Na chłodno: Naiwne nadzieje w beznadziejnym okresie

Cykl „Na chłodno” to najpopularniejsza seria artykułów na KKSLECH.com publikowanych średnio co 7 dni przeważnie na początku każdego tygodnia. „Na chłodno” to nasze chłodne, szczere i obiektywne spojrzenie na Lecha Poznań. Informacje z klubu, ciekawostki, oceny, spostrzeżenia, opinie. Wszystko od kibiców do kibiców.

Dzień dobry z samego rana wszystkim stałym czytelnikom „Na chłodno”. Ostatni tegoroczny oraz tym razem bardzo długi artykuł z tego cyklu rozpoczynamy wracając do tematu sprzed dwóch tygodni. Wówczas wielu internautów fragment o Dariuszu Żurawiu odebrało jak obronę jego osoby a nawet uniewinnienie trenera po tym co się działo tej jesieni. Na pewno tak nie jest, trener jest współwinny, można mu wiele zarzucić, ale największą winę za przegraną rundę i kolejne smutne wydarzenia ponosi zupełnie nieprzygotowany do gry na trzech frontach zarząd klubu z dyrektorem Tomaszem Rząsą na czele. Obecni piłkarze w tym liderzy Kolejorza tacy jak Lubomir Satka, pedro Tiba, Jakub Moder, Jakub Kamiński czy Tymoteusz Puchacz + sztab szkoleniowy musieli pokonać wiele trudności z którymi wcześniej nie zmagał się nikt w Polsce. Ba. Nawet w Europie wielu nie przeszło tego co w 2020 roku przeżyło parę ważnych postaci w naszym klubie.

Najpierw przez 2,5 miesiąca nie można było trenować z powodu koronawirusa. Po wznowieniu rozgrywek Lech grał bez większych przygotowań rywalizując pod dużą presją na wynik często co 3 dni, następnie poznaniacy właściwie nie mieli urlopu, nie mieli przygotowań do sezonu, natychmiast weszli w nowy, na końcu po awansie do Ligi Europy na którą w klubie nikt nie był gotowy trzeba było grać co 3-4 dni aż do świąt. Lech musiał grać kilkunastoma piłkarzami, najlepsi nie mieli rywalizacji, niektórzy zawodnicy nie mieli nawet zmienników, paru piłkarzy dodatkowo było eksploatowanych na obozach kadr narodowych. Oczywiście złośliwi powiedzą m.in. że „przecież inni też tyle grają i jakoś sobie radzą”. Tak nie jest. Przykładowo w Szkocji sezon zakończył się w marcu, Rangersi robiący obecnie furorę nie grali aż przez kilka miesięcy, w dodatku teraz jesienią ich siła kadrowa jest wystarczająca do regularnego pokonywania mało poważnych klubów w swojej lidze (z wyjątkiem Celtiku). Standard również nie grał od marca, ich trener w sierpniu, we wrześniu, w październiku, w listopadzie a nawet w grudniu niewiele rotował, w zespole Standardu jest mniej reprezentantów niż w Lechu, dlatego Philippe Montanier mógł ryzykować z wystawianiem cały czas podobnego składu. Warto było? na zachodzie sobie poradzili? Absolutnie nie! Standard nie wygrał od meczu z Lechem, ma serię 8 kolejnych spotkań bez zwycięstwa, przegrał 4 ostatnie mecze i spadł na 11. miejsce w lidze. Efekt? Montanier nie jest już trenerem Standardu Liege, kilka dni temu wyleciał z klubu, drużyna z wąską kadrą, która przecież sezon 2019/2020 skończyła w marcu a nie 19 lipca i nie musiała przebijać się do Ligi Europy przez aż 4 rundy kwalifikacyjne rozsypała się niczym Lech.

Trener Dariusz Żuraw popełnił jesienią wiele błędów, przeprowadził wiele złych zmian w trakcie meczów, podjął kilka nietrafionych decyzji o których trochę więcej napiszemy w styczniu, jednak większą winę za przegrany sezon 2020/2021 w PKO Ekstraklasie ponoszą inni ludzie. Usunięcie szkoleniowca w listopadzie czy w grudniu nie wydłużyłoby nagle czasu na trening pomiędzy meczami co 3-4 dni, którego nie było od sierpnia i nie pozwoliłoby wprowadzić innego mikrocyklu treningowego polegającego w ostatnich tygodniach tylko na regeneracji oraz odnowie biologicznej. Czas rozliczeń pracy Żurawia przyjdzie w lutym/w marcu, kiedy pomiędzy poszczególnymi spotkaniami będą pełne mikrocykle treningowe, będzie czas na poprawę gry w każdej formacji czy kulejących stałych fragmentów. Jeśli Lech nadal będzie prezentował się tak jak w listopadzie czy w grudniu wtedy śmiało, a przede wszystkim obiektywnie można będzie ocenić pracę sztabu szkoleniowego. W przypadku złych rezultatów wiosną nie będzie już żadnego wytłumaczenia czy usprawiedliwiania Dariusza Żurawia muszącego w ostatnim czasie obrywać głównie za błędy zarządu w tym Tomasza Rząsy i jego transferowe wynalazki.

Nie ma co ukrywać. Sami latem nabraliśmy się na te transfery. Nie tyle co na jakość tych piłkarzy, która na papierze wyglądała w porządku tylko na większą liczbę zawodników, która przyszła i transfery/wypożyczenia na dodatkowe, nieplanowane wcześniej pozycje. Niestety jak to często w Lechu bywa – większość graczy nie wypaliło, odpuszczenie transferu m.in. planowanego od początku środkowego pomocnika dość szybko okazało się bolesne dla całego klubu. Emocje związane z Ligą Europy skończyły się tak naprawdę po 4 kolejkach, cały Lech już w połowie listopada wrócił do szarej ligowej rzeczywistości w tym do roli średniaka głównie przez zmarnowane letnie okienko transferowe. Zimowe nie zwiastuje nic nowego, gdyż Lech nadal działa według tego samego schematu. Odkurzenie tematu Stronatiego, który od lata 2019 nie zrobił żadnego postępu i jeszcze paru innych pokazuje, że Lech stoi w miejscu chcąc wydawać na transfery nadal tyle samo co rok, dwa, trzy a nawet pięć lat temu. Identyczna sytuacja jest w przypadku zaklepanego już Karlstroma. W sezonie 2019 miał on duży wpływ na wywalczenie przez Djurgardens tytułu Mistrza Szwecji. 12 miesięcy później Karlstrom był dużo tańszy, sam Djurgardens nie awansował nawet do europejskich pucharów 2021/2022, wcześniej latem nie zaistniał w Europie, dlatego klub ze Sztokholmu zgodził się go oddać za promocyjne 700 tysięcy euro. Mimo gry Kolejorza w fazie grupowej Ligi Europy, zarobienia w ciągu paru miesięcy blisko 28 mln euro zarząd nadal bawi się w penetrację rynku z przebranymi piłkarzami góra za kilkaset tysięcy euro, których w dodatku wartość na przestrzeni ostatnich miesięcy z różnych powodów obniżyła się. Z takimi ruchami na rynku Lech nigdy nie przekroczy pewnego poziomu, nie zrobi kolejnego kroku naprzód, nie zdominuje ligi mimo ogromnego przypływu gotówki w 2020 roku.

Transferowa skuteczność Lecha Poznań w ostatnim czasie to około 25 procent, z letniego, największego od lat zaciągu wzmocnieniem okazał się tylko Mikael Ishak. Kolejorz w jego przypadku miał po prostu szczęście, przyszedł do nas rezerwowy napastnik z 2. Bundesligi, który nigdy wcześniej w karierze nie zdobywał tyle goli i najzwyczajniej w świecie wypalił w stu procentach. Z drugiej strony za 700 tysięcy euro przybył sprawdzony na rynku Jan Sykora mający duże doświadczenie zebrane m.in. w Lidze Europy, a przynajmniej na razie nie wypalił będąc transferową pomyłką. Jego słaby transfer nie oznacza oczywiście konieczności rezygnacji przez Lecha Poznań z tego typu zawodników. Skuteczność transferowa w ostatnim oknie była słaba, jednak tylko tego typu transfery i wyższe za 1-1,5 mln euro, których klub jeszcze nigdy nie wydał na pojedynczego zawodnika, pozwolą wzmacniać drużynę i zwiększać szanse na procentowe podniesienie skuteczności konkretnego okienka transferowego. Kibice od zarządu Lecha Poznań, który w parę miesięcy zarobił 28 mln euro (sprzedaż 3 wychowanków + Liga Europy) oraz mającego w niedalekiej perspektywie kolejne miliony z Puchacza i Kamińskiego, będą wymagali jeszcze większych inwestycji w transfery. Koronawirus czy nawet brak pucharów latem 2021 nie będzie już wymówką do zaciskania pasa, zarząd zgarniając fortunę jak na polskie warunki sam nałożył na siebie bardzo dużą presję. Minionego lata kibice jeszcze nabrali się na wypożyczenia rezerwowego z II-ligi hiszpańskiej czy niechcianego zmiennika w Anorthosisie Famagusta, teraz przy tych dochodach m.in. Tomasz Rząsa nieco mocniej będzie musiał się wysilić a nie tylko mydlić oczy wypożyczeniami co doskonale udało mu się zrobić we wrześniu. Przez niską procentową skuteczność poszczególnych okienek transferowych kibice i tak coraz mniej żyją tym, kto przychodzi do Lecha i co dany zawodnik mówi na oficjalnej po podpisaniu umowy. Dla wielu liczy się już wyłącznie boisko w tym gole, asysty, wpływ na grę Kolejorza wokół którego od blisko miesiąca panuje bardzo zła atmosfera.

Obecnie już dawno wokół klubu nie panowały w czasie świąt i w przerwie zimowej tak złe nastroje, jak teraz. Na czym tak naprawdę budować optymizm przed wiosną i 2021 rokiem? Przecież nawet transferowa skuteczność zimą na poziomie np. 80% może niewiele dać. Kibice Lecha Poznań zainteresowani sprawami sportowymi i ogólnie swoim Lechem nie są głupi. Doskonale widzą tabelę, znają terminarz, wiedzą ile jest kolejek oraz przede wszystkim widzą stratę do podium. Na czym budować optymizm skoro Lech tracący po 14 kolejkach aż 11 punktów do podium nigdy takiej straty nie odrobił? Dlaczego akurat wiosną 2021 miałby kogoś dogonić? Walczące o puchary drużyny Pogoni czy Rakowa nagle zaczną przegrywać? Okej, może pogubią parę punktów, ale strata Lecha do pucharów po rundzie jesiennej nie wynosi
4 oczka jak zimą 12 miesięcy temu tylko jest ponad dwukrotnie większa! 11 punktów to bardzo dużo, Lech nie wygra wiele meczów tak samo jak zespoły nas wyprzedzające nie zaczną przecież w komplecie i seryjnie tracić punktów. Lech Poznań jest obecnie w sytuacji w której może się tylko łudzić musząc jednocześnie zdawać sobie sprawę z istotności na przykład już pierwszej wiosennej kolejki. Wtedy Lech jedzie do Zabrza a Raków gra z Pogonią. Jeśli Lech wygra to w porządku. Nikt mu nie odjedzie. W razie porażki kończy się nawet sens łudzenia się czy liczenia punktów. W takim przypadku Górnik odjeżdża nam na 9 punktów a przykładowo Raków aż na 14!

Przed każdym wiosennym meczem, a już w szczególnie z drużynami bezpośrednio nas wyprzedzającymi Lech będzie miał przysłowiowy „nóż na gardle”. Potrzeba serii, żeby ludzie w Poznaniu uwierzyli w puchary, potrzeba wygrywać właśnie w takich meczach, jak z Górnikiem, z Pogonią czy z Rakowem i to na wyjazdach. Na Lechu od 30 stycznia będzie ciążyła ogromna presja, wcześniej nigdy nie udało się odrobić takich strat, Lech pozytywnie zaskakuje kibiców średnio raz na 5 lat, dlatego nie ma się co dziwić, że wielu wiosnę czy cały 2021 rok spisało już na straty. Oprócz ligi mamy jeszcze Puchar Polski w którym przed nami dopiero 1/8 finału i poważni rywale do pokonania. Nic więc dziwnego, że na przykład skupienie internautów biorących udział w dyskusjach na tej witrynie jest głównie na lidze niż na Pucharze w którym nasza przygoda zwykle kończyła się smutno, w finale bądź jak rok temu – na pierwszym poważnym rywalu z Ekstraklasy.

W przedostatnim dniu starego roku nie ma niestety na czym budować optymizmu. Lech sam zawalił grudzień, sam teraz musi spróbować odrobić rekordowe 11 punktów do podium. Niestety kibice Kolejorza kończą ten rok w beznadziejnych nastrojach. Kończy się rok, który tak naprawdę wcale nie był zły dla Lecha Poznań. Udało się wywalczyć wicemistrzostwo na które mało kto liczył, były piękne eliminacje, Lech po 5 latach wrócił do Ligi Europy mierząc się w niej z dużymi firmami. Wszystko zamazuje jednak końcówka 2020 roku, 3 grudniowe mecze u siebie w tym 2 ligowe przez które tabela wygląda wręcz tragicznie. Wielu kibiców wie, że grudzień 2020 może wpłynąć na cały 2021 rok zapowiadający się obiektywnie słabiej od tego kończącego się, który na stałe zapisał się w blisko 99-letniej historii klubu. Ilu z Was wierzy w puchary przez ligę? Ilu z Was wierzy w Puchar Polski 2021? ilu z Was wierzy w 2 z rzędu awans do fazy grupowej tym razem Ligi Konferencji UEFA? Realnie przed nami rok paru małych wzlotów i chwil radości z pojedynczych zwycięstw nad biedniejszymi klubami, rok kolejnych bolesnych upadków, rok letniej sprzedaży ostatnich dwóch nadających się do gry wychowanków, rok szukania kolejnych młodzieżowców, rok promowania Marchwińskiego, budowy centrum we Wronkach na które znalazły się fundusze i rok z długą letnią przerwą.

W skrócie: 2021 rok na ten moment zapowiada się niezbyt ciekawie, nie zanosi się na sukcesy, nawet na letnie eliminacje europejskich pucharów. Nie zanosi się również na zmianę trenera, który pasuje zarządowi i który musiałby naprawdę dużo przegrać, żeby w 2021 roku opuścił klub. Nikt z kibiców chyba nie jest wróżbitą z TVN-u, ale biorąc pod uwagę wiele czynników szykuje się spokojny nowy 2021 rok, być może podobny do lat 2011-2013 kiedy w klubie działo się niewiele interesujących rzeczy. Futbol jest na szczęście nieprzewidywalny, okrutny, czasem także piękny, więc może Lech zaskoczy nas wszystkich wcześniej niż dopiero za kolejnych 5 lat? Wszyscy na tej witrynie (my, internauci, stali użytkownicy) jesteśmy kibicami a w sercach kibiców iskierka nadziei zawsze gdzieś tam się tli. Na koniec ostatniego „Na chłodno” w tym roku (poza oczywiście zdrowiem) życzymy Wam wszystkim, by w 2021 roku było jak najwięcej okazji do robienia sobie naiwnych nadziei. Pierwsza okazja w nowym roku za równy miesiąc – 30 stycznia o 20:00 w Zabrzu.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <