Na chłodno: Śmieszne łzy bez słowa przepraszam

Cykl „Na chłodno” to od lat najpopularniejsza seria artykułów na KKSLECH.com. „Na chłodno” to nasze chłodne, szczere i obiektywne spojrzenie na Lecha Poznań. Informacje z klubu, ciekawostki, oceny, spostrzeżenia, opinie. Wszystko od kibiców do kibiców.

Sezon 2023/2024 dobiegł końca co nie oznacza, że został odkreślony grubą kreską i wszyscy tak łatwo zapomną o wydarzeniach, które niestety będą ciągnęły się za nami miesiącami. O pewnych rzeczach nie da się zapomnieć, nie da się wymazać wielu przykrych wydarzeń, nie da się również przejść obojętnie obok słów wypowiadanych przez tymczasowego trenera. Już dziś warto wrócić do wypowiedzi jednego chorego człowieka, który znowu stracił kontakt z rzeczywistością i po zniszczeniu wszystkiego co się dało nie miał odwagi wypowiedzieć zwykłego słowa – PRZEPRASZAM!

Mariusz Rumak po Lech – Korona:

– „Korzystając z tego, że mogę ostatni raz coś powiedzieć chciałbym podziękować naszym rodzinom. To one nas wspierały cały czas, moja rodzina, rodziny piłkarzy i rodziny sztabu. Uwierzcie. To wielka presja na tych ludziach, którzy są z nami i którzy muszą z nami wytrzymać. Dziękuję przyjaciołom, którzy nas wspierali i wszystkim kibicom, których spotkałem w ostatnim tygodniu. Wszyscy okazywali wsparcie i to pomimo tych wyników.”

– „Dziękuję też piłkarzom, bo dużo przeżyliśmy i dużo mnie nauczyli. Dziękuję sztabowi, bo są to niesamowici ludzie. Dyzio Wojtkowiak, Maciek Borowski, Toni Cepek, Hubert Wędzony. To są niesamowici ludzie, którzy ciężko pracują. Hubert Barański, Karol Kikut, Dudi z wielką pasją walczył o te stałe fragmenty gry i robił wszystko, abyśmy nie stracili bramki. Dziękuję Rafałowi Janasowi, który odchodzi z klubu.”

– „Wspierało nas mnóstwo ludzi. Mario kierownik, Sławek, greenkeperzy, którzy stawali na głowie, byśmy mieli dobre warunki. Lisek, Miti, nawet nawet Smunio, który u mnie grał i jest dziś fizjoterapeutą. Lekarze, Krzysiek Pawlaczyk kończący współpracę, Tomek i niesamowite Panie, które codziennie były z nami. Pani Ewa, Pani Ewelina z pralni, te panie, które gotowały razem z Arturem, Pani Ela, Pani Małgosia, dziękuję wam serdecznie.”

– „Wszyscy razem tworzyliśmy ten zespół i chciałbym wam podziękować. To jest niesamowite, jak mocno wspieraliście ten zespół. Zacząłem od rodzin, od Pań, które były codziennie rano, dziękuję wam wszystkim. Dla mnie to wielka radość i honor, że mogłem z wami pracować. Każdego dnia zostawialiście serce.”

– „Piłkarze to tylko ludzie. Kluczem jest pewność siebie i powiedziałem to w szatni. Żeby piłkarze pamiętali, że potrafili tworzyć wielkie widowiska, zdobywali mistrzostwo Polski, grali w Lidze Konferencji, ale ta runda i ten mecz pokazał, że to nie są roboty. To nie jest tak, że się klika i wszystko chodzi. Są emocje, są obawy, jest chęć udowodnienia. To trudne, by to zrozumieć, ale wszystko zaczyna się i kończy się w głowie.”

—

– „To one nas wspierały cały czas, moja rodzina, rodziny piłkarzy i rodziny sztabu. Uwierzcie. To wielka presja na tych ludziach, którzy są z nami i którzy muszą z nami wytrzymać.” – Ku*wa, chamie. Za darmo tutaj nie pracowałeś! Mariusz Rumak pobierał pensję za swoją „pracę” i to głównie dzięki kibicom przychodzącym na stadion, kibicom zostawiającym w kasie klubu swoje ciężko zarobione pieniądze, o które każdy z nich musiał się bardziej postarać niż ty pozorowaniem trenowania. Mariusz Rumak co jedynie przychodził na 1,5 godzinny trening, który nie dał efektów podczas meczów raz na tydzień, brał udział w bezsensownych spotkaniach, zamęczył zawodników swoimi odprawami, podczas których porównywał się do największych trenerów a Lecha do największych klubów w Europie, nie poprawił taktyki, doprowadził do wielu urazów w zespole, a jego drużyna wiosną była na dnie Ekstraklasy jeśli chodzi o liczbę strzałów oraz liczbę celnych uderzeń. Tak słabego Lecha Poznań nie oglądaliśmy od lat, żaden Lech Poznań nie wymęczył kibiców tak jak ten wiosny 2024 roku, w której potencjał drużyny był przecież o niebo większy od tej z latach 2018-2020 czy nawet 2012-2014. Po wszystkim egocentryk o kiepskich umiejętnościach interpersonalnych na oczach niemal pustej sali konferencyjnej, na której media Korony i tak stanowiły większość, mówi o niczym nie umiejąc po takiej „pracy” przez pół roku wypowiedzieć magicznego słowa PRZEPRASZAM.

