Pyry z gzikiem: Pusto

Pyry z gzikiem – szybkie, luźne, szczere, obiektywne i swobodne podsumowanie każdego tygodnia w Lechu Poznań. Alternatywa dla cyklu „Na chłodno” lub jak kto woli – „Na chłodno mini” bądź „express”.

Poniedziałek, 15:00, pora na świeżą i przede wszystkim nową porcję „Pyr z gzikiem” w stylu „Na chłodno” ze względu na letnią pogodę za oknem. Wracamy z daniem po 2 tygodniach przerwy dzieląc poniedziałkowy obiad na 4 części (wątki). Nie wracamy już do spraw poruszonych 2 tygodnie temu czy jeszcze przed przerwą na kadrę. W dzisiejszych gorzko-kwaśnych „Pyrach z gzikiem” są jedynie świeże, choć ciężkostrawne składniki.

Przepchane mecze

Za nami dwie wygrane Lecha Poznań w ciągu niespełna tygodnia, dwa przeciętne mecze z przeciętnymi rywalami, które szczęśliwie udało się przepchnąć. Minął już ponad miesiąc od kompromitacji na Słowacji, od kolejnej porażki ze Śląskiem Wrocław i szczęśliwie drgnęły jedynie wyniki. Odbiór ostatnich dwóch gier przez kibiców byłby trochę inny, gdyby Lech Poznań łączył grę w lidze z europejskimi pucharami, nie miał długich mikrocykli treningowych i skupiał się bardziej na przygodzie w Europie niż na Ekstraklasie. Co zmieniło się w grze podczas ostatnich dwóch spotkań? Oprócz systemu (więcej o nim w drugim wątku) zespół popełnia mniej strat w środku pola, nie daje się już tak łatwo kontrować rywalom, jak wcześniej i gra skuteczniej w defensywie. Zespół ciągną indywidualności, z Wartą bardzo dobrze pokazał się Dino Hotić, ze Stalą m.in. Filip Marchwiński czy Kristoffer Velde, nieźle wyglądał ostatnio Radosław Murawski czy nawet Miha Blazić, coraz lepiej idzie również Jesperowi Karlstromowi, którego forma ewidentnie zwyżkuje. Poprawie uległo przygotowanie fizyczne, liczby fitness podawane w innych cyklach, w tym liczby sprintów pokazują, że już od spotkania z Górnikiem Zabrze przygotowanie fizyczne nie jest problemem, zawodnicy mieli zresztą robione testy, które także wyszły dobrze. Ponadto Lechowi Poznań po 7 latach udało się wygrać mecz zaraz po wrześniowej przerwie na kadrę czy dzięki indywidualnym umiejętnościom w 3 minuty odrobić straty ze Stalą Mielec.

Czemu zatem mecze z Wartą Poznań i ze Stalą Mielec wyglądały tak jak wyglądały? Dlaczego nie porwały kibiców, nie uspokoiły sytuacji i nie wlały w ich serca więcej nadziei? Dlaczego w 92 minucie po minimalnie niecelnym strzale rywala wszyscy odetchnęli z ulgą czekając jednocześnie na koniec sobotniego meczu? W Lechu Poznań nie widać ręki trenera, nie widać nad czym ten zespół pracuje w trakcie tygodnia, atak pozycyjny wciąż jest prowadzony w wolnym tempie, liczba stworzonych sytuacji czy oddanych strzałów w ostatnich dwóch meczach wcale nie była duża, oscylowała w okolicach Lechowej średniej sprzed miesiąca wynoszącej 13,2 uderzeń na spotkanie. Poznaniacy bardzo słabo wchodzili w drugie połowy, zarówno Warta jak i Stal miała optyczną przewagę pomiędzy 46 a 60 minutą, dochodziło do sytuacji, kiedy głównie w drugich odsłonach nasz zespół regularnie grał z kontry szanując skromne prowadzenie i przy okazji kontrataków był bardzo nieskuteczny. Na końcu doszło do sytuacji, w której cały Lech Poznań drżał o wynik meczu ze Stalą Mielec, u siebie, ze Stalą grającą w poniedziałek, której celem jest utrzymanie i która do wizyty w stolicy Wielkopolski potrafiła strzelić na wyjazdach tylko jedną bramkę. W końcówce sobotniego spotkania wszyscy kibice przeżyli niezdrowe emocje widząc minimalne niecelne uderzenie piłkarza przeciwnika, po którym Bartosz Mrozek musiał się wyciągnąć mogąc na końcu tylko poczuć ulgę widząc to, jak piłka nieznacznie minęła jego lewy słupek. Nie o takiego Lecha Poznań chodzi kibicom czekającym na mecze przez wiele dni. Czas mija, większej poprawy w grze nie widać, od letnich sparingów raz gramy lepiej, częściej gramy gorzej, kadrowy potencjał tej drużyny pozwala na coś więcej niż na przepychanie meczów u siebie, po których trener bredzi jakoby w Polsce grało się trudno, bo rywale przeciwko nam się bronią. John van den Brom przed sobotnim meczem mówił jakoby Stal Mielec była przy okazji kontr groźniejsza od Warty Poznań. W rzeczywistości to Stal od początku meczu na naszym obiekcie grała wysoko, zdecydowanie, kontrolowała spotkanie, Lech do 34 minuty nie stworzył sobie żadnej sytuacji do strzelenia gola o oddaniu uderzenia na bramkę nie wspominając. John van den Brom ma słabych analityków albo sam jest średni z taktyki. To drugie jest bardziej prawdopodobne.

Trener

Przechodząc płynnie do tematu trenera. Jakoś w okolicach przerwy na kadrę pisaliśmy o jednowymiarowości Lecha Poznań, na którą nawet zarząd zwrócił uwagę. Lech Poznań grający cały czas tak samo był łatwo rozgryzany przez rywali, w tym ich trenerów, wielu z nich miało ten sam skuteczny pomysł na ogrywanie Kolejorza. Ostatnie, dość nerwowe ruchy Johna van den Broma można odebrać jako nieudolną próbę poprawy tej sytuacji a desygnowanie nieco na siłę Michała Gurgula na próbę postawienia w końcu na jakiegoś wychowanka-młodzieżowca, a tym bardziej, że Filip Marchwiński i Filip Szymczak mają status młodzieżowca tylko do końca sezonu. Ustawienie 1-3-4-3 na mecz z Wartą Poznań wypaliło, ponieważ zaskoczyło przeciwnika, „Warciarze” w pierwszej połowie długo nie mogli się połapać w tym, jak gramy. Ten sam system na mecz ze Stalą Mielec był już przeszkodą dla naszej drużyny, wcześniej John van den Brom opowiadał jakoby konkretne ustawienie nie miało znaczenia, gdyż liczy się jakość. Jak pokazał okres do 34 minuty – system miał jednak znaczenie i wpływ na grę zespołu, na szczęście John van den Brom w porę się skapnął i skorygował to ustawienie za co można dać mu mały plusik.

John van den Brom ostatnio szukał nowych rozwiązań, które całościowo średnio się sprawdziły. Sam nie jest już tak pewny siebie, jak był jeszcze w sierpniu, widać to po jego konferencjach prasowych, w Lechu byli zresztą niezadowoleni po informacji PS o Marku Papszunie, na którego zatrudnienie namawia otoczenie właściciela. Taka wiadomość podkupuje Johna van den Broma, jest informacją nie tylko skierowaną do kibiców, ale także do piłkarzy, sam trener mógł to zinterpretować jako ciche działanie Lecha Poznań za jego plecami i szukanie już następcy, gdyby nie było progresu pod względem suchych wyników. Lech Poznań szybko zdementował informację o Marku Papszunie. Oczywiście dementi dotyczy zatrudnienia go teraz lub w niedalekiej przyszłości, nie? Lech Poznań musiałby być niepoważnym klubem, żeby nie mieć Papszuna na radarze czy na tej swojej słynnej „liście skautingowej”, z której obecny jeszcze szkoleniowiec akurat nie pochodził. To jest poważny futbol a nie drużyna ambitnych chłopaków jeżdżących na tyłkach przykładowo w A-klasie na oczach 79 osób, które mając zlew na wyniki cenią sobie jakąś walkę i charakter swojaków. Trener nie musi być stąd, nie musi kochać Lecha, nie musi być „nasz” czy machać szaliczkiem. Trener jest od trenowania, wygrywania, od zdobywania trofeów a akurat Marek Papszun z dostępnych polskich trenerów zna się na tym jak mało kto. Oczywiście. Na radarze można mieć też młodych trenerów pracujących teraz np. w Widzewie czy w Lechii, lecz na razie Lech Poznań to dla nich za wysokie progi, nawet dla innego młodego szkoleniowca Dawida Szulczka łatwo przerobionego aż 3 razy przez Johna van den Broma.

Mimo dwóch wygranych z rzędu zaufanie kibiców Lecha Poznań do Johna van den Broma nie zmieniło się. Holender przegrał wcześniej zbyt dużo, żeby kibice wierzyli w sukces, zawalił dwa okresy przygotowawcze, opornie idzie mu wyciąganie wniosków, trener sprawia wrażenie pogubionego człowieka, który taktycznie nie może poskładać tej drużyny. Krótki, aczkolwiek trafny komentarz pod „Dogrywką” napisał ostatnio „Bart”. – „Po tych przebłyskach dobrej gry widać że Lech to uśpiony gigant. W 10 minut kilkoma podaniami wyprowadzili wynik 0:1 na 2:1, a mogli spokojnie zrobić 3:1. Mamy piłkarzy, którzy na poziomie Ekstraklasy są w stanie rozmontować każdą obronę, ale trzeba ich doprowadzić do odpowiedniej formy i powiedzieć jak mniej więcej mają grać. Tak wiele i tak niewiele.” Sęk w tym, że John van den Brom nie rozwija Lecha Poznań jako drużyny, jego hasłem przewodnim staje się „jakoś to będzie” lub „gramy swoje” a to jednak za mało, by kibiców zadowalało.

Większość kibiców Lecha Poznań to mądrzy ludzie, oglądają mecze uważnie, analizują na różne sposoby, kibic Kolejorza z parciem na rozwój klubu nie żyje jakąś 1/4 finału Ligi Konferencji. Wielu kibiców chętnie pożegnałoby Johna van den Broma po skopiowaniu Kajratu Ałmaty i Zrinjskiego Mostar w Trnawie, inni wyrzuciliby go po Górniku, po którym był czas na pracę innego szkoleniowca zza granicy i to w dużej grupie (na kadrę pojechało tylko 4 ważnych piłkarzy). Brak wsparcia dla trenera, który sam od lat pracował na takie postrzeganie + niska wiara w trofea to obecnie jeden z Lechowych problemów. Nie można cały sezon grać tak jak z Wartą czy ze Stalą, marnować kolejnych mikrocykli treningowych czy liczyć aż Kristoffer Velde zrobi jakąś fajną akcję z Filipem Marchwińskim tak zrobili ją jak w sobotę. Obecna sytuacja przypomina trochę to, co działo się w Lechu jesienią 2017, 2018 i 2019. Wtedy również narzekano na trenera, na grę, czasami udawało się Lechowi Poznań przepchnąć mecze z Koroną, z Miedzią czy nawet wygrać z Wisłą 4:0, jednak później wszystko bardzo szybko wracało do normy, za chwilę szczęście się kończyło, nie udawało się już przepychać spotkań na farcie. W tamtych sezonach finalnie kibice Lecha Poznań mieli rację, Kolejorz na końcu nic nie wygrał. Przez coś takiego jest teraz niska wiara w tytuł, ponieważ zespół z tym trenerem nie robi postępów, do końca drżymy o wynik ze Stalą po tygodniu spokojnych treningów, w ciągu ostatnich 7 lat Lech tylko w dwóch sezonach miał mniej strzelonych goli po 7 rozegranych spotkaniach niż obecnie, w tym raz za kadencji Johna van den Broma rok temu. Obiektywnie dwaj pucharowicze w postaci Legii i Rakowa lepiej łączą grę co 3-4 dni, mają więcej punktów niż my rok temu, szczególnie Legia piłkarsko na tle Lecha aktualnie wygląda bardzo dobrze.

Pusto

Minął miesiąc od kompromitacji ze Spartakiem Trnava a wielu kibiców Lecha Poznań wciąż nie pozbierało się po tym wydarzeniu. W wielu coś pękło, nie spodziewaliśmy aż tak dużego załamania medialnego i takiego spadku zainteresowania losami klubu w dni poza meczowe. Ostatnio w jednej z wiadomości mieliście okazję zapoznać się ze statystykami z google analytics pokazującymi, że zainteresowanie kibiców losami Lecha Poznań podczas wrześniowej przerwy na kadrę 2023 było jak jesienią 2012 roku, cofnęliśmy się o 11 lat, ale to nie koniec. Kibice Lecha Poznań stają się wybredni i wygodni, interesują ich głównie same mecze, aktywni są jeszcze kilkanaście godzin po meczu, w środku tygodnia można by właściwie odpuścić pisanie czegokolwiek. Miał być kolejny rekordowy rok KKSLECH.com, kolejny rok progresu, miliony odsłon miesięcznie, a tymczasem statystykami w kończącym się smutnym wrześniu cofnęliśmy się do jesieni 2018 czy 2019 roku, kiedy panowało podobne znużenie, zniechęcenie, zmęczenie kibiców Lechem Poznań czy brak wiary. Naprawdę nikt nie spodziewał, że ten Spartak Trnava będzie aż tak dużym ciosem dla kibiców, można było spodziewać się dużego spadku medialności, ale nie można było spodziewać się aż tak takiego spadku zainteresowania kibiców Kolejorza losami klubu w dni poza meczowe.

Wszystko to, co dzieje się od ponad miesiąca ma wpływ na to, o czym już wcześniej było pisane. Wszędzie robi się PUSTO. Powoli, powoli zaczyna spadać frekwencja na stadionie, spadek jest drastyczny, na sobotni mecz uprawnionych było prawie 19 tysięcy ludzi, na trybunach zasiadło ostatecznie 15,5 tysiąca osób (najniższa frekwencja na Lechu od 3 marca). W czwartek będzie podobnie, zainteresowanie wejściówkami jak na możliwości Kolejorza jest słabe, na razie stoi w miejscu, frekwencja zależy przede wszystkim od tego, ile uprawnionych kibiców mających np. karnet zrezygnuje z wizyty przy Bułgarskiej. Frekwencja ostro leci na łeb z kilku powodów. Przede wszystkim Lech od ponad miesiąca medialnie leży, zainteresowanie kibiców losami klubu w dni poza meczowe jest fatalne, letnia aura powoli się kończy, sobotni rywal był słaby medialnie, wyniki są przeciętne, wiara w trofea niewielka, Kolejorz nie notuje oczekiwanego progresu w grze, bardzo ciężko ogląda się jego mecze. Postawa drużyny, która przez miesiąc nie zrobiła oczekiwanych postępów skutecznie odstrasza kibiców od wydawania pieniędzy na bilet, tak naprawdę wielu z nich może nawet nie wiedzieć o czwartkowym meczu z Rakowem Częstochowa. Ostatnio Lech grał rzadko, kibic sam musi zainteresować się terminarzem i Lechowymi sprawami, ponieważ sam klub do niego nie dotrze.

Marketing leży od lat, to najsłabszy dział w Lechu Poznań zauważalny przez kibiców i akurat na jego funkcjonowanie nie mają wpływu wyniki sportowe. Nic nie poprawiło Mistrzostwo Polski czy Liga Konferencji. Z niewiadomych przyczyn Lech Poznań reklamuje to, co dzieje się w klubie za pomocą filmików na socialach z Ali Gholizadehem, który w miejscu żongluje piłkę. Klub usilnie głównie młodym kibicom wpycha Gholizadeha robiąc z niego jakąś gwiazdę, która zbawi zespół i na którą warto czekać. W rzeczywistości to piłkarz z jednym golem i asystą w zeszłym sezonie, skrzydłowy, który może odpali a może nie, nie wiadomo, kiedy w ogóle zagra, kiedy dojdzie do formy, jest to pomocnik z belgijskiego średniaka, dla którego największym sukcesem w ostatnich latach było dojście do fazy play-off Ligi Europy 2020/2021 i wyrównany mecz z Lechem Poznań. Oprócz tych filmików co jakiś czas wpycha się ogólnopolskim mediom o największych zasięgach farmazony o cenie za Gholizadeha sprzedając im przy okazji obraz utopijnego Lecha Poznań, który w prawdziwym świecie przez 8 lat zdobył tylko 2 trofea i znowu jest w kolejnym dołku. Tak wygląda cały marketing – Ali Gholizadeh dla najmłodszych na sociale, plotki o wielkości klubu, rekordowo drogiej kadrze i cenie za Irańczyka dla tych, którzy nie będąc stąd nie orientują się w Lechowej rzeczywistości + hasło „jak będą wyniki, to kibice sami przyjdą”. Ewentualnie w piątek, 6 października zorganizuje się jeszcze akcję „Kibicuj z klasą”, która przede wszystkim spróbuje zapełnić puste trybuny. To wszystko na co stać marketing.

Czas weryfikacji

Na koniec czas wrócić do spraw stricte sportowych, by już za dużo nie pisać i nie przedłużać. Nadchodzi czas weryfikacji Lecha Poznań czy Johna van den Broma. Już w czwartek okaże się, ile były warte te ostatnie dwie przepchane wygrane po wielu dniach „przygotowań”. W czwartek gramy u siebie z Rakowem, który ma swoje problemy, natomiast w niedzielę zmierzymy się w Szczecinie z Pogonią, która tak jakby zaczęła się rozkręcać i która w ostatnich dwóch meczach strzeliła niewiele mniej bramek niż Lech Poznań zdobył przez cały trwający sezon ligowy. 4 punkty to minimum, jeśli mamy iść do przodu również pod względem suchych wyników. Wynik 4-6 punktów pozwoli złapać wiatr w żagle, w meczach z czołówką, w takich spotkaniach, jak z Rakowem czy Pogonią ten słynny styl czy jak kto woli – progres w grze, o którym jest tyle powyżej może nawet odejść na drugi plan. Tu liczą się wygrane, te dwa mecze pokażą nam, w jaką stroną pójdzie Lech Poznań, czy stać go na realną walkę o tytuł Mistrza Polski? Czy może pogrążymy się w marazmie na wszystkich polach i zostanie z nami łatka ligowego średniaka w dołku aspirującego do podium? Arcyważny jesienny okres przed nami, oczywiście będziemy wszędzie tam, gdzie się da (również w Szczecinie), choć analityk powiedział w sobotę do kolegi, że „jak się nie podoba, to nie przychodź”. Kibicowanie Lechowi Poznań polega jednak na tym, aby być z nim zawsze i razem pokonywać problemy dążąc jednocześnie do progresu i zrealizowania realnych marzeń. Tylko od tym razem suchych wyników wskazanych dwóch meczów zależy smak kolejnych poniedziałkowych „Pyr z gzikiem”.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <