Pięć szybkich wniosków: Śląsk – Lech 3:1

Pięć szybkich wniosków to cykl opisujący w skrócie dany mecz Lecha Poznań. Jeszcze przed przedstawieniem plusów i minusów danego spotkania, analizą gry konkretnego zawodnika czy dogrywką, prezentujemy pięć szybkich i pomeczowych wniosków. Kilkadziesiąt minut po każdym meczu na gorąco pięć spostrzeżeń na temat występu drużyny Kolejorza, poszczególnych piłkarzy czy obecnej sytuacji zespołu.

Znany scenariusz

Lech Poznań wyszedł na mecz w eksperymentalnym składzie, z duetem Kvekveskiri – Sousa w środku pola, od początku zagrali przede wszystkim ci, którzy mieli siły. W Śląsku z kolei doszło do wielu zmian, skład również był eksperymentalny, trener Jacek Magiera zdecydował się defensywnie ustawić swój zespół zagęszczając środkową strefę. Śląsk chciał skopiować Spartak i wiele innych drużyn, które kontrami czy stałymi fragmentami gry wypunktowały Kolejorza. Gospodarze w pierwszej połowie stworzyli sobie tak naprawdę raptem dwie sytuacje, jedną po kontrze, w której w dobrej sytuacji nie trafił Nahuel i drugą, kiedy po prostym dośrodkowaniu Janasika głową z bliska do siatki trafił źle pilnowany Exposito. Obserwując ten mecz kwestią czasu była bramka z niczego dla Lecha lub właśnie taki gol dla Śląska, który po oddaniu pierwszego celnego strzału w tym meczu od razu zrobił użytek. Lech prowadząc nieudolny atak pozycyjny, grając wolno i przewidywalnie tylko napędzał wrocławian cierpliwie czekających na swoją szansę. Gospodarze w pierwszych 45 minutach wypunktowali grających bez pomysłu poznaniaków, którzy wyższego posiadania piłki nie umieli zamienić na gola.

Gol dający nadzieję

Druga połowa rozpoczęła się najlepiej jak mogła. Po rzucie rożnym Olsen faulował Afonso Sousę, a jedenastkę pewnym, mocnym strzałem na bramkę zamienił Kristoffer Velde. Po tym golu były nadzieje. Lech Poznań w ostatnich miesiącach parę razy niewiele pokazując umiał przepychać spotkania wykazując się dużą skutecznością mimo słabej optycznie gry. Przy stanie 1:1 nic się nie zmieniło, Lech nadal prowadził grę, a Śląsk cierpliwie czekał na swoje szanse m.in. po naszych stratach w środku pola czy szybkich kontrach. Z upływem spotkania wrocławianie mieli łatwiej, bowiem na boisku robiło się coraz więcej przestrzeni, dodatkowo upał panujący na Dolnym Śląsku osłabiał Lecha, który nie mógł zachować odpowiedniej koncentracji.

Koniec nadziei

W 72 minucie Śląsk wyszedł z dynamiczną kontrą środkiem pola, której nikt nie mógł powstrzymać. Na końcu jak junior na lewej obronie został ograny znowu tragiczny Elias Andersson, ale Lechowi udało się jakoś wybronić. Po tej akcji Śląsk Wrocław miał rzut rożny, do bardzo dobrze dośrodkowanej piłki najlepiej wyskoczył niepilnowany Erik Exposito, który bez trudu oddał strzał głową. Zachowanie naszej defensywy w tej sytuacji było karygodne, Hiszpan nie musiał nawet walczyć o piłkę w polu karnym, ta po prostu została idealnie wrzucona na jego głowę, a takiej klasy napastnik takiego prezentu od obrony Lecha Poznań nie mógł zmarnować. W Kolejorzu za defensywne stałe fragmenty gry odpowiada m.in. Dariusz Dudka, ciężko wyrokować, kto w tej sytuacji odpowiadał za krycie Exposito, który golem na 2:1 zakończył emocje w tym meczu, taką wiedzę ma tylko sztab szkoleniowy. Po trafieniu na 2:1 od razu było wiadomo, że Lech w ciągu ostatnich 13 lat rywalizacji we Wrocławiu nie odniesie 3 w historii zwycięstwa na obiekcie Śląska, bramka dla gospodarzy w 73 minucie rozwiała wszelkie nadzieje. Tak słabo grający Lech nie miał prawa ograć Śląska.

Jak to możliwe?

Gol na 1:3 całkowicie obnażył już wolną, niezdyscyplinowaną i niezdarną obronę Lecha Poznań, którą tworzą zawodnicy będący zupełnie bez formy + fatalny w destrukcji Elias Andersson, który od dawna gra w Kolejorzu tak słabo, jak w marcowym rewanżu, w którym Djurgarden Sztokholm poległ 0:3. Ciężko naprawdę zrozumieć, jakim cudem Lech Poznań przegrał już 4 kolejny mecz ze Śląskiem Wrocław i 2 spotkanie w 2023 roku na Dolnym Śląsku? Zespół WKS-u kpi sobie z naszej drużyny, Z Lechowej społeczności, cały Śląsk ma niezły ubaw, przyjazd Lecha Poznań to gwarancja rekordowej frekwencji we Wrocławiu, gdzie od razu pachnie zwycięstwem nad grającym bez pomysłu Kolejorzem. John van den Brom nie wyciąga wniosków z gry Lecha Poznań, nie wyciąga ich także z rywalizacji ze Śląskiem Wrocław. W ubiegłym sezonie 3 razy identyczną taktyką wypunktował go Ivan Djurdjević, wczoraj to samo uczynił Jacek Magiera, którego zespół zagrał bardzo podobnie jak drużyny „Djuki”. Lech Poznań przegrał na wyjeździe w lidze pierwszy od 26 lutego, gdy również ograł to ten sam przeklęty dla nas Śląsk Wrocław, który dzięki Kolejorzowi wychodzi z kryzysu i buduje frekwencje na swoim stadionie.

Rozkład drużyny

Długo słabą grę przykrywały szczęśliwe wyniki. W końcu szczęście opuściło Lecha Poznań, trafili się za to rywale dobrze przygotowani taktycznie, skuteczni i bardziej zdeterminowani od naszej słabej drużyny, która w dniach 17-20 sierpnia zniszczyła wszystko na co pracowała tyle czasu. Lech Poznań został boleśnie wypunktowany, nie odrobi już odpadnięcia ze Spartakiem Trnava, porażkę ze Śląskiem Wrocław da się odrobić w innych meczach, ale na razie wszyscy oglądamy mentalny i sportowy rozkład zespołu, w którym nic nie funkcjonuje. Nie ma liderów, nie ma schematów, obrońcy nie mają siły biegać, 2 raz w ciągu 3 dni Lech stracił aż 3 gole przegrywając ze Śląskiem Wrocław po niemal identycznym spotkaniu, jak ze Spartakiem Trnava. Wydawało się, że Kolejorz po eksperymentalnym okresie przygotowawczym jakoś dojdzie do formy meczami i do dobrych wyników zacznie dorzucać dobrą grę. W rzeczywistości ostatnimi meczami rozmontował się do końca, fizycznie padł, nie ma sił, nie ma werwy, nie ma też żadnych sportowych atutów. John van den Brom nie panuje nad tym, co się dzieje, ma jednak mocną kadrę, prędzej czy później Lech Poznań znowu zacznie bazować na indywidualnościach, dlatego Holender dzięki jakości piłkarzy jakoś wybrnie z tej sytuacji. 2-3 wygrane pod rząd z taką kadrą i przy grze raz na parę dni nie będzie żadnym większym wyczynem, po którym będzie można van den Broma poklepać po plecach. Każdy inny trener osiągnąłby to samo.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <