Lechowy Śmietnik Kibica 2019/2020

Kurde, wychodzi na to że wszystkiemu winni są kibice. Ciągle oczekują jakiś trofeów, mistrzostw, dobrej gry… Okay, żartuję. Myślę, że jest w tym jednak sporo prawdy. Mam na myśli tą mityczną „presję trybun”. W naszej lidze powstał kiedyś (bo dzisiaj już go niestety nie ma 🙁 ) duopol warszawsko-poznański. Ach, te słynne polskie „el classico”. Ta walka o MP pomiędzy Lechem i Legią. Oni, niby Real polskiej piłki, my Barcelona (w końcu z nią akurat mamy zajebisty bilans, jako jedyni bez porażki). Tyle faktów medialnych i dziennikarskiego grzania atmosfery. Rzeczywistość jest jednak brutalna. Dobrze, kibic Legii powie mi, że zdobyli tyle razy MP w ostatnich latach. I dokąd ich to zaprowadziło w Europie? Donikąd. Władowali kasę w zagranicznych piłkarzy, płacili dobrze, ale wystarczyło to wyłącznie na krajowe podwórko. No i wpłynęło na brak finansowej płynności. Zjadają własny ogon. To mi oczywiście nie przeszkadza, ale my również nie mamy się czym pochwalić. My z kolei stawialiśmy na młodzież i rozbudowę Akademii kosztem wzmocnień pierwszej drużyny. Efekt sportowy jest jeszcze bardziej opłakany. I tutaj wrócę do presji. To oczywiste, że zarówno poziom piłkarski jak też mentalny naszych „nabytków” był zdecydowanie niższy niż graczy Realu. Jednak jedni i drudzy polegli w tym sezonie na całej linii. Pytanie brzmi: dlaczego tak się stało? Tak, tak. Dobrze kombinujecie. Presja. Ten kamień u szyi, wiążący nogi, odbierający „rozum” na boisku. Nie jestem fanem bieżącej „rewolucji” w składzie Lecha. Ciągnie się jak brazylijska telenowela. Moim zdaniem zbyt długo. Dostrzegam jednak pewien pozytyw. Młodzi zawodnicy. Dlaczego tak uważam? Obejrzałem dzisiaj finał CLJ-17. Uderzyło mnie, że ci predystynujący do bycia piłkarzami chłopcy nie grali na alibi. To nie było: „kopnę, kurwa do kolegi i niech się martwi co dalej, ja swoje zrobiłem”. Grali często nieszablonowo. Chcieli coś zrobić. Czasami zabrakło tlenu w płucach, czasem szczęścia. Niekiedy doświadczenia lub umiejętności. Oni nie czuli presji. Nie myśleli o niej! Mieli do wykonania zadanie na boisku. Nie wyszło, ale dziękuję im za to, że pokazali nam, kibicom na czym polega piłka nożna. To pewne, że część młodzieży jaka pojawi się w nowym sezonie w składzie Lecha, nie da sobie rady. To nierealne. Po piętach deptają im jednak następne roczniki. Miałem kontakt z piłką na tym poziomie wiekowym. To jest niesamowite być w środku, czuć namacalnie ten głód sukcesu! I to jest chyba rozwiązanie. Moim skromnym zdaniem, oczywiście. I przy zachowaniu równowagi w zespole, co najważniejsze. Głód jest rzeczą straszną. Potrafi doprowadzać do rozpaczy. Ale jest też o tyle pozytywny, że „odcina” inne doznania organizmu. Młody piłkarz czując głód nie dostrzega presji. Gra tak jak się nauczył, nie kalkuluje. Dlatego też, będę kibicował Letniowskiemu, Skórasiowi, Sobolowi, Puchaczowi i i innym jak również Timurowi i Karlowi. Zdaję sobie sprawę z tego, że wyjdzie im jeden mecz na cztery. Na początek. A może nie? Może jeden na cztery będzie zły? Tego nikt nie wie. To już jest „działka” trenera aby dawał grać tym, którzy są „w gazie”. Wiem jak ważni są nowi obrońcy w Lechu. Ubolewam, że trwa to tak długo. Jednak to nie na nich będę zwracał bacznie uwagę w nadchodzącym sezonie. Obrona jest bardzo ważna, ale to nie ona decyduje o tym kto wygrywa mecz. Wiem, wiem. Też decyduje, ale kto pamięta wspaniałe interwencje obrońców? Parady bramkarza i owszem, ale obrońcy? Mają robić co do nich należy. Oczekuję, że nasz Lech, podźwignie się mentalnie. „Ci młodzi wilcy” cytując klasyka, niech dadzą odrobinę szaleństwa, w tym (i znowu cytat) „smutnym jak pizda kraju”. Tego oczekuję od Lecha w nadchodzącym sezonie. I żeby była jasność: oczekuję też sukcesów. Będę wywierał presję. Co mecz. To moje niezbywalne prawo kibica. Oczekuję dobrej gry i wyników. To dotyczy zarówno tych, którzy decydują się obejrzeć zawody na żywo, jak też tych którzy generują przychód klubu z Canal+. Jedyne co nas różni to forma spędzania wolnego czasu. Nie dajmy się podzielić. Kibol to kibol. Jeśli pierwszą stroną www jaką otwierasz w przeglądarce jest kkslech.com to się nie martw. JESTEŚ KIBOLEM. Żyjesz naszym klubem i to co się w nim dzieje nie jest Tobie obojętne. Jesteś jednym z Nas. Bratem/siostrą. Każdy z nas inaczej wyobraża sobie funkcjonowanie klubu. Wiadomo, ilu Polaków tyle teorii. Nigdy nie będzie tak, że wszyscy będą zadowoleni. Sam łapię się na tym, że jestem nietolerancyjny wobec osób „broniących” zarządu. Boli mnie w tym wypadku to, że to ja dostrzegam dobre posunięcia klubu, a z drugiej strony trafia mnie hejt. Ale myślę, że większość użytkowników naszego forum tak to odbiera. Były w naszej historii (państwa), dwa wygrane powstania. Oba Wielkopolskie. I tyle. Śląskie to oddzielna historia. To trzecie oczywiście. Bez naszych braci i sióstr, wychowanych w Wielkopolsce i broniących polskości nigdy by się nie udało. Gdyby nie wojska z Wielkopolski to „cud nad Wisłą” nigdy by nie nastąpił. Niestety są też „słabe” strony tej II RP. Tylko rozkręceniu torów pod Kutnem, marszałek Piłsudzki zawdzięcza zwycięstwo w przewrocie majowym. Było, minęło. Piszę to po to aby uzmysłowić, nam, kibolom Lecha, jak ważna jest tożsamość w działaniu. Idea. Nie ukrywam, że tym cholernym hamulcem, blokującym mnie przed zrównaniem właścicieli Amici Wronki z dobrodziejem Lecha Poznań jest przeszłość ich poprzedniego klubu. Działalność pana F. będącego w strukturach. Sposób, w jaki „przegrywali” szansę na MP. Tylko po to aby promować wychowanków. W pucharach europejskich. Napisałem w jednym z wątków na forum, że jeśli „mamy kurwa dosyć’ z ubiegłego sezonu, a następnie „mamy wyjebane” w obecnym, nie skłoni pana Jacka Rutkowskiego do zmian w zarządzie, to po kolejnym sezonie „w plecy” musi to zrobić. Inaczej straci wszystko. Wiarę, zaufanie i miłość kiboli do klubu. Kiedyś Lech był dumą Wielkopolski. Nie dlatego, że osiągał zajebiste wyniki. Po prostu, ludzie się z nim utożsamiali, „czuli się częścią drużyny”. „Wszyscy jesteśmy Charli Ebdo”… Tego już nie ma. Jestem tradycjonalistą. Lech Poznań to dla mnie coś wyjątkowego. Utożsamiam się z tym klubem. Cierpię od kilku lat bo jego włodarze zbywają mnie korpo-hasłami. I nic nie dają w zamian. Młodszym kobolom napiszę tak: jeśli nie doświadczyłeś przegranej z Liverpoolem, magii jaka unosiła się nad trybunami w starciu z Barceloną, to nic nie pisz. Byłem na obu meczach. Owszem, bolały porażki. Nie daliśmy rady, bo to nie był nasz dzień. Oj, bolało. Ale byliśmy zbyt słabi aby zgarnąć pełną pulę. Ot, komunistyczny podmiot próbował mierzyć się z wielkimi tego świata. I co można powiedzieć o tej drużynie? Dali radę. To nie jest tak, że nasi piłkarze do niczego się nie nadają.