Przyzwoita runda rezerw

Do analizy występów Lecha II jesienią 2022 r. przygotowywałem się długo i gruntownie. Chciałem bowiem sam wyśledzić, co konkretnie nie zagrało, a w grze rezerw w rundzie jesiennej nie grało wiele rzeczy. To, że na koniec jesieni Lech II jest nad kreską, i w sumie ma spore szanse by się utrzymać (jeszcze około 14 kolejki wydawało się to abstrakcją), ma jednak dużo wspólnego z tym, że trener „dwójki” Artur Węska jednak potrafi wyciągać wnioski ze swoich (i nie tylko swoich!) błędów i na bieżąco reagować na występujące co rusz kryzysy. Ale po kolei:

Po pierwsze – trzeba przyjrzeć się roszadom kadrowym w rezerwach, które zaszły latem 2022 roku. Przede wszystkim rezerwy straciły dwójkę doświadczonych mentorów – Siergieja Kriwca i Adama Marciniaka, którzy zakończyli kariery. Kontrakty skończyły się miedzy innymi Tymoteuszowi Klupsiowi, Łukaszowi Norkowskiemu (kapitan zespołu!), Jakubowi Niewiadomskiemu, Danielowi Kołtańskiemu czy choćby Arkadiuszowi Kaczmarkowi. Pół roku wcześniej odszedł Jakub Karbownik, a pod koniec wiosny 2022 roku do Stali Mielec przeszedł bramkarz Bartosz Mrozek. Tym samym trzon zespołu, który bił się o awans do I ligi rozpadł się i drużynę należało budować na nowo.

W ramach uzupełnienia kadry ogranymi w rozgrywkach seniorskich zawodnikami, rezerwy wzmocniono ekslechitą Tomaszem Cywką, doświadczonym Bruno Żołądziem oraz dwoma dawnymi graczami „dwójki” – Jakubem Zagórskim i Krystianem Sanockim. Do tego doszli kolejni zawodnicy z Akademii i z perspektywy czasu trzeba przyznać, że niektóre z tych awansów były znaczące. W zespole doszło do „pokoleniowej” zmiany, wykruszył się ostatecznie rocznik 2002, ograniczono także udział piłkarzy z roczników 2003 i 2004, zamiast tego szerszą ławą zaczęli do gry wchodzić piłkarze z roczników 2005 i 2006 (siedemnasto- i szesnastoletni). Ze starszych graczy wywodzących się z Akademii, w zespole pozostali już tylko Miłosz Mleczko i Eryk Kryg, ich kontrakty zakończą się latem 2023 roku i do tego czasu będą oni uzupełniać kadrę Lecha II. Podstawowymi zawodnikami pozostali doświadczeni Adrian Laskowski i Łukasz Spławski oraz odpaleni z pierwszej drużyny Krystian Palacz i Filip Wilak – jak się miało okazać cała czwórka zaliczała się jesienią do najważniejszych postaci zespołu.

Kolejną bardzo istotną kwestią, która mocno zaważyła na postawie zespołu, było wyznaczenie priorytetów w wystawianiu młodych graczy. Zawodnikami, którzy mieli być ogrywani w pierwszej kolejności byli (oczywiście!) piłkarze znajdujący się w szerokim składzie głównej lechowej drużyny: Maksymilian Pingot, Antoni Kozubal, Norbert Pacławski, Maksym Czekała i Jakub Antczak. Ponadto mieli dostać szanse także Patryk Olejnik i Filip Wolski z rocznika 2006, zabrani latem na obóz I zespołu. Dwaj inni testowani na tym obozie zawodnicy – Patryk Gogół i Igor Kornobis nie wywalczyli sobie tak mocnej pozycji. Trzeba także dodać, ze problemy zdrowotne opóźniły wejście do gry Bartoszowi Tomaszewskiemu, który także aspirował do I drużyny, Bartek mocniejszą pozycję uzyskał już w trakcie rundy. Olejnik, Wolski i Tomaszewski zostali zgłoszeni do szerokiej kadry I zespołu w europejskich pucharach, Olejnika i doświadczonego Laskowskiego zgłoszono dodatkowo do gry w Ekstraklasie, co było oczywiście związane z licznymi kontuzjami podstawowych stoperów I drużyny na początku rundy jesiennej.

Dysponując mocno zmienioną kadrą i będąc ograniczonym wytycznymi z góry, Węska wraz ze swoimi chłopakami zanotowali bardzo zły początek rundy. Siedem pierwszych spotkań (sześć w lidze i jedno w Pucharze Polski) zakończyło się albo porażkami, albo remisami. Zespół cierpiał z powodu wyraźnie zmienionej organizacji rozegrania – brakowało wyraźnie Łukasza Norkowskiego, który w poprzednim sezonie regulował tempo gry zespołu. Doświadczony Cywka i młody Kozubal nie do końca potrafili wejść w jego buty. Drużynie nie pomagały także liczne zmiany w formacji stoperów; wobec braku Pingota, potrzebnego w I drużynie, partnerami Laskowskiego byli kolejno Olejnik, Waliś i Tomaszewski. Na obu bokach obrony miejsca wywalczyli sobie Palacz (kosztem Kukułki) i Zagórski (kosztem Kornobisa), o sile drugiej linii decydowali – oprócz Cywki i Kozubala – skrzydłowi Antczak i Wilak, wszechstronni Pacławski i Czekała oraz wysoki i silny napastnik Spławski. Zazwyczaj z ławki wchodzili Sanocki, Gogół i Żołądź, a z młodszych zawodników okazję do częstszych występów miał Maksymilian Dziuba. W bramce próbowani byli Mleczko (raz) oraz szesnastoletni Mędrala, ale wyniki zaczęły się polepszać z powrotem do zespołu Krzysztofa Bąkowskiego (od szóstej kolejki). W siódmej serii spotkań Lech II wygrał swój pierwszy mecz. Drugie zwycięstwo, w dziesiątej kolejce, z zespołem zaliczył Maksymilian Pingot, który dopiero wtedy wrócił do gry w rezerwach. Wraz z Pingotem do drugiej drużyny trafił także wypożyczony z Glasgow Rangers Mateusz Żukowski, notując kilka występów (bez większych wzlotów i upadków). Po dobrej serii gier od 7 do 13 kolejki (dwa zwycięstwa i cztery remisy) przyszły dwa bardzo nieudane mecze domowe – zaległe spotkanie w 12 kolejce z Pogonią Siedlce i katastrofalny występ z rezerwami Śląska (0:4!!!) w 14 serii gier. Węska raz jeszcze opanował kryzys, od 15 do 19 kolejki Lech II trzykrotnie wygrał i dwukrotnie zremisował, opuszczając strefę spadkową.

Jak grał drugi zespół Lecha i kogo można wyróżnić? Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że z nielicznymi wyjątkami graliśmy systemem 1-4-2-3-1, z trzema zawodnikami wymieniającymi się pozycjami w środku pola oraz, podobnie jak pierwsza drużyna, z parą skrzydłowych, którzy zmieniali się stronami. W zależności od tego kto grał na skrzydłach i nominalnej „dziesiątce”, system był bardziej lub mniej ofensywny. Jeden raz wypróbowano od początku ustawienie z trojką stoperów, bez dobrego rezultatu.
Podstawowym bramkarzem rezerw był, schodzący z pierwszego zespołu, Krzysztof Bąkowski, który zaliczył świetną rundę, podczas której zaprezentował wiele bardzo dobrych interwencji. Należy wspomnieć także o pierwszych seniorskich występach utalentowanego Mateusza Mędrali, który wyraźnie ma umiejętności. Dwukrotnie w rezerwach zagrał Rudko, jeden mecz miał nieudany…

Wśród stoperów, dopóki mógł występowac, pierwsze skrzypce grał doświadczony Laskowski – 12 występów, z jedna asystą. Adrian okresowo był także przesuwany do pomocy. Spośród młodych stoperów cała czwórka (Olejnik, Waliś, Tomaszewski i wreszcie Pingot) zaprezentowała lepsze i gorsze występy, jednak każdy (!) z tych chłopaków udowodnił, że ma papiery na grę w Ekstraklasie. Pingot już się w niej pokazał, Tomaszewski i Olejnik są zapraszani na treningi z pierwszym zespołem a niedoceniany Waliś zagrał najlepsza rundę w karierze i dostał nawet powołanie do kadry młodzieżowej. Pingot i Waliś są lewonożni, wszechstronny Olejnik potrafi wyprowadzić piłkę, Tomaszewski jest bardzo rzetelny w bronieniu. Etatowy środek obrony z poprzedniego sezonu rezerw (Laskowski – Pingot) zagrał ze sobą tylko dwa razy (zwycięstwo i remis), być może, gdyby takie zestawienie było możliwe więcej razy, wyniki mogłyby być lepsze.

Na bokach obrony dobre występy pokazali doświadczony Zagórski i ograny na poziomie II ligi Palacz, obaj lepiej atakują niż bronią, ale mam odczucie, że zwłaszcza Palacz mocno się poprawił w obronie. Na korzyść obu zawodników trzeba zapisać strzały z dystansu.

Środek pola to doświadczeni Cywka i Żołądź oraz młodzi Kozubal, Czekała i Gogół, kilkukrotnie jako defensywny pomocnik zagrał także Olejnik. Mam odczucie, że Kozubal, Czekała i Gogół trochę nie udźwignęli tej jesieni ciężaru odpowiedzialności za wyniki. Dotyczy to zwłaszcza Antka, który grał prawie zawsze, i poza nieustępliwością niewiele z tego wynikło. Czekała także nie zrobił różnicy. Gogół grał mniej, ponieważ miał mniej grać… A chyba z tej trójki miał najwięcej dobrych momentów. W sytuacji jaka się wytworzyła najwięcej zależało od kapitana, Tomasza Cywki, który dał dużo rzetelności w grze, no i dał liczby (18 spotkań, 3 gole, 3 asysty, raz nie strzelił karnego). Wstawienie do składu Bruno Żołądzia po klęsce z drugim Śląskiem uspokoiło grę po koniec rundy, z parą Żołądź – Cywka Lech II nie przegrał już ani razu. Kilka razy na boisku pojawił się także żegnający się z Kolejorzem Eryk Kryg, i widać, że grać nie zapomniał. Fajnie pokazywał się młody Dziuba, który w ostatnim spotkaniu rundy wyszedł nawet w pierwszej jedenastce. Będą z niego ludzie.

Jeśli chodzi o graczy ofensywnych (skrzydłowi + napastnicy), jesień była najlepszą rundą w karierze zarówno Filipa Wilaka (16 gier, 6 bramek i asysta) jak i Jakuba Antczaka (16 występów, 1 gol, 4 asysty i wywalczony karny). Paradoksalnie uważam, że obaj mogli zagrać znacznie lepiej. Wilak nadmiernie łapał kartki a Antczak zwykle nie wytrzymywał na boisku do końcowych minut (cały mecz zagrał raz!). Obaj trochę spuścili z tonu w końcowej części rundy, lepsi byli jednak w pierwszej połowie jesieni. Pomimo to, to wciąż są gracze, którzy mogliby wiosną wchodzić do gry w Ekstraklasie. Czy tak będzie zależy od działaczy i sztabu trenerskiego. Słabą rundę rozegrał dużo występujący Pacławski. Próbowany był na trzech pozycjach (napastnik, cofnięty napastnik/dziesiątka oraz prawy pomocnik), ale zbyt wiele z gry nie wniósł. To wciąż bardzo ciekawy gracz, ale dość wolno robi postępy… Spławski robił to co do niego należało – walczył o górne piłki, zgrywał, przepychał się, czasem coś strzelił, czasem asystował. Jest oczywistością, że gdyby Węska na niego stawiał, to Łukasz miałby znacznie lepsze liczby, ale rolą Łukasza nie jest brylowanie, ale uzupełnianie składu. Fajną rundę jako rezerwowy skrzydłowy rozegrał Sanocki (widać już doświadczenie), taki zawodnik jest wartościowym uzupełnieniem składu.

Co dalej? Lech II ma z pewnością skład na utrzymanie w II lidze, nawet jeśli działacze wypożyczą wyżej Pingota. Waliś, Tomaszewski i Olejnik ogarną grę na stoperze, od lat nie mieliśmy tylu utalentowanych środkowych obrońców. Dobrze by jednak było, gdyby młodych znów wspierał bardziej doświadczony zawodnik. Dla Palacza i Wilaka to będzie ostatnia runda, by udowodnić, że zasługują w Lechu na coś więcej, niż II zespół. Lepiej musi zagrać Kozubal, wciąż więcej można też oczekiwać od Gogóła. Wiosną zapewne w większym stopniu w „dwójce” zaprezentuje się Oskar Tomczyk. Spodziewałbym się także debiutu Mateusza Pruchniewskiego, jeśli odejdzie Rudko i Bąkowski zostanie jednym z dwóch podstawowych bramkarzy Lecha, nikt nie powiedział, że Mateusz nie wywalczy podstawowego placu w II lidze! Ponadto liczę, że z juniorów do ściślejszej rotacji trafi ktoś jeszcze.