Pięć szybkich wniosków: Lech – Stal 2:1

Pięć szybkich wniosków to cykl opisujący w skrócie dany mecz Lecha Poznań. Jeszcze przed przedstawieniem plusów i minusów danego spotkania, analizą gry konkretnego zawodnika czy dogrywką, prezentujemy pięć szybkich i pomeczowych wniosków. Kilkadziesiąt minut po każdym meczu na gorąco pięć spostrzeżeń na temat występu drużyny Kolejorza, poszczególnych piłkarzy czy obecnej sytuacji zespołu.

Dramatyczne 34 minuty

Lech Poznań zaczął sobotni mecz od dominacji, która szybko się skończyła. Już po 20 minutach było widać brak pomysłu na grę w ofensywie, dodatkowo po niecałym kwadransie z boiska musiał zejść najlepszy w ostatnich spotkaniach Dino Hotić co tylko pogorszyło sytuację. Nie wiadomo nad czym pracowali lechici w tygodniu, nie było widać nic, co wyróżniałoby poznaniaków, którzy jednocześnie byli zaskoczeni wysoką grą Stali. Momentami to mielczanie lepiej czuli się przy piłce, to oni oddali pierwsze groźne uderzenie w 16 minucie mając kontrolę nad boiskowymi poczynaniami. Lech w pierwszych 34 minutach nie stworzył sobie żadnej sytuacji, nie oddał żadnego strzału na bramkę rywala wyglądając na zespół w rozkładzie, który zmarnował kolejny mikrocykl treningowy. W pierwszych 34 minutach Stal była pewna siebie, kontrolowała zawody przy Bułgarskiej, nie było widać, kto walczy o tytuł a kto bije się o utrzymanie czy kto jest gospodarzem. Stal Mielec zaskoczyła Lecha Poznań wysoką, zdecydowaną grą, w której nie ograniczała się wyłącznie do defensywy.

Błysk indywidualności i pozytywny szok

W 23 minucie Lech zasłużenie stracił gola na 0:1, w 33 minucie trener John van den Brom przeprowadził drugą zmianę zmieniając także ustawienie, w 35 minucie poznaniacy oddali pierwsze uderzenie autorstwa Kristoffera Velde (strzał niecelny). Nagle po przejściu z trzech na czterech obrońców Lech wskoczył na zupełnie inny poziom. Poznaniacy tym razem zaskoczyli Stal czy własnych kibiców, zaczęli grać szybko, składnie, z determinacją i równie szybko zdobyli 2 gole. W ciągu raptem 3 minut Lech odrobił straty wykorzystując przebłysk indywidualności w postaci Filipa Marchwińskiego a przede wszystkim Kristoffera Velde, który miał spory udział przy obu golach. Niewiele brakowało, aby Norweg jeszcze przed przerwą strzelił bramkę na 3:1, która miałaby duży wpływ na to, jak wyglądałaby druga odsłona. Po 33 minucie Lech Poznań nagle stał się tym Lechem Poznań, którego wszyscy chcą oglądać. Grał bardzo dynamicznie, z bardzo dużą determinacją, grał przede wszystkim w piłkę szybko strzelając 2 gole. Był to pozytywny szok dla wszystkich kibiców Kolejorza i duże zaskoczenie dla Stali Mielec, która długo miała wszystko pod kontrolą i absolutnie nie spodziewała się nagłego zrywu naszego zespołu.

Znowu to samo

Lech źle wszedł w drugą połowę, w pierwszym kwadransie po zmianie stron wyglądał tak samo, jak w pierwszych 15 minutach drugiej połowy z Wartą. Wtedy to rywal optycznie przeważał, prowadził grę i oddawał więcej strzałów. Wczoraj było podobnie. Różnica polegała na liczbie uderzeń, Stal może i przeważała, ale nie miała groźnych sytuacji, najgroźniejszą w 58 minucie stworzył Lech Poznań, kiedy najpierw celny strzał wykonał Filip Szymczak a po chwili dobijał jeszcze Kristoffer Velde. Z upływem spotkania wiało nudą, po 61 minucie Lech starał się uspokoić grę w środku pola, zaczął mieć kontrolę nad boiskowymi wydarzeniami grając jednak bardzo dużo z kontry. Taki zespół, jak Lech Poznań nie może grać z kontry u siebie i to ze Stalą Mielec. W ostatnim kwadransie było podobnie, różnica poległa tylko na liczbie sytuacji. Stal Mielec próbująca grać wysoko zostawiała nam wiele miejsca, Lech Poznań po kontratakach głównie prawą flanką stworzył sobie 5 dobrych okazji do zamknięcia tego meczu 3 golem, w tym 2 sytuacje stuprocentowe. Żadnej nie wykorzystał grając przez to bardzo nerwowo w końcówce. Na szczęście dobrze dysponowani byli wczoraj m.in. Miha Blazić, Radosław Murawski czy wracający do formy Jesper Karlstrom, w końcówce Lech Poznań miał farta, kiedy w 93 minucie jeden z graczy gości posłał piłkę tuż obok lewego słupka bramki Bartosza Mrozka i Kolejorzowi jakoś fuksem udało się przepchnąć ten mecz. Oczywiście drużyna mogła zamknąć to momentami wyrównane spotkanie dużo wcześniej, gdyby była skuteczna przy okazji kontr i ktokolwiek umiał zamienić chociaż jedno zagranie Joela Pereiry na 3 gola.

Jakoś się udało

Jakoś się udało. Minął już ponad miesiąc od hańby ze Spartakiem Trnava, od słynnego meczu we Wrocławiu a Lech Poznań nadal jest pod formą zbierając punkty w podobnym stylu, jak drugoligowe rezerwy. Na to nie da się patrzeć, tego nie da się oglądać na trzeźwo, kibice mają powoli dość tego prymitywnego stylu, do tego dochodzi jeszcze rażąca nieskuteczność w prostych sytuacjach. Znudzenie grą Lecha widać po kibicowskich dyskusjach, widać niechęć i nieufność do Johna van den Broma, który nie cieszy się poparciem kibiców, zniechęcenie widać również po spadającej frekwencji na stadionie. Wczoraj prawie 3,5 tysiąca ludzi uprawnionych na mecz nie przyszło na spotkanie ze Stalą Mielec, frekwencja ledwo przekroczyła 15,5 tysiąca widzów i w czwartek przy okazji starcia z Rakowem Częstochowa będzie jeszcze niższa. Lech Poznań swoją grą skutecznie odstrasza kibiców, tego po prostu nie da się oglądać, zespół wygrywa szczęśliwie, nie robi oczekiwanego progresu, marnuje spokojne i długie mikrocykle treningowe, od letnich sparingów gra cały czas tak samo męcząc się na murawie. Ile tak można grać? Ile to jeszcze potrwa? Do czego to wszystko zmierza? Lech Poznań polega wyłącznie na indywidualnościach, w drużynie jest coraz więcej urazów mimo bardzo rzadkiej gry, na dodatek zmiana systemu w celu zaskoczenia rywala nie przyniosła efektu. To właśnie Stal Mielec zaskoczyła nas wysoką, odważną grą, dobrze to spotkanie opisał zresztą trener rywala Kamil Kiereś, który już przed meczem mówił, że jego zespół nie będzie się u nas tylko bronił i faktycznie tak było. John van den Brom? Bredził jakoby Lechowi ciężko się grało, ponieważ wszyscy w spotkaniach z Kolejorzem głęboko się bronią. Ewidentnie Holender oglądał wczoraj inny mecz ze Stalą Mielec niż pozostali, którzy nie podzielają zdania pogubionego trenera, który za bardzo nie ma pomysłu na poprawę gry. Mijają treningi, mijają tygodniowe mikrocykle a my niemrawo ruszyliśmy do przodu jedynie przepychając mecze.

Dwa testy

Lech Poznań jakoś wyszarpał dwie wygrane w ciągu tygodnia i chociaż nie pogorszył swojej sytuacji. Lepiej niestety nie jest, z taką postawą na boisku fart szybko może się skończyć, a zwłaszcza w spotkaniach z kimś mocniejszym. Przed Lechem Poznań są teraz dwa bardzo ważne sprawdziany, które pokażą, w jaką stronę to wszystko pójdzie. Już w czwartek na Bułgarską zawita Raków Częstochowa, po 3 dniach Lech Poznań wybierze się do Szczecina na bój z Pogonią, która nagle odpaliła zdobywając w ostatnich dwóch spotkaniach prawie tyle samo goli, ile Kolejorz strzelił przez cały sezon. Na pewno będzie ciekawie, będzie dużo emocji, jednak z taką grą nie mamy większych szans na dwa zwycięstwa. Ponadto każdy kolejny weekend pogarsza tylko sytuację kadrową, nie ma opcji, aby zespół w tych dwóch arcyważnych meczach zagrał w takim samym składzie personalnym. Mimo ostatnich dwóch zwycięstw nastroje wśród kibiców Lecha Poznań nie poprawiły się, nie ma wiary, nie ma nadziei, szczęście zawsze kiedyś się kończy a Kolejorz ostatnio bazuje przede wszystkim na nim.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <