Pyry z gzikiem: Nic pośrodku

Pyry z gzikiem – szybkie, luźne, szczere, obiektywne i swobodne podsumowanie każdego tygodnia w Lechu Poznań. Alternatywa dla cyklu „Na chłodno” lub jak kto woli – „Na chłodno mini” bądź „express”.

Poniedziałek, wtorek i środa – Trzy pierwsze dni kolejnego czerwcowego tygodnia stały pod znakiem tylko i wyłącznie europejskich pucharów. Inny niż zwykle podział geograficzny przy ustalaniu koszyków przed losowaniem eliminacji Ligi Mistrzów był zaskoczeniem, już po podaniu grup przez UEFA wiadomo było kogo najlepiej uniknąć w najważniejszym od lat losowaniu. Po pierwszym pechowym i najgorszym z możliwych losowań pod różnymi względami trafienie w następnym losowaniu na FC Zurich można było skwitować ironicznym uśmiechem. Po trafieniu na dwóch mało przyjemnych przeciwników wydawało się, że już w trzecim losowaniu gorzej być nie może, ale jednak. Lech Poznań w ostatnim czerwcowym losowaniu mając możliwość natrafienia na kilka par akurat trafił na najgorszą z możliwych. Naprawdę trzeba było mieć mega pecha, żeby w ciągu 2 dni natknąć się na rywali najgorszych z możliwych w konkretnej rundzie czy w konkretnych rozgrywkach.

Losując Karabach Agdam, FC Zurich, Slovan Bratysława i Dinamo Batumi absolutnie nie ma się czego bać czy poddawać się. Nic z tych rzeczy. Po prostu najzwyczajniej w świecie podczas trzech kolejnych losowań Lech Poznań wylosowywał na papierze najgorsze do wylosowania kluby, których chyba nikt się nie spodziewał. W dodatku gdyby obowiązał stary podział geograficzny, to Karabachu Agdam w ogóle nie byłoby w naszym koszyku. Niestety. Dnia 14 i 15 czerwca nie mieliśmy szczęścia w losowaniach, które za to dopisywało nam przez cały Puchar Polski 2021/2022, więc można rzec, że suma szczęścia wyszła na zero. Mimo wszystko do teraz każdy kibic może łapać się za głowę, bo jak to możliwe, żeby przez 2 dni zawsze losować niechcianego rywala/rywali?!

Teraz cały Lech Poznań musi zakasać rękawy i zrobić wszystko, żeby pokonać rozstawiony Karabach Agdam co pozwoliłoby nie tylko awansować do II rundy Ligi Mistrzów dającej już pewny start w III fazie eliminacyjnej Ligi Europy oraz IV rundzie kwalifikacyjnej Ligi Europy, ale także uniknąć drugiej wycieczki na Kaukaz w ciągu zaledwie dwóch tygodni. Lech Poznań już samą wizytą w Azerbejdżanie będzie musiał dołożyć do startu w europejskich pucharach 2022/2023, by w razie przejścia Karabachu Agdam móc cokolwiek wyjąć, a musząc nie daj Boże lecieć dwa tygodnie później do Gruzji straciłby jeszcze więcej.

Każdy z wylosowanych klubów ma swoje problemy. Przykładowo te Karabachu opisywane -> TUTAJ mogą mieć naprawdę duże znaczenie. Fakt gry 5 lipca u nas jest bardzo korzystny, im szybciej rozegramy z Azerami mecz u siebie tym lepiej, ponieważ zespół mający bardzo krótkie urlopy i oddający na kadrę kilkunastu zawodników (głównie defensywnych) z upływem lata może być zupełnie inną drużyną. Ba. Już 12 lipca Mistrz Azerbejdżanu może być w lepszej formie, dlatego tak ważne będzie ogranie go w pierwszym meczu przy Bułgarskiej, który akurat w tym przypadku jest korzystny. Ponadto w momencie powstania tego fragmentu „Pyr z gzikiem” (noc ze środy na czwartek) podstawowy środkowy pomocnik i gwiazdor Mistrza Azerbejdżanu, Patrick Andrade nie trenuje z drużyną. Rzekomo ma problemy rodzinne, ma chorą matkę i musiał zostać w Portugalii (w rzeczywistości podobno chce zmienić klub). Takie sprawy mogą mieć wkrótce ogromne znaczenie, nie da się ukryć, że Karabach Agdam grający od 2014 roku aż 6 razy w Lidze Europy i po razie w Lidze Mistrzów oraz Lidze Konferencji pucharowym doświadczeniem bije nas na głowę, ale Lech Poznań ma duże szanse wykorzystać jego problemy kadrowe na tym etapie lata.

A co u FC Zurich? Slovana i Dinama? Szwajcarzy po niespodziewanym sukcesie zaczynają się sypać. Odszedł trener, odszedł podstawowy zawodnik, mają odejść inni, FC Zurich ma jeszcze ponad miesiąc na ogarnięcie się. W parze Slovan – Dinamo faworytem są Słowacy, aczkolwiek wyłącznie na papierze. Dinamo Batumi nie jest typowym gruzińskim zespołem do bicia, to drużyna budowana od miesięcy właśnie pod europejskie puchary, w których ich ambicje sięgają fazy grupowej Ligi Konferencji. W tym klubie od lat pracuje ten sam trener, nie będzie niespodzianką jeśli Gruzini będący teraz w formie i liderujący w swojej lidze rywalizującej systemem wiosna-jesień, postraszą wkrótce drużynę z Bratysławy. Lecha już postraszyli, nie jest to całkiem anonimowy zespół, zimą Dinamo Batumi ograło nas w meczu kontrolnym 2:1 co daje sztabowi szkoleniowemu dodatkowy materiał do analizy w razie gdyby jednak Karabach Agdam na czas doszedł do formy i nas wyeliminował.

Czwartek – Rzadko odchodzimy na KKSLECH.com od koncepcji i podajemy coś, co nie jest jeszcze na 100% pewne. W tym przypadku prawdopodobieństwo przyjścia Johna van den Broma było tak duże, że można było puścić o nim tekst wcześniej niż dopiero tuż przed oficjalnym potwierdzeniem. Zarząd uparł się na nowego trenera zza granicy o określonym wcześniej profilu, który musiał spełniać opisywane kryteria i faktycznie takiego pozyskał. Znalazł go i wstępnie porozumiał się z Holendrem w ciągu 1,5 tygodnia biorąc nowego szkoleniowca w ostatniej chwili, kiedy zatrudnienie kogokolwiek miało jeszcze sens (przed rozpoczęciem obozu 20 czerwca). Za to należą się brawa, za dobrego na papierze trenera tak samo.

John van den Brom to holenderski trener z bardzo ciekawym cv, z sukcesami w Belgii, z 49 meczami w europejskich pucharach, który miał okazję poznać smak Ligi Mistrzów, Ligi Europy, współpracować z najlepszymi piłkarzami w Europie i pracować w klubach budzących respekt. Sam Holender może budzić podziw, zawodnicy Lecha Poznań będą mieli od kogo się uczyć, wzięcie takiego trenera pokazuje, w jakim kierunku chce iść klub. Oczywiście nie wiadomo, czy van den Brom się sprawdzi, aczkolwiek papier ma bardzo mocny, piłkarze Kolejorza widząc takiego trenera mogą mieć nadzieję na dalszy progres. Mogą dostrzec trenera mającego duże szanse czegoś ich nauczyć, wprowadzić na jeszcze wyższy poziom i grać z nimi o kolejne trofea. Holender nie wie, jak o nie walczyć. On wie, w jaki sposób je zdobywać mając (z całym szacunkiem do obecnych Mistrzów Polski) do czynienia w przeszłości z jeszcze lepszymi zawodnikami w Anderlechcie czy w Genku. John van den Brom wchodząc do szatni z miejsca wnosi do niej charyzmę, doświadczenie i umiejętności. Na papierze jest prawdziwym TRENEREM, a Lecha Poznań z taką osobą czeka spektakularny sukces lub … spektakularna klęska. Pośrodku nie ma niczego, będzie tylko porównywanie do ubóstwianego Macieja Skorży i jego wyników, dlatego właśnie Holender osiągnie w Polsce sukces albo zaliczy klęskę nie zdobywając trofeum.

We hebben ‘m!!? superblij met de bekerwinst. Voor onze fans en het team. #crokycup @KRCGenkofficial #genieten ?⚪️ pic.twitter.com/nYTsSJEFI4

— John van den Brom (@vandenbrom1966) April 25, 2021

Pozostając przy temacie van den Broma. Holender ma opinię osoby, która dużo rozmawia z piłkarzami. Nie załatwia wszystkiego krzykiem, traktuje zawodników jak ludzi, którzy mają także swoje słabości. Blisko 56-letni szkoleniowiec dba o dobrą atmosferę w szatni, jest przy tym wymagający, ale traktuje piłkarzy tak samo, jak on chciałby być traktowany. Mentalność u van den Broma jest bardzo ważna, być może ważniejsza od taktyki, w której Holender stawia na sprawdzone rozwiązania. U niego żelazny system 1-4-2-3-1 przechodzi co jedynie na 1-4-3-3, elastyczność jest mała co w przyszłości może być ułatwieniem dla rywali, jednak na tym skupimy się później. Więcej nie ma co pisać, dużo zostało podane już wcześniej w odpowiednim miejscu, czekamy na prezentację Johna van den Broma, po niej na pewno pojawią się dodatkowe teksty na temat Holendra, który w przeciwieństwie do transferu np. Artura Rudko – jest akurat bardzo medialnym transferem (tak można nazwać przyjście nowego trenera).

Piątek – Nic się nie działo.

Sobota – Sparing jak sparing. Jedyny plus to upał, który panował tego dnia i z którym część piłkarzy grających w towarzyskim meczu z Widzewem będzie musiało się zmierzyć w arcyważnym pojedynku w Baku dnia 12 lipca. Można oczywiście pochwalić Adriela Ba Loua za asystę oraz za dwa inne crossowe podania, jednak należy pamiętać, że był to tylko sparing w dwóch składach, w których nigdy już nie zagramy. Iworyjczyk w tym konkretnym dniu 18 czerwca błysnął dobrą formą, oprócz niego na skrzydle mamy jeszcze Michała Skórasia i dwóch innych bocznych pomocników, którzy na moment tylko statystują. Kristoffer Velde zawiódł nawet w meczu z Widzewem i to grając bez presji. Norweg był po prostu słaby, biegający po drugiej Jan Sykora nie był za to zaangażowany w grę nie rozumiejąc się na boisku z innymi piłkarzami Lecha Poznań. Między innymi dlatego zarząd już trzeci raz startuje po Damiana Kądziora, ten zawodnik to w końcu gwarancja jakości, z Velde już chyba nic nie będzie, natomiast w Czechach bardzo liczą na powrót Jana Sykory, który jakoś nigdy nie pokazywał chęci pozostania w Lechu na dłużej i odegrania u nas ważnej roli, jaką odgrywał u siebie w kraju.

Chcąc utrzymać wysoki poziom musimy prędzej czy później sprowadzić jeszcze jednego skrzydłowego, który da Lechowi coś konkretnego bez mitycznej aklimatyzacji i z miejsca stanie się następcą Jakuba Kamińskiego. Oprócz opisywanych -> TUTAJ innych problemów do rozwiązania i do zamknięcia jest sprawa napastników. Mikael Ishak to jakość, Filip Szymczak to na papierze dobry zmiennik, a Artur Sobiech? Lech chętnie pozbyłby się tego zawodnika przez wysoki kontrakt, ale nie można go tak łatwo oddać skoro przyjście Dawida Kownackiego mocno się oddaliło. Nie ma szans, aby Fortuna Dusseldorf odzyskała za „Kownasia” chociaż 1,5 mln euro z zainwestowanej kwoty, nikt zza granicy tyle za niego nie wyłoży, przez wysoki kontrakt piłkarza niemiecki drugoligowiec w końcu spuści z ceny, bo nie stać go teraz na płacenie wychowankowi Lecha aż tak dużych pieniędzy. Na Dawida Kownackiego możemy jeszcze poczekać, do 30 czerwca jest czas na zgłoszenie kadry do I rundy eliminacyjnej Ligi Mistrzów, czekać nie możemy za to na wzmocnienia na środku obrony i na środku pomocy. Już pod koniec tygodnia miał przylecieć następca Pedro Tiby, ale niestety nie doleciał. Negocjacje trwają, w tym tygodniu wreszcie ma się coś wydarzyć.

Wracając do sobotniego sparingu z Widzewem. Artur Rudko fajnie wszedł w mecz, grał wysoko, pokrzykiwał do kolegów i dyrygował innymi zawodnikami Lecha Poznań. Natychmiast po puszczeniu przysłowiowej szmaty ucichł, już do nikogo nic nie krzyczał, z Ukraińca po golu, którego zawalił od razu zeszło powietrze. Kibice komentujący to spotkanie oczywiście przysłowiowo „siedli” na bramkarzu, który od początku w Kolejorzu nie ma łatwo. Interwencja w 9 minucie nie była dobra, ale czy ktoś spodziewał się lepszego zachowania czy większej jakości? Od początku było wiadomo, że Artur Rudko może zaskoczyć nas wszystkich wyłącznie pozytywnie, nie może być gorzej, nie powinno się go też zbyt mocno krytykować, bo to nie Rutko sam ściągnął się do Lecha Poznań, ktoś inny wcześniej go jakoś wyszukał proponując mu angaż w Mistrzu Polski. Ukrainiec musi przysłowiowo zacisnąć zęby i w przyszłości spróbować zagrać lepiej niż z Widzewem. Tyle.

Niedziela – John van den Brom ląduje w Polsce i udziela wywiadu klubowej telewizji. W oczy z miejsca rzucają się dwie rzeczy.

1) Nie zna zawodników i jeszcze niewiele wie. W wywiadzie nie wymienił nazwiska żadnego piłkarza.
2) Nie ogarnia terminarza co jest bardzo niepokojące. Mówił o zakończeniu gry jesienią co 3-4 dni pod koniec października, do tego przyznał, że w klubie poinformowali go o jednej dłuższej przerwie w rozgrywkach mającej miejsce w drugiej połowie września. Nowy trener sam już wcześniej powinien dokładnie ogarnąć terminarz. Wypada wierzyć, ze wkrótce uzupełni wszystkie braki w wiedzy.

Odejścia Rafała Janasa niestety można było się spodziewać. To jednak zaufany człowiek Macieja Skorży, jego uczeń, pierwszy asystent trenera w Lechu Poznań, którego obowiązki przejmie wkrótce zaufany człowiek Johna van den Broma, czyli Denny Landzaat. Dziwi trochę odejście Wojciecha Makowskiego i awans Huberta Wędzonki. W ostatnich sezonach prowadzony przez niego zespół U-18 często rzucał się w oczy kibicom przez regularne wysokie porażki a nawet kompromitujące serie, które w takim klubie jak Lech Poznań nigdy nie powinny mieć miejsca. Trener zawsze miał na nie wymówki, nagle awansował zostając trenerem-analitykiem pierwszej drużyny, w której ma odpowiadać za analizę rywali. Dziwne. W każdym razie Makowski wysoko zawiesił poprzeczkę, jest Mistrzem Polski wspinając się na szczyt w ciągu zaledwie roku pracy przy Bułgarskiej.

Kończąc podsumowanie tego tygodnia. Za nami bardzo emocjonujący okres od 13 do 19 czerwca z wieloma Lechowymi informacjami na różne tematy. Sami narzuciliśmy sobie wysokie tempo, to był zupełnie inny tydzień niż np. rok temu, kiedy w podobnym czasie nie było o czym pisać i trzeba było wymyślać jakieś mniej interesujące tematy. Teraz dochodzi do sytuacji, w której coś planowanego na konkretny dzień przechodzi na następny, bo co parę godzin dochodzi coś nowego lub należy zmienić datę publikacji niektórych tekstów. Na przykład ten odcinek „Pyr z gzikiem” miał zostać wyemitowany do obiadu, ale przez inne rzeczy wjechał dopiero na deser po obiedzie. Tematy z poniedziałku, 20 czerwca zostaną podsumowane za tydzień.

Zdjęcie tygodnia – Dziś w „zdjęciu tygodnia” sparingowe archiwum KKSLECH.com. Czerwiec 2018, pierwszy mecz Tiby, mecz kontrolny w Szamotułach, Ivan Djurdjević motywujący drużynę a w tle przyczajony tygrys Piotr Rutkowski.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <