10 kryzysów za czasów obecnego zarządu i jego reakcje

Lech Poznań za kadencji Rutkowskich od 3 lat jest obiektem śmiechu i drwin w całej Polsce. Najbardziej stabilny finansowo klub w kraju z bardzo dobrą jak na polskie warunki bazą treningową oraz akademią odnosi sukcesy co jedynie w mniej istotnej piłce juniorskiej, które zupełnie nie przekładają się na sukcesy najbardziej oczekiwane przez kibiców, czyli te pierwszej drużyny. Pierwszy zespół od wielu miesięcy jest w gruzach bez względu na to, kto go trenuje.

Kolejorz znajduje się aktualnie w bardzo dużym i corocznym jesiennym kryzysie, który nie jest przypadkowy. To efekt wielu zaniedbań, błędów popełnianych przez te same osoby, a także nieudolności rządzących, którzy od lat nie potrafią sobie poradzić z kryzysami. Ten trwający jest już 10 poważnym kryzysem za kadencji duetu K&R. Różni się on od poprzednich, gdyż obecnie cała odpowiedzialność za trudny czas spadła na barki Ivana Djurdjevicia z którego zarząd zrobił sobie tarczę ochronną jednocześnie chowając się w biurach. Lech Poznań to od lat klub żyjący od kryzysu do kryzysu. Klub, który czasem ma małe wzloty, ale jeszcze większe upadki z których wolno wstaje z kolan.

Wiosna 2012 (6 meczów bez gola, 5 porażek)

6,5 roku temu miał miejsce pierwszy kryzys sportowy za czasów Karola Klimczaka. Wtedy Lech zaliczył serię 6 kolejnych meczów bez wygranej ponosząc 5 porażek. Przegrał m.in. z GKS-em Bełchatów na inaugurację roku 0:1, z Ruchem w Chorzowie 0:3 (po tym meczu zwolniony został Jose Bakero) czy odpadł z Pucharu Polski z Wisłą Kraków. Prezes Lecha Poznań po porażce z Jagiellonią zabrał głos w klubowych mediach krytykując piłkarzy. Na tym się skończyło.

Lato 2012 (czarny początek sierpnia)

Początek sierpnia 2012 roku w wykonaniu Lecha był fatalny. Kolejorz m.in. za sprawą porażki w Solnej 0:3 odpadł już w III rundzie eliminacyjnej Ligi Europy, a kilka dni później pożegnał się z Pucharem Polski po kompromitacji z Olimpią w Grudziądzu. Wtedy prezes Karol Klimczak wydał specjalne oświadczenie, których w późniejszych latach po klęskach już nie było. Poniżej treść komunikatu wydanego po meczu w Grudziądzu.

„Wczorajszej porażki w Grudziądzu w Pucharze Polski nie sposób wytłumaczyć. To po prostu nie powinno się wydarzyć. W najczarniejszych myślach nie zakładaliśmy, że zespół z aspiracjami do Mistrzostwa Polski okaże się zbyt słaby na ubiegłorocznego beniaminka I ligi. Jak najszybciej piłkarze oraz sztab szkoleniowy muszą dotrzeć do sedna problemu, który sprawił, że w Grudziądzu zespół zagrał na zatrważająco niskim poziomie. To były dwa bardzo trudne tygodnie dla Lecha, jego kibiców i nas. Negatywne konsekwencje tych dwóch porażek będziemy odczuwali jeszcze długo. Mimo to, nikt z czołowych zawodników obecnej drużyny nie odejdzie. Podobnie jak kibice, oczekujemy od trenera Rumaka, nie tyle diagnozy problemu, ale planu wyjścia z tej sytuacji i konkretnych męskich decyzji. Kibice i my wymagamy od trenera stałej systematycznej poprawy jakości gry. Teraz jedynymi argumentami zespołu są mecze Ekstraklasy i wyniki sportowe. Wszystkich kibiców, którzy już kupili karnety pragniemy poinformować, że w ramach rekompensaty za mecz 1/4 finału Pucharu Polski, który był objęty pakietem na tą rundę, zapraszamy na planowany mecz towarzyski z HSV.”

Jesień 2013 (dwa smutne tąpnięcia)

Hańbę z Żalgirisem najbardziej przeżyli kibice, którzy rugali zespół już w Wilnie wołając pod sektor Mariusza Rumaka. Po kompromitacji z Litwinami klub obniżył ceny biletów do 1 zł, zatem na meczu z Koroną frekwencja przekroczyła grubo 20 tysięcy widzów. Listopadowa kompromitacja z Miedzią w Pucharze Polski w klubie nie zrobiła już większego wrażenia. Nic się nie stało, a sam Lech później nigdy już nie obniżył cen biletów. Byłby wstanie to zrobić gdyby do biletów dołożyli się piłkarze.

Lato 2014 (spóźniona reakcja)

Mijały miesiące, Lech nie wyciągał żadnych wniosków, nieudacznik Mariusz Rumak wciąż prowadził Lecha Poznań co skończyło się 5 za jego kadencji kompromitacją klubu. Pod koniec rewanżu ze Stjarnanem na stadionie było bardzo nerwowo, rugani byli zawodnicy, a także ulubieniec zarządu Mariusz Rumak, któremu Kocioł kazał po prostu – „wypie*dalać”. W końcu o co najmniej kilka miesięcy za późno Rumak wyleciał ze stanowiska i od tego czasu Lech z miejsca został odmieniony. Za Macieja Skorży w niecały rok zdobył Mistrzostwo, Superpuchar Polski, a także po 5 latach awansował do fazy grupowej Ligi Europy. Wówczas wydawało, że poważne kryzysy w końcu będą omijały Kolejorza.

Lato 2015 („nie ma kryzysu, jest trudna sytuacja”)

Na początku września 2015 roku Lech był już w bardzo dużym ligowym kryzysie. W Ekstraklasie przegrywał niemal wszystko, ale za to w Pucharze Polski i Lidze Europy szło mu dobrze. Podczas specjalnej konferencji prasowej Karol Klimczak zaprezentował nowy transfer w postaci Macieja Gajosa oraz poruszył temat kryzysu, którego według niego wtedy nie było.

– ”Nie ma kryzysu tylko jest zła sytuacja. Kryzys to może być za 3 kolejki. Drużyna jest Mistrzem, zdobywa SPP i nagle coś się dzieje. Spotkaliśmy się ze sztabem już po 4. kolejce. Na naszą sytuację wpływa szereg rzeczy. Nie umiemy w Polsce grać co 3 dni pod względem mentalnym. Nikogo nie chcieliśmy zsyłać po tych wynikach do rezerw ani karać. Premia za mistrzostwo została wypłacona i nie ma w tej chwili żadnych zaległości wobec piłkarzy. Tu nie ma problemu pieniędzy. Kontrakty są tak skonstruowane, że jeśli piłkarze nie wygrywają, to nie dostają pieniędzy. Nie trzeba ich karać tylko im pomóc. Najprościej jest wejść do szatni i zrobić rozpierduchę. Trzeba pomóc zawodnikom wyjść z dołka.”

Jesień 2015 (kontakt z Chelsea i Borussią + danie władzy szatni)

Jesienny kryzys ligowy trwał w najlepsze. Na początku października 2015 roku Jacek Rutkowski wydał list otwarty do kibiców w którym stwierdził, że Lech jest w kontakcie z Chelsea oraz z Borussią, które też miały kryzys, a także w pełni popiera trenera. Treść tamtego oświadczenia znajduje się poniżej:

„Szanowni Państwo, Kibice Lecha,
W ostatnich dniach otrzymałem wiele maili i listów – w tym także od prezesa Stowarzyszenia Kibiców Lecha Poznań – od ludzi zatroskanych zajmowanym przez Kolejorza ostatnim miejscem w tabeli Ekstraklasy. Od kibiców, którzy Lecha mają w sercu i dla których Klub często jest największym sensem życia. Duża część tej korespondencji wyraża solidarność z klubem, zawodnikami i sztabem trenerskim. W mailach zawarte są wyrazy otuchy i zachęty do przetrwania ciężkiego okresu, do poszukiwania niełatwych rozwiązań, bo jak pokazują przykłady klubów, które znalazły się w podobnej sytuacji – prostych recept nie ma. Pojawiają się też wyrazy rozczarowania, rozgoryczenia, a nawet wściekłości. Są też wyzwiska i groźby bojkotu. Wszystkie reakcje, zarówno pozytywne, jak i te pełne zarzutów i pretensji do klubu, są zrozumiale. Każdy zadaje sobie pytanie i chciałby przecież zrozumieć, co się stało z zespołem, który kilkanaście tygodni temu zdobył Mistrzostwo Polski, ośmieszył w Superpucharze Legię, a kilka tygodni temu wszedł do fazy grupowej rozgrywek Ligi Europejskiej. Każdy z nas, kibiców Lecha, chciałby zrozumieć tę fatalną metamorfozę! Ja odpowiedzi na te pytania nie znam. Jestem normalnym kibicem z kilkudziesięcioletnim stażem. Jestem też menadżerem zarządzającym tysiącami ludzi. I z tego punktu widzenia daję kredyt zaufania zarządowi, który działa w kierunku rozwiązania sytuacji kryzysowej. Jesteśmy w kontakcie z Borussią Dortmund, która kończyła w ubiegłym sezonie rundę jesienną na ostatnim miejscu. Podczas kończącego rundę meczu, w grudniu, 80 tysięcy kibiców Borussii stało murem za drużyną, która także z niewiadomych powodów zamykała tabelę. Konfrontujemy swoje doświadczenia i pomysły z Chelsea i innymi klubami, z którymi współpracujemy. Pracujemy z doświadczonymi ludźmi piłki nożnej. Wiemy, że problem leży w sferze psychicznej, gdyż zawodnicy, z których wielu jest reprezentantami swoich krajów nie zapomniało z dnia na dzień gry w piłkę. Do tej pory jednak nie znaleźliśmy rozwiązania, które by nas zadowalało. Zarząd Lecha musi je jednak znaleźć. I znajdzie. Zarząd będzie się intensywnie spotykał z kibicami. Jest otwarty na każdą propozycję, ideę czy sugestię, która pomoże nam rozwiązać kryzysową sytuacje. Moje doświadczenie życiowe mi podpowiada: ten zły czas minie! Lech, ten wspaniały klub z serca Wielkopolski, znowu będzie Mistrzem.”

Po kilku dniach Maciej Skorża mimo tamtego listu został zwolniony z Kolejorza. Nie wstawiła się za nim szatnia, która miała już dość ciężkiej pracy i nie chciała się podporządkować zasadom trenera. Sam Skorża po pamiętnym meczu z Cracovią chciał wyrzucić do rezerw m.in. Tomasza Kędziorę, Tamasa Kadara, Karola Linettego oraz Macieja Gostomskiego. Zarząd wyraził zgodę tylko na odsunięcie Gostomskiego, któremu w grudniu kończył się kontrakt. Na koniec postanowił poprzeć piłkarzy i dla spokoju zwolnić trenera zwalając na niego całą winę za ówczesną sytuację. Jan Urban po przyjściu szybko przywrócił Gostomskiego do pierwszej drużyny.

Wiosna 2016 (brak reakcji na wszystko)

Kiedy Lech szczęśliwie przestał wygrywać po 1:0 i bazować na tym, co wcześniej z drużyną wypracował Maciej Skorża przygotowując zespół do rundy jesiennej 2015 w Lechu wszystko wróciło do normy. Wiosna 2016 roku za kadencji Jana Urbana była już bardzo słaba, Kolejorz nie awansował do pucharów poprzez ligę, a także przegrał w finale Pucharu Polski. Zarząd na kolejny kryzys już nie zareagował. Nie miał już pomysłu co zrobić.

Lato 2016 (nieudolność i niekompetencja)

Mimo zawalonej wiosny Karol Klimczak z Piotrem Rutkowski postanowili przedłużyć kontrakt z Janem Urbanem. Latem zwalili też całą winę za przegrany sezon na Macieja Skorżę w pełni wstawiając się za piłkarzami. Wcześniej kary finansowej uniknął m.in. Dariusz Formella brylujący swego czasu na jednym z portali społecznościowych (tamte wpisy rzekomo pisała jego siostra). Od sezonu 2015/2016 zaczęła się pełna władza zawodników w Lechu Poznań. Zaczęło pojawiać się również coraz więcej piłkarzy z FF.

Jesień 2017 (odłożona decyzja)

Latem 2017 roku Lech za kadencji Klimczaka i Rutkowskiego postawił na rewolucję jakiej za kadencji obecnego właściciela jeszcze nie było. Z upływem jesieni Kolejorz wyglądał niestety coraz gorzej pod względem gry, zespół zaczął się cofać, trener stosował jedną taktykę polegającą na wrzutce ze skrzydła do Gytkjaera przez co tracił mnóstwo punktów. Lech długo męczył swoją grą, irytował kibiców, było coraz więcej nacisków na zwolnienie trenera, które trwały także w lutym i w marcu, kiedy Nenad Bjelica dodatkowo zaczął bredzić. Zarząd znów nie zareagował w porę co skończyło się kolejnym przegranym sezonem.

Lato i jesień 2018 (rozkład na naszych oczach)

Latem tego roku zarząd zrobił 2 rzeczy. Zatrudnił Ivana Djurdjevicia oraz oddał mu pełną władzę odchodząc w cień. Władze Lecha Poznań podczas 10 dużego kryzysu tym razem całkowicie się schowały. Piotr Rutkowski wraz z Karolem Klimczakiem tej jesieni zniknęli z pola widzenia wszystkim kibicom, zatem nie wiadomo obecnie co planują? czy podoba im się obecna gra Lecha? są zadowoleni z pracy trenera? i co zamierzają dalej robić? Do tego tematu wrócimy w poniedziałkowym „Na chłodno”.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <