywę Lecha pokazując jednocześnie, gdzie poznaniacy mają największy problem przekreślił marzenia nawet największych niepoprawnych optymistów, którzy sami chyba nie wiedzieli na czym opierali swoje marzenia o cudzie. W czwartek przy stanie 0:2, kiedy było już definitywnie pozamiatane lechici rzucili się do ataku tracąc kolejne siły przed dużo ważniejszym meczem niedzielnym. Efekt? Strzelili przypadkowego gola, mogli stracić kolejne bramki i tylko dzięki Buriciowi przegrali 1:2. Wystawienie pierwszego składu na rewanż z Genkiem nic nie dało, Belgowie przewyższali poznaniaków w każdej formacji i porażka w dwumeczu 1:4 i tak jest najniższym wymiarem kary.

Po czwartku przyszła niedziela. Bardzo ważny mecz, który wydawał się być priorytetem w sytuacji w jakiej był Lech. Kolejorz notował najlepszy ligowy start od 26 lat, znów grał u siebie, mógł powiększyć przewagę i po odpadnięciu z pucharów, które było bezbolesne mógł w pełni skupić się na Ekstraklasie. Przewidywaliśmy, że Ivan Djurdjević mający z kogo wybierać w linii pomocy dokona rotacji po to, aby na boisku poznaniacy pod względem fizycznym wyglądali jak najlepiej. Wcześniej Serb rotował w środku pola, gdy miał taką możliwość. Wczoraj o dziwo wystawił od początku Gajosa, Amarala, Jóźwiaka czy Cywkę, którzy w czwartek stracili trochę sił. Skład na papierze był mocny, ciekawy, ale przez grę tych zawodników od początku w rewanżu z Genkiem trochę dziwił. Cóż. Trzeba było jednak zaufać Ivanowi Djurdjeviciowi, bo w końcu komu ufać w tym klubie jak nie jemu?

Od początku starcia z Wisłą poznaniacy atakowali „na dzika”. Sami stwarzali wiele okazji i sami pozwalali stwarzać sytuacje krakowianom, którzy już w 25 sekundzie mieli setkę. W pierwszych 18 minutach skuteczniejsi byli poznaniacy, prowadzili 2:0 i potem zamiast grać trochę inaczej nadal atakowali bez głowy, zapominali o obronie, której właściwie nie było co skończyło się nikłym prowadzeniem do przerwy 2:1. Drugiej odsłony nie ma już sensu opisywać. Każdy widział to co się stało, każdy z internautów zapewne sam wyciągnął swoje wnioski i ma swoje przemyślenia na ten temat. Po kompromitującej porażce 2:5 najłatwiej byłoby zwalić całą winę na obronę, która fatalnie grała bez piłki, źle się ustawiała, gubiła krycie i nie umiała się wzajemnie asekurować. Można by teraz rozpisywać się na temat Janickiego, De Marco czy Vujadinovicia, jednak po co kolejny raz znęcać się nad takim słabymi zawodnikami? Każdy przecież wie, ze Vuja to przeciętniak sprowadzony przez Bjelicę, De Marco nie chcieli w przeciętnym Slovanie, a Janicki trafił do nas z ławki Lechii tylko ze względu na dobre kontakty klubu ze słynną agencją FF. Jest sens znów wyżywać się na słabych obrońcach w których wierzy tylko Ivan Djurdjević tak samo jak w pracę z nimi?

Należy pochylić się nad tym, kto najbardziej przyczynił się do wstydliwej przegranej w meczu z Wisłą będącego dużo ważniejszym spotkaniem od rewanżu z Genkiem. Osobą, którą najbardziej odpowiada za to co się wczoraj stało jest Ivan Djurdjević. Widząc przecież, jak słabi są obrońcy Lecha (albo nie widząc?) wystawia na wahadła ofensywnych piłkarzy w tym zmęczonego rewanżem z Belgami Jóźwiaka, który przyczynia się do straty gola na 2:3. Wystawia też Tomasza Cywkę, który kolejny raz udowodnia, że o grze na pozycji numer „6” nie ma zielonego pojęcia. To nie jest zawodnik, który gwarantuje jakość na tej pozycji, będzie wygrywał pojedynki 1 na 1, pomagał obronie w odbiorze piłki i kasował akcje rywali w środku pola. Wisła nie przedłużyła z nim kontraktu i jak pokazał wczorajszy mecz – był to dobry ruch krakowian. Takiego przeciętniaka mógł ściągnąć tylko Piotr Rutkowski tak samo jak wcześniej wziąć nie wiadomo po co rezerwowego Jagiellonii po kontuzji, czyli Piotra Tomasika. Sam Ivan Djurdjević niby odstawia od składu Łukasza Trałkę, ale z drugiej strony wystawia na jego pozycji piłkarza bez atutów, który od momentu przyjścia do Lecha nie pokazuje nic poza bieganiem za piłką. Właściwie wczorajszy mecz w tym luka jaką Lech miał w środku pola pokazał, jak bardzo brakuje w naszej drużynie klasowej „6”. Cywka w ciągu 3 dni udowodnił, że nie nadaje się do gry w Lechu na pozycji defensywnego pomocnika. Również nie ma co grillować tego piłkarza, bowiem trudno mścić się na zawodniku za bycie po prostu słabym i na Wiśle, która nie chciała przedłużyć z nim kontraktu. Tego ogóra ktoś tutaj ściągnął (Piotr Rutkowski), ktoś go wcześniej zaakceptował (Ivan Djurdjević) i ktoś na niego z nieznanych przyczyn stawia (także Djurdjević).

Wiara trenera Lecha Poznań w niektórych piłkarzy jest kompletnie poroniona. Wszyscy widzą słabą tylną formację Lecha, każdy widzi jak ona gra, a później przychodzi mecz z Wisłą, trener ustawia zespół ultraofensywnie, Kolejorz traci 5 goli, przebija wiosenną porażkę z Górnikiem 2:4, a Serb znów pieprzy coś o pracy wypowiadając zdanie: „W tym okresie nie jest łatwo znaleźć wartościowego obrońcę, a nie chcemy brać tyle kogo.”

Recę opadają. Przecież nowy stoper po sprzedaży Emira Dilavera za frytki do Dinama powinien być priorytetem nie w sierpniu, w lipcu tylko już w czerwcu!!! A Serb zamiast naciskać na transfer klasowego stopera wierzył i nadal wierzy w pracę z jakimiś ogórami, którzy w wieku 25, 26 i 32 lat mieliby nagle wskoczyć na wyższy poziom (śmiech!) Jak? Jednym treningiem na dobę po 1,5 godziny? To już są doświadczeni obrońcy, którzy pewnych rzeczy nie przeskoczą. Sam Djurdjević ultraofensywną taktyką + wystawianiem Cywki na „6” nie pomaga tym piłkarzom tylko jeszcze im szkodzi. Mało tego. Po Śląsku mówił o tym, jak to kibice „śmieją się z obrońców z III-ligi, a oni tak dobrze zagrali”. I co teraz? Nadal dobrze grają? Jest dobrze? Niestety Ivan Djurdjević coraz częściej unosi się pychą próbując na siłę pokazać ludziom, że to on ma racje, bo w końcu liczy się praca, praca i jeszcze raz praca. Widać jak byk, gdzie Lech potrzebuje wzmocnień! Widać kto jest słaby, kto pewnego poziomu nie przeskoczy, a Serb upiera się jak jeszcze wiosną na niektóre tematy upierał się Nenad Bjelica.

Przykro jest, kiedy mija tydzień, a rzeczy o których pisaliśmy 7 dni temu w „Na chłodno” sprawdziły się. Tam było m.in. takie zdanie o 1 straconym golu w 4 kolejkach co wynikało z fuksa, a nie z umiejętności obrońców Lecha. Przyszedł bardzo ważny mecz z Wisłą, poznaniacy znów zawiedli, skompromitowali się przegrywając u siebie aż 2:5 i nagle w 1 meczu stracili aż 5 bramek. Ivan Djurdjević po każdym straconym golu siedział załamany i zrezygnowany przy ławce rezerwowych. Jak widać łatwiej było powiedzieć „ta drużyna jest w zgliszczach i musi walczyć” niż faktycznie zrobić coś, by tak nie było, a zespół walczył. Po przerwie nie walczył, nie miał sił, brak rotacji wyszedł nam wszystkim bokiem, natomiast druga połowa przypomniała drugą połówkę w Genku czy w Erywaniu. Ivan Djurdjević chciał przykozaczyć. Wygrać mecze 16 i 19 sierpnia tym samym składem grając ofensywnie, a na końcu nie wygrał nic. Często jest tak, że kto chce mieć wszystko, to na końcu zostaje z niczym. I z tym został Lech, który stracił aż 7 bramek. „Djuka” przyczynił się swoimi decyzjami, zbytnią pewnością siebie co do m.in. obrońców i wiary w skuteczną grę w systemie 3-5-2 do kolejnego zepsucia atmosfery wokół klubu. Z Wisłą Kraków zawsze można przegrać. To jest sport, nie można wygrać wszystkiego, ale po takim sezonie, jak ten zeszły nie można polec przy Bułgarskiej aż 2:5 (DWA DO PIĘCIU), brać szrot z III-ligi do pierwszego zespołu, grać nim i jeszcze wmawiać kibicom jakieś bzdury. Ivan Djurdjević swoimi błędnymi decyzjami zawalił mecz z Wisłą i popsuł humory w której znów czekają nas spotkania raz w tygodniu. Po wczorajszym starciu na chwilę powinien zapaść się pod ziemię ze wstydu, na temat obrońców w przyszłości już nic nie mówić, a także zacząć naciskać zarząd, który ostatnio zniknął wszystkim z pola widzenia co było jak najbardziej trafną decyzją. Duet K&R ostatnio schował się i jak pokazał niedzielny mecz – dobrze zrobił. Serio. Dla zarządu najlepiej będzie, aby nie pokazywał się opinii publicznej tak długo aż Lech nie zdobędzie w końcu jakiegoś trofeum.

Zmieniając temat. Jest 20 sierpnia i tak naprawdę w Lechu bez przeproszenia – gówno się zmieniło. Zespół znów odpadł w III rundzie eliminacyjnej Ligi Europy przegrywając w obu meczach w tym na Luminus Arenie bez walki w drugiej połowie, a jego bilans w bieżących rozgrywkach to 6-1-4, gole: 19:14. Dzięki szczęśliwym wygranym w Płocku czy we Wrocławiu udało się zaliczyć najlepszy ligowy start od 26 lat co jest najlepszą wiadomością tego lata. Lech przez miesiąc nie umiał rozegrać dwóch równych połów, w obronie wygląda tragicznie, defensywne fragmenty gry wyglądają żenująco i tylko ofensywa wzmocniona jakością w postaci Tiby z Amaralem może nas cieszyć. Te dwa transfery przeprowadzone i tak dość późno, które na szczęście wypaliły nie były żadną łaską ze strony zarządu, który przecież prowadzi klub piłkarski mający walczyć o najwyższe cele a nie szkółkę dla juniorów tylko obowiązkiem. Poza tymi transferami w Lechu po proteście kibiców 20 maja nic się nie zmieniło, dlatego absolutnie nie dziwią nas opinie wielu kibiców, którzy wciąż chcą protestować. Pracę Ivana Djurdjevicia na razie ciężko jest ocenić. Z jednej strony gramy lepiej z przodu, jednak z drugiej strony z tyłu nie gramy nic. Bilans rozgrywek nie powala na kolana, słowa „Djuki” czasem wręcz szokują, za dużo jest w nich zbytniej pewności siebie, a takie zdania jak: „Wiedziałem, że przyjdzie słabsze spotkanie przy meczach co 3-4 dni. Od miesiąca nie było czasu, aby poprawić coś w naszej grze” nie wróżą nic dobrego na przyszłość. Biedny Lech. Nie miał kiedy popracować. Węgrzy, Białorusini czy Serbowie mają już swój klub w fazie grupowej co najmniej Ligi Europy, aż 3 norweskie drużyny zagrają w IV rundzie eliminacyjnej Ligi Europy tylko jak zwykle biedny, poszkodowany przez los Lech Poznań jest męczony grą co 3-4 dni nie mogąc w tym czasie nic poprawić. Obiektywnie patrząc dobrze, że już te puchary się skończyły, bo z takim podejściem oraz minimalizmem klęsk podobnych do tych co z Gandzasarem bądź z Wisłą wkrótce mogłoby być więcej.

Na koniec raz jeszcze warto to podkreślić. Z Wisłą można przegrać, ale nie można po takim sezonie, jak ten 2017/2018 polec u siebie różnicą 3 goli, stracić 5 bramek, przegrać 2:5 bez walki w drugiej połowie zapominając o obronie i przebić wiosenny bój z Górnikiem 2:4. Tym meczem dostaliśmy w twarz od trenera oraz jego zawodników. Jednak warto było chłodno podchodzić przez wiele, wiele tygodni do tego, co się w Lechu dzieje i do tej całej sytuacji. I tak będzie tutaj tak długo aż Lech nie wygra w końcu jakiegoś trofeum.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <