Pyry z gzikiem: 180 stopni

Pyry z gzikiem – szybkie, luźne, szczere, obiektywne i swobodne podsumowanie każdego tygodnia w Lechu Poznań. Alternatywa dla cyklu „Na chłodno” lub jak kto woli – „Na chłodno mini” bądź „express”.

Dziś „Pyry z gzikiem” na szybko, na twardo, w stylu „Na chłodno”, ponieważ w zeszły poniedziałek z wiadomego powodu nie było ich wcale, a w minionym tygodniu niewiele się działo, by można było go podsumować systemem dzień po dniu.

Dzień 2 maja 2022 był jednym z najsmutniejszych w ostatnich latach. Co to w ogóle było? Największą winę za porażkę z Rakowem ponosi trener Maciej Skorża w którego tyle osób wierzyło, tylu kibiców mu ufało, dał on nam wszystkim nadzieję, po czym na Narodowym boleśnie je rozwiał. Skład wystawiony przez Skorżę na mecz z Rakowem był zbyt ofensywny, Joel Pereira błyszczał co prawda ze słabą Łęczną i Stalą, ale finały wygrywa się przede wszystkim obroną, efektywną grą i taktyką z której Skorża zwykle słynął. Tym razem jego zespół pod tym względem nie istniał, defensywa grała za wysoko, Lech sam się wystawił Rakowowi, który realnie rozwiał marzenia o Pucharze Polski już po 6 minutach. Kluczem do ogrania tak dobrze zdyscyplinowanego rywala była koncentracja z tyłu, uważna gra w każdej formacji, organizacja gry w środku pola i skuteczność. Tymczasem po 6 minutach finału na który wszyscy czekaliśmy aż 5 lat już trzeba było odrabiać straty i to nie z Górnikiem czy ze Stalą, których nawet przy prowadzeniu rywala 1:0 udało się ograć, tylko w rywalizacji z mocny Rakowem.

Lech grał tak jak chciał Raków. Rywal wykorzystał najpierw zbyt wysokie ustawienie naszej linii obrony, przy 2 golu skorzystał ze straty Pereiry i ponownie złego, zbyt wysokiego ustawienia defensywy. Trzeciej bramki nie ma już sensu komentować, wtedy zawiodły m.in. indywidualności. Mecz ustawiła jednak pierwsza połowa, w której taktycznie Lecha nie było, aż nie chce się wierzyć, że akurat w finale 2 maja, w meczu o trofeum, w najważniejszym spotkaniu od 5 lat, poznaniacy wyglądali aż tak źle sami podkładając się Markowi Papszunowi, który znowu ośmieszył Macieja Skorżę. On sam mówił wielokrotnie jakoby po powrocie do kraju zmienił się, jest innym trenerem niż kiedyś, w zeszły poniedziałek można było dostrzec tylko negatywne zmiany. Gdzie na Narodowym był stary, dobry taktyk Maciej Skorża, który m.in. taktyką ograł Lecha Poznań w finale Pucharu Polski 11 lat temu? gdzie był Skorża, którego zespół dobrą organizacją gry zdobył choćby Mistrzostwo Polski 2015?

Zupełnie niezrozumiałe jest też posadzenie Joao Amarala na ławkę w co po meczu nie mógł uwierzyć Marek Papszun, któremu Skorża ułatwił pokonanie Lecha Poznań. Sam trener Kolejorza mówił ostatnio o rosnącej formie Portugalczyka notującego oczekiwane liczby, chwalił jego coraz lepszą współpracę z Mikaelem Ishakiem, w końcu przyszedł finał Pucharu Polski, w którym Skorża zamiast Amarala wystawił Dawida Kownackiego grającego dotąd z Ishakiem bardzo rzadko. O co tu chodzi? Tego ruchu nie da się w żaden sposób wytłumaczyć, Maciej Skorża dnia 2 maja zachował się jak trener-amator z orlika, zawiódł na całej linii, swoim decyzjami personalnymi oraz „taktyką” na to spotkanie pomógł Rakowowi Częstochowa obronić Puchar Polski, który w finale na Narodowym nie musiał się napracować, by odnieść zwycięstwo. Wystarczyło się cofnąć, czekać na kontry, poczekać na nasze błędy i będąc skutecznym strzelić łatwo 2 gole.

Trener Maciej Skorża występem na Narodowym dużo stracił. Stracił w oczach nawet największych fanów jego osoby, nie ma niczego co broniłoby jego zeszłotygodniowe decyzje. Przegrać z Rakowem Częstochowa to nie wstyd, wstydem jest już podarowanie częstochowianom zwycięstwa i porażka różnicą aż 2 goli. Ostatni raz Lech Poznań tak słaby wynik w finale Pucharu Polski zanotował 42 lata temu, gdy poległ nawet aż 0:5, w żadnym wcześniejszym finale na Narodowym drużyna Kolejorza nie była tak słabo przygotowana pod względem taktycznym a nawet mentalnym. Co tu więcej pisać – ośmieszyliśmy się w niedawnym finale. Naprawdę nie chce się wierzyć, że po ponad tygodniu spokojnych treningów oraz po wielu analizach sztabu wyglądaliśmy na tle Rakowa Częstochowa aż tak mizernie.

Osobną kwestią jest brak wsparcia większości kibiców w tak ważnym meczu, w którym po latach na 100-lecie była szansa w końcu coś wygrać i sprawić, by Lech Poznań nie był w Polsce wiecznie wyszydzany. W zamian jest zwycięstwo na lewackim Facebooku, gdzie działają różne grupy, portaliki, którym popularny Fejs i tak tnie zasięgi, są również gratulacje, lajki i serduszka od innych grup tam działających. Jest też uderzanie w fejsa kibiców Rakowa, jednak patrząc na wpisy nikt sobie tam nic z tego robi, w końcu trofea dla ich wrogów są nieosiągalne, a wspomnienia po świętowaniu cenniejsze od wszystkich innych rzeczy. Nie ma sensu rozwijać tematu, ponieważ każdy ma swoje racje czy argumenty, w Lechu Poznań i tak kibice od lat są podzieleni, przenoszą się na inne trybuny, ostatnio na dwójce zabrakło ludzi do ukazania oprawy. Patrząc na opinie ta sytuacja dodała tylko jeszcze więcej benzyny do ogniska, gdyż każdy człowiek nie lubi, gdy ktoś inny chce myśleć za niego.

Wracając do tematu trenera. Maciej Skorża biorąc winę za porażkę z Rakowem na siebie (za to plus) po finale wypowiedział jeszcze następujące zdanie: – „W Rakowie było widać automatyzmy i ciągłość myśli taktycznej. Trener Papszun jest konsekwentny w tym, co robi i widać to w wynikach. My pracujemy ze sztabem od roku, przegraliśmy dziś finał, ale ten zespół przez rok zrobił naprawdę duży postęp.”

Trener ma racje, jednak u nas żadnych automatyzmów nie da się wypracować. Z różnych powodów po sezonie realnie może odejść aż 11 piłkarzy. Powodem odejść będą m.in. kończące się wypożyczenia, kontrakty, brak regularnej gry (także przez decyzje Macieja Skorży) czy po prostu niewystarczające umiejętności zawodników.

Mickey van der Hart
Bartosz Mrozek
Tomasz Kędziora
Mateusz Skrzypczak
Lubomir Satka
Alan Czerwiński
Dani Ramirez
Jakub Kamiński
Filip Marchwiński
Pedro Tiba
Dawid Kownacki

Z powyższej listy tylko Jakub Kamiński, ewentualnie Lubomir Satka i Dawid Kownacki są ważnymi zawodnikami Lecha Poznań z pierwszej jedenastki. Reszta to jednak rezerwowi, których za chwilę w ogóle nie będziemy mieć, jeśli Tomasz Rząsa wraz z mitycznym skautingiem nie sprowadzą nam w parę tygodni kilku zawodników. Już w tej chwili Lech Poznań absolutnie nie jest gotowy na puchary, na grę co 3-4 dni od początku lipca do połowy listopada a co dopiero w momencie odejścia wyżej wymienionych graczy. Na domiar złego znowu zaszkodzą mu powołania do kadr narodowych, w pierwszej połowie czerwca wiele reprezentacji rozegra po 4 mecze międzynarodowe, na powołania mogą liczyć choćby Bartosz Salamon, Lubomir Satka, Nika Kvekveskiri i Jesper Karlstrom, którzy stracą urlop oraz sporą część krótkich letnich przygotowań.

Kadrowa przyszłość Lecha Poznań bez względu na końcowy wynik sezonu 2021/2022 niestety nie rysuje się w jasnych barwach, obecny zespół nadal znajduje się w budowie, latem przejdzie małą rewolucję, a w takim przypadku Kolejorza nie ma co w ogóle porównywać z Rakowem Częstochowa, gdzie faktycznie są wypracowane pewne automatyzmy przez bardzo dużą stabilność składu.

Niedziela, 8 maja 2022 roku być może była kluczowym dniem ligowego sezonu 2021/2022. Wszystko zaczęło się diametralnie zmieniać po tym jak Cracovia strzeliła gola na 1:1. W tym spotkaniu pomógł nam VAR, trzeba pamiętać o bramce na 2:0 dla Rakowa, która nie została uznana a która zapewne zakończyłaby już emocje w tym spotkaniu. Po 12 latach Cracovia znowu nam pomogła, a nie wolno zapomnieć o wiosennym meczu z Pogonią, w którym krakowianie także wyrwali remis strzelając gola na 1:1 w ostatniej minucie. Obserwując niedzielne spotkanie Rakowa z Cracovią można było odnieść wrażenie, że Raków był lepszy, bardzo chciał wygrać, ale zabrakło mu umiejętności. Sam Ivi Lopez to za mało, wystarczyła jeszcze gorsza dyspozycja Wdowiaka z Kunem i częstochowianom zabrakło z przodu siły ognia. Raków to inny zespół od Lecha, nie ma tam tylu indywidualności co u nas, to drużyna bazująca na dobrej organizacji gry i przygotowaniu fizycznym, które wczoraj nie było ta dobre, jak w innych spotkaniach i prawdopodobnie dlatego Raków Częstochowa nie wygrał z Cracovią. Kto wie. Być może Raków skończy sezon 2021/2022 mając serię 19 kolejnych meczów na 2 frontach bez porażki, zakończy wiosnę bez przegranej, a jednak nie zdobędzie Mistrzostwa Polski i oby tak właśnie było.

Terminarz 8 maja ułożył się idealnie. Dla piłkarzy Lecha Poznań nie było lepszej motywacji, jak remis grającego wcześniej Rakowa Częstochowa, wynik spotkania z Cracovią Kraków mógł być lepszą przemową niż jakikolwiek monolog Macieja Skorży, który akurat wczoraj trafił ze składem. Lech Poznań od początku narzucił rywalowi swój styl, ale z tyłu grał czujniej niż na Narodowym, w Gliwicach jako pierwszy wyszedł na prowadzenie i to na pewno miało wpływ na dalszy przebieg spotkania. Nie da się ukryć, że druga połowa w wykonaniu Lecha nie była dobra, sam Maciej Skorża nie krył euforii po golu na 2:1, ponieważ jak sam przyznał – nic nie wskazywało na bramkę dla poznaniaków. Wczoraj Kolejorz nie rozegrał dobrych zawodów, miał wiele szczęścia, którego często brakowało, dlatego tym bardziej można się cieszyć z wyszarpania gola w 88 minucie meczu. Bramka Mikaela Ishaka, który w Gliwicach nie błyszczał być może na zawsze zapisze się w historii klubu tak jak poniższy komentarz C+, gdy to trafienie na końcu będzie miało wpływ na zdobycie tytułu Mistrza Polski.

???? ????? ‼ @LechPoznan pokonał Piasta i wyprzedził w tabeli Raków! ??? Ishak bohaterem! ⭐ pic.twitter.com/vIjhpZsxJv

— CANAL+ SPORT (@CANALPLUS_SPORT) May 8, 2022

Wczoraj wszyscy kibice przeżyli Lechowe deja vu przypominane już -> TUTAJ, z pomocą znowu Cracovii i po bramce Lecha w końcówce udało się odzyskać 1. miejsce na 2 kolejki przed końcem sezonu 2021/2022. Nie da się ukryć, że po finale Pucharu Polski niewiele było już osób wierzących w uratowanie sezonu, pachniało znowu wyłożeniem się Lecha Poznań na ostatniej prostej, który chcąc być mistrzem sam musiał wygrać wszystko do końca i liczyć na co najmniej jedno potknięcie bardzo mocnego Rakowa Częstochowa napędzonego dodatkowo obroną Pucharu Polski. Kolejorz nadal musi wygrać wszystko do końca, jednak w tej chwili sytuacja jest o 180 stopni inna niż w zeszły poniedziałek. Teraz wszystko zależy od Lecha Poznań, któremu sprzyja terminarz, przy odrobinie szczęścia tytuł Mistrza Polski może wrócić do stolicy Wielkopolski już 14 maja około 19:30 a w coś takiego nie wierzył chyba już nikt.

14.05, Warta – Lech (15:00)
14.05, Zagłębie – Raków (17:30)

Na koniec poniedziałkowych „Pyr z gzikiem” nie bardzo jest co więcej dodawać. Życie napisało piękny scenariusz, tydzień po 2 maja nastroje wokół Kolejorza i jego sytuacja jest diametralnie inna, dla takich chwil, dla takich emocji warto być kibicem, być może wczoraj na naszych oczach napisała się piękna historia Lecha Poznań, którą za wiele, wiele lat będą wspominały już przyszłe pokolenia. Na razie Kolejorzowi pozostało wykonać 2 kroki, przejechać bez wykolejenia ostatnie 2 stacje, a wtedy 21 maja Poznań znów zapłonie, znowu utonie w świetle i dymie z rac. Jest nadzieja na długą, niezapomnianą noc, po której wszyscy niesamowicie zmęczeni zaśniecie dopiero o świcie. Jest nadzieja na niezapomnianą noc podczas której będzie liczył się tylko LECH POZNAŃ a po mieście aż do wschodu słońca nad Wartą będą niosły się głośne śpiewy tysięcy gardeł MISTRZ! MISTRZ! KOLEJORZ!

Filmik tygodnia – Dziś zamiast tradycyjnego zdjęcia tygodnia jest filmik tygodnia. Nawet jeśli wielu kibiców wciąż nie może uwierzyć w to, co się wczoraj wydarzyło lub nadal nie wierzy w Mistrza Polski, to z pewnością uwierzy, gdy zabrzmi ostatni gwizdek sędziego dnia 21 maja około 19:30.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <