Lechowy Śmietnik Kibica 2019/2020

Pomijasz zupełnie psychikę zawodnika. Jeżeli przerósł Lecha to winien w każdym spotkaniu
brylować. Nigdzie nie przeczytałem, ani usłyszałem, żeby w tych pięciu meczach
był najlepszy na boisku. Sinusoida – dla mnie bardzo trafne określenie. Nikt z nas
NIE WIE jak zagrają w Częstochowie?
Mecz z Arką pokazał, że WSZYSCY lechici (może poza bramkarzem)dali dupy.
NIC, POWTARZAM NIC nie mają na swoje usprawiedliwienie. Żaden dzień konia, czy innego
stwora, żaden pech. Najgorsze jest to, że ta NIEMOC strzelecka bardzo często się powtarza.
Sinusoida jak byk. Na koniec – to zespolona razem drużyna wygrywa.
Czy Lech to rzeczywiście – jeden za wszystkich, wszyscy za jednego?

w tej chwili Lech prezentuje się lepiej niż na starcie sezonu 2017/18 za Bjelicy, identyczny dorobek punktowy, styl gry teraz jest ciekawszy i dający lepsze perspektywy na przyszłość, tak jak wtedy możemy oczekiwać sinusoidy nastrojów,
śmieszy mnie krytyka większości piłkarzy już w tej fazie sezonu, oglądnijcie jakieś mecze ligi czeskiej, zespołów środka tabeli ligi holenderskiej, to będzie dobre porównanie a nie Bayern lub Atletico M,
dzisiejszy Lech może się podobać, potrzeba konsekwencji i korekty składu w okienku zimowym,

Ja to widzę trochę inaczej. Styl jest, wykonawcy też są (zawsze mogliby być lepsi, nie twierdzę, że nie), tylko brakuje wykończenia. Jeśli rozkładać piłkę na czynniki pierwsze, to wykończenie sytuacji jest zaledwie jednym z nich. Jest wiele pozytywów w naszej grze, ale myślę, że na odbiór całokształtu za mocno rzutują wyniki ostatnich dwóch meczów. Gdyby choć jeden strzał z Arką znalazł światło do bramki, a ze Śląskiem nie popełnilibyśmy tak abstrakcyjnych błędów w obronie, to sądzę, że teraz większość komentowałaby tutaj jak to „my odjechaliśmy Legii” i jedyne pytanie na jakie szukalibyśmy odpowiedzi, to „jak bardzo jej teraz odjedziemy”. To tak z przymrużeniem oka, oczywiście. Moim zdaniem, pomimo mocno przeciętnego wyniku punktowego (8 z 15 możliwych punktów), nie należy poddawać się rozpaczy, bo gra Lecha jest dużo lepsza niż wskazują to wyniki. Dopóki stwarzamy sobie po tyle sytuacji bramkowych co mecz nie należy przesadnie martwić się tym, że w dwóch ostatnich meczach nie udało się zgarnąć pełnej puli. Mając po kilka setek co mecz, jest to cholernie mało prawdopodobne, że nasi będą je tak koncertowo marnować raz za razem. Czyli gole muszą przyjść. Przeciwnik też nie co mecz będzie miał taką precyzję i skuteczność jak Śląsk, że co kopnie na bramkę to zamieni na gola. Przecież Lech ze Śląskiem miał lepsze sytuacje na zdobycie bramek od Wrocławian! Mówię za siebie, ale martwić dopiero zacznę się, kiedy przestaniemy z taką łatwością stwarzać sobie okazje na gole. To jest sygnał, że zespół nie funkcjonuje na boisku jak należy.

Inną sprawą, którą chciałbym poruszyć mimochodem, jest jak wiele zawodu wśród kibiców wylazło po dwóch niekorzystnych wynikach, bo będę się upierać, że meczów ze Śląskiem i Arką słabymi w wykonaniu Lecha nie można nazwać. Słabe były mecze za Nawałki. To pokazuje, że ten balonik oczekiwań wśród kibiców jest, jak co roku, napompowany do granic wytrzymałości materiału. Tylko nie piszcie, że nikt nie pompował, tu nie trzeba pompować, balonik u kibiców Lecha jest zawsze napompowany, on czeka tylko na przebicie. Teraz gorzkie żale, że Jóźwiak to kaleka, Gumny tylko czeka na transfer, Makuszewski to parodysta, nie udało się pokonać beznadziejnej Arki, no bo przecież Lech powinien taką Arkę rozjechać! Czy aby na pewno? Wydawało mi się, że realnie oceniamy przed sezonem potencjał drużyny. Ósmego Lecha z poprzedniego sezonu wzmocniło 4 w miarę ciekawych piłkarzy defensywnych. Ósmego Lecha mającego olbrzymie kłopoty ofensywne, wzmacnia 4 graczy defensywnych, plus garstka nieopierzonych debiutantów z akademii. Jaki potencjał może mieć ten zespół? Szczerze odpowiedzcie. Zakwalifikowanie się do pucharów będzie sukcesem, a mistrzostwo w sezonie 2019/20 należy poszukać na półce z literaturą z gatunku science-fiction/fantasy. Tak pisało większość z nas przed startem rozgrywek. Zatem co się zmieniło, że po 5 kolejce jest taki wysryw pretensji i gorzkich żalów? Ano to, że część z nas po 3 kolejkach ładnej dla oka gry i liderowaniu znów uwierzyła, że Lech jest niepokonany i zmiażdzy ligę. No i srogi zawód, bo Lech nie jest ani niepokonany, ani raczej nie zmiażdzy ligi. Zawód zazwyczaj spotyka tych, którzy żyją złudzeniami i brakuje im trzeźwego osądu sytuacji. A u nas od ściany do ściany. Po 3 kolejce Lech był jak słynni „The Invincibles” Arsenalu z sezony 2003/04 (tak, takie komentarze na tt przeczytałem), a po 5 kolejce Lech jest chujowy i w ogóle ble. I tak będzie zawsze, kiedy będziemy skupiać się na suchym wyniku, a nie na grze która do niego prowadzi. Lech z meczów z Wisłą i ŁKSem nie różnił się niczym poza skutecznością (i ilością niewymuszonych błędów w obronie) od Lecha z meczów ze Śląskiem i Arką. A z lektury komentarzy odnoszę wrażenie, że to dwa różne Lechy są.

Ponoć Amaral był widziany uśmiechnięty dzisiaj. Na treningu. Bój sie Rakowie…

Arka rozwiązała kontrakt z Kolevem.
Czy Waszym zdaniem, przydałby się taki napastnik jak Kolev, jako dodatkowa opcja w Lechu?

Przeglądałem sobie dzisiaj Raport Fitness (dane biegowe) z meczu Raków – Lech i zauważyłem kilka smaczków, którymi chciałbym podzielić się z Wami. Jestem laikiem w temacie więc nie oczekujcie profesjonalnej analizy. Trochę swego czasu trenowałem, trochę poczytałem, ale nie będę zgrywać eksperta, może na forum takowy jest, to zapraszam do skomentowania i wyjaśnienia moich ewentualnych błędów merytorycznych.

Dużo się mówi o przygotowaniu fizycznym (bardzo szeroki termin) w kontekście meczu piłkarskiego i zazwyczaj zawęża się temat do przebiegniętych kilometrów, które służą budowaniu teorii o dobrze bądź źle przygotowanej fizycznie drużynie. Przygotowanie fizyczne można rozbić na kilka mniejszych aspektów. Mamy tutaj przygotowanie: kondycyjne (wytrzymałość mięśniowa, wytrzymałość sercowo-naczyniowa, wydolność tlenowa), motoryczne, siłowe (moc i siła mięśni), skokowe, sprawność fizyczna (zręczność, zwinność, koordynacja ruchowa, rozciągnięcie stawów), szybkość reagowania, równowaga: statyczna i dynamiczna oraz stosunek proporcji zawartości poszczególnych składników w ciele (mięśnie względem tkanki tłuszczowej). Można to rozbijać jeszcze na mniejsze parametry, które pozwalają ogarnąć całość przygotowania fizycznego jednostkowego i drużynowego. Takich parametrów, które obecnie mierzy się w sporcie zawodowym jest 300. To tak gwoli wstępu, aby wiadomym było czym jest przygotowanie fizyczne. Za co dokładnie odpowiadają trenerzy przygotowania fizycznego i jak wiele rzeczy jest o które trzeba zadbać. Warto też wiedzieć, że nie można przygotować organizmu tak, aby we wszystkich tych aspektach był przygotowany do maksimum jego potencjału. To znaczy, krótko, jeśli skupisz się na pewnych aspektach przygotowania fizycznego, to zazwyczaj kosztem innych. I nie, nie staram się tutaj usprawiedliwiać tego, że Lech biega mniej od innych drużyn.

Koniec wstępu. Przejdźmy do obiecanych smaczków.

Z drużynowych danych, oficjalne statystyki podają dane dotyczące sumarycznego pokonanego dystansu (Raków zrobił 119.31 km, Lech pokonał dystans 106.83). Tutaj mamy totalną deklasację, na rzecz Częstochowian. Jest kilka rzeczy, które mogą tutaj zniekształcić wynik. Może to być styl gry zespołu – przyjęło się uważać, że drużyny grające w ataku pozycyjnym biegają mniej od drużyny broniącej się, choć i to bywa mylące, bo drużyna głęboko broniąca się, będzie potrzebować mniej miejsca do przesuwania się w swojej strefie, a rywal będzie zmuszony biegać szybciej i często więcej, aby próbować stworzyć przewagę. Przebieg meczu, który często ma przełożenie na styl gry (na przykład szybko strzelona bramka, a później zmiana w mentalności – cofnięcie się do obrony). Może to być celność podań – jeśli partnerzy podają celniej i dokładniej, wtedy nie trzeba tyle biegać aby dobiec do piłki. Jak z tym było w analizowanym meczu? Patrząc na grafikę zagęszczenia pozycji (gdzie najczęściej znajdowali się piłkarze Lecha i Rakowa) dostrzegamy bardzo dużą rozpiętość pomiędzy pozycjami Rakowa – praktycznie od jednej do drugiej bramki, a także na całej szerokości boiska. Jak grał Lech? Bardzo defensywnie. Zagęszczenie pozycji głównie na własnej połowie i do około 30 metra połowy rywali. Puchacz i Jóźwiak znacznie wężej niż ich odpowiednicy w drużynie przeciwnika. Czy to mogło się przełożyć na ostateczny wynik przebiegniętych kilometrów? Być może. Czy w takim stopniu, aby cała drużyna zrobiła w meczu 13 km mniej? Na pewno nie. Raków zwyczajnie musiał biegać więcej. Ale czy intensywniej?

Tutaj przechodzimy do następnej statystyki drużynowej: intensywności biegowej. Tutaj mamy całkiem interesującą rzecz. Zaczynamy od sprintów. Co rozumiemy przez termin: sprint? Jest to bardzo szybki bieg, gdzie piłkarz uzyskuje prędkość powyżej 25,2 km/h. Raków wykonał 98 takich przyspieszeń, a Lech…o jedno więcej. Wychodzi na to, że Lechici częściej biegali na pełnych obrotach niż ich przeciwnicy. Ale czy szybciej?

Na to nie mam jednoznacznej odpowiedzi, ale przeanalizowałem najszybsze prędkości osiągane przez każdego z piłkarzy grających w meczu i podzieliłem, aby uzyskać średnią. Najszybciej w meczu wśród piłkarzy Lecha biegł Tiba – 33,21 km/h, gdzie u rywali najszybszy bieg zanotował Musiolik i było to 32,97. Jaka średnia najszybszego biegu po jednej i po drugiej stronie. Wygląda to ciekawie. Przeciętny piłkarz Rakowa w meczu przeciwko Lechowi rozwinął maksymalną prędkość na poziomie 29,81 km/h. Przeciętny Lechita natomiast biegł z maksymalną prędkością na poziomie 30,55 km/h. Lechici potrafili rozpędzić się do prędkości o prawie km/h większej od rywali. To sporo więcej. Ilu Lechitów potrafiło pobiec szybciej niż 30 km/h, a ilu Rakowian? Dwunastu Lechitów rozwinęło maksymalną prędkość >30 km/h. Wszyscy oprócz Rogne (23,98 km/h) oraz van der Harta (28,25 km/h). Ilu Rakowian może pochwalić się takim wynikiem? Tylko siedmiu. Przy czym wielu Lechitów (6 – pół składu) biegało szybciej niż 31 km/h, przy tylko 3 piłkarzach Rakowa. Co ciekawe, Lechici (minimalnie) częściej wykonywali sprinty, jednak krócej pozostawali w sprincie (pokonany mniejszy całkowity dystans podczas sprintu) 1,94 vs 1,89 km.

Krótko podsumowując, z dostępnych danych można wywnioskować, że Lechici zostali lepiej przygotowani szybkościowo do zawodów, jednak brakuje danych aby jednoznacznie określić czy potrafili tę wysoką poprzeczkę utrzymać. Należałoby obliczyć średnią sprintu Lechity i Rakowa, a są podane tylko maksymalne prędkości. Można natomiast porównać szybkie biegi, ich liczbę, ale to raczej więcej powie o przygotowaniu kondycyjnym lub konieczności wykonywania szybkich biegów podyktowanej przebiegiem meczu (zmuszeniem gonienia wyniku).

Zatem przechodzimy do kolejnej ważnej biegowej statystyki, tj wykonanych szybkich biegów. Szybkim biegiem nazywamy bieg, kiedy zawodnik rozwinie prędkość biegową pomiędzy 19,8 km/h a 25,2 km. Jak w tej statystyce prezentowali się piłkarze jednej i drugiej drużyny? Tutaj bardzo duża przewaga piłkarzy Rakowa, którzy wykonali niemalże 100 szybkich biegów więcej od Lechitów, 578 do 479. Jak rozumiem ten wynik, z czego on mógł wynikać? Myślę, że duży wpływ na tak dużą przewagę w tej konkretnej statystyce miał przebieg meczu. Lech przez 45 minut gry pozostawał w skomasowanej defensywie, bardzo głęboko wycofany. W konsekwencji czego, przestrzenie między Lechitami były znacznie mniejsze, a do obrony strefowej – przesuwania się strefami – nie potrzeba było tak szybkiego poruszania się po boisku. Wydaje mi się to naturalne, że drużyna goniąca wynik będzie poruszać się intensywniej, szukając okazji zrobienia przewagi. Piłkarze biegają szybciej szukając sobie wolnych przestrzeni, wyjścia na pozycję. Oczywiście może to również wynikać, że Lechici nie wytrzymywali w drugiej połowie kondycyjnie, albo mają braki mentalne, dlatego brakowało zaciekłości, doskakiwania, nieustającego pressingu, przez co bronili bardziej na stojąco, reaktywnie a nie proaktywnie. Myślę, że przy bardziej otwartym meczu, wynik przebiegniętych kilometrów, a także szybkich biegów byłby bardziej wyrównany, choć na pewno dalej na korzyść Rakowian.

Wydaje mi się, że Żuraw aby jeszcze bardziej uskutecznić naszą grę, musi poprawić wybieganie. Jednak nie do końca jestem pewny przyczyn. Zastanawiam się czy te są czysto fizyczne (przygotowanie) czy jednak mentalne – piłkarz może biegać mniej nie ze względu na to, że fizycznie nie daje rady, tylko nie potrzeby podkręcenia tempa, czasem może to być wynik przebiegu meczu, taktyki bądź ustawienia. Dobre, europejskie drużyny biegają dużo – tutaj nie ma co się zwodzić. Niezależnie czy bronią, czy atakują. Przy dynamicznym poruszaniu się w defensywie jest ciągły doskok i presja – tego w naszej grze nie ma. Może inaczej, jest, ale do pewnego momentu meczu. Później bronimy zbyt statycznie.

Kilka ciekawych statystyk z których nie chcę wyciągać daleko idących wniosków. Po prostu nie wszystko jest takie oczewiste, jak się wydaje na pierwszy rzut oka.

Najbardziej irytujące jest to, ze im/sędziom/można tak naprawdę skoczyć.Żadnych konsekwencji,

Myślicie, że Guma w kadrze coś pogra czy raczej tylko turystycznie pojedzie? Od Kędziory chyba nie jest słabszy, Bereś też do wygryzienia. Co uważacie?