To nie koniec. Przesadnie pewny siebie i przeceniający siebie, uważający się za lepszego, niezwracający uwagi na zdanie innych i nadwrażliwy typ podziękował ludziom, którzy pomogli mu doprowadzić do tej katastrofy. Dziękował m.in. Hubertowi Wędzonce, który za pieniądze kibiców nie wiadomo czym zajmuje się w sztabie czy pseudoanalitykowi Hubertowi Barańskiemu, który za teksty w stylu „jak ci się coś nie podoba, to nie przychodź” powinien wyfrunąć z tego klubu najpóźniej po tym sezonie. Cała ta trójka ma Lechowe DNA, przykleiła się do Rutkowskiego i nie chce się odkleić wyczuwając łatwą kasę za nic.

Po wczorajszych wypowiedziach idzie odnieść wrażenie, że Mariusz Rumak zupełnie nie wie, co się stało i jakie straty poniósł Lech Poznań na wszystkich polach. Do tego butnego aroganta nawet po takiej rundzie nic nie doszło, kim jest i co po sobie zostawił. Wczoraj dziękował piłkarzom oraz sztabowi jakby osiągnął tu jakiś sukces, a w rzeczywistości do śmieciowej pracy w Zawiszy, Odrze, Śląsku, Termalice (zwolniony po 10 meczach) i z kadrą Polski U-19 (wyrzucony po 5 spotkaniach) dorzucił stracone pół roku w Lechu Poznań, który przez jego „pracę” nie pozbiera się marketingowo czy finansowo przez wiele, wiele miesięcy. Mariusz Rumak to człowiek bez honoru, nadmiernie emocjonalny w kwestiach, które go bezpośrednio dotyczą i nieradzący sobie w stresujących sytuacjach. Przyjechał tu ze Złocieńca, skończył studia, osiadł w Szczytnikach, nazwał się kibicem Kolejorza, przez brak pomysłu na trenera dostał od swojego kolegi Piotra Rutkowskiego drugą szansę, a na końcu na oczach garstki dziennikarzy wyduszał z siebie śmieszne łzy i nie powiedział tego na co czekali przede wszystkim kibice. Na słowo przepraszam, które nie przeszło mu przez gardło.

– „Dziękuję też piłkarzom, bo dużo przeżyliśmy i dużo mnie nauczyli. Dziękuję sztabowi, bo są to niesamowici ludzie. Dyzio Wojtkowiak, Maciek Borowski, Toni Cepek, Hubert Wędzony. To są niesamowici ludzie, którzy ciężko pracują. Hubert Barański, Karol Kikut, Dudi z wielką pasją walczył o te stałe fragmenty gry i robił wszystko, abyśmy nie stracili bramki. Dziękuję Rafałowi Janasowi, który odchodzi z klubu.”

Poniższa wypowiedź jest najlepszym dowodem na niezidentyfikowaną chorobę tego buca, od którego Piotr Rutkowski ratując resztkę honoru powinien się w końcu odciąć, udawać że go nie zna i nie podawać mu ręki. Gość miał miesiąc na przygotowanie zespołu zimą, miał długie mikrocykle treningowe, miał raptem 3-4 mecze w miesiącu, długą marcową przerwę na kadrę i co zrobił? W tego typu cyklu jak „Na chłodno” nie trzeba nikomu przypominać i podawać statystyk charakteryzującą grę Kolejorza. Facet nawet przed meczem z Koroną miał tydzień, żeby chociaż wypracować jakąkolwiek taktykę na mecz z szesnastą drużyną w tabeli, ale nawet w takim dniu Lech był tłem dla rywala dopuszczając go do oddania aż 23 strzałów, w tym 12 celnych (Lech przez cały sezon ligowy nie miał takich statystyk). Egocentryka z wybujanym ego każdy zapamięta jako butnego pseudotrenera, który najpierw zimą bredził coś o 15 finałach, później kłócił się z młodym dziennikarzem, który odważył się go wypunktować i zapraszał na trening + wyzywał ludzi od hejterów i frustratów czekających na porażki. Na koniec zapomniał wpuścić na murawę żegnającego się Barrego Douglasa, a także wyduszał z siebie łzy, dziękował wszystkim i za wszystko nie umiejąc przeprosić kibiców, którzy przez pracę właśnie takich osób, jak Mariusz Rumak są zmęczeni Lechem Poznań nie mając nadziei na poprawę w przyszłości.

– „Ten mecz pokazał, że to nie są roboty. To nie jest tak, że się klika i wszystko chodzi. Są emocje, są obawy, jest chęć udowodnienia. To trudne, by to zrozumieć, ale wszystko zaczyna się i kończy się w głowie.”

Mariusz Rumak zostawił po sobie zgliszcza. Zostawił rozmontowaną drużynę pod względem taktycznym, nieprzygotowaną fizycznie, zostawił zespół rozbity mentalnie, który przez całą rundę niesamowicie męczył się aż zanotował najgorszą serię od lat składającą się z 5 kolejnych meczów bez wygranej. On za swoją „pracę” nie zasługuje na żaden szacunek, po wczoraj wiadomo już, że nie ma honoru, dlatego jeszcze wiele razy pojawi się przy Bułgarskiej, ze wsparciem Piotra Rutkowskiego będzie chciał coś udowodnić i nadal będzie widział gdzieś kibiców na ulicach, którzy go kochają czy pozdrawiają.

To już koniec sezonu 2023/2024, dojechaliśmy do mety musząc męczyć się dalej i przez 2 miesiące zajmować sprawami, które są ciężkie do zgryzienia. Niebawem dojdzie do spotkania z Piotrem Rutkowskim, podczas niego przedstawiciel KKSLECH.com zada 3 pytania, na które Piotr Rutkowski najpewniej nie odpowie, więc dalsza dyskusja nie będzie miała sensu. To już nie jest 2016, 2017, 2018 i 2019 rok, w którym ktoś będzie jeszcze miły, słuchał tego co ma do powiedzenia właściciel i snuł z nim wizje przyszłości. Piotr Rutkowski to czarna owca w Lechowej rodzinie, gołodupiec dostał klub w spadku po ojcu i prowadząc go nieudolnie przez kilkanaście lat zdobył tylko dwa poważne trofea za kadencji tego samego trenera. Właściciel klubu musi wiedzieć, że Lech Poznań to coś więcej, niż przyjście na mecz dla rozrywki. Lech Poznań dla większości kibiców to przede wszystkim emocje, które sprzedaje w pierwszej kolejności, Lech to klub kibiców, a tylko dostał go w spadku po ojcu rozmieniając na drobne marzenia Wielkopolan i to m.in. przez przyjacielską współpracę z takimi bucami, jak Mariusz Rumak, który nigdy nie przyzna się do tego, co zrobił źle. Piotr Rutkowski jako właściciel każdego dnia zarządza tym, co ludzie myślą, z jakim nastawieniem wstają rano, jak wygląda ich dzień w pracy, w domu, co czują i jakie mają nastawienie do sytuacji panującej w Kolejorzu. Nastawienie jest wiadome, ale idzie odnieść wrażenie, że Lechu nie wiedzą, co się stało i jeszcze porównują obecną sytuację z wydarzeniami z lata 2018. Nie. To nie to samo. Ile można wstydzić się po meczach domowych i wyjazdowych? Cieszyć się z przypadkowych sukcesów, które już są zapowiedzią kolejnego kryzysu? Ile jeszcze takich wiosen, jak ta w tym roku? Ile nietrafionych decyzji lub ich braku? Jeśli Piotr Rutkowski do środy nie wymyśli naprawczego planu dającego nadzieję, to niech po prostu wypie*dala, zabierze całą akademię, która tylko zaczyna przynosić wstyd, czuć z niej smród DNA, niech zabierze tych wszystkich pseudotrenerów w stylu Rumak, Wędzonka czy inny Barański i wraca do Niemiec. Raz jeszcze warto podkreślić (może ktoś nie czytał ostatniego „Na chłodno”), że czas na merytorykę był po Trnawie, Górniku 1:1, Pogoni 0:5, zimą czy nawet po Rakowie 0:4. Przez wiele, wiele miesięcy wszystkie problemy i opisywane rzeczy były uznawane za przesadę, były wyśmiewane, lekceważone, zamiatane pod dywan, który w końcu się zapalił.

Miejsce, jakie zajął wczoraj Lech Poznań nie różni się niczym od lokaty np. z sezonu 2005/2006 czy 2003/2004. Tamten Lech był dużo biedniejszy, słabszy piłkarsko, ale był to przynajmniej nasz Lech, nasz poznański, miał swoją tożsamość, kibic Lecha Poznań inaczej do niego podchodził i przede wszystkim nie byli tak zmęczeni Kolejorzem, jak są teraz. Przede wszystkim wtedy nie było czuć smrodu wydobywającego się z fabryki gówniaków we Wronkach, a także nie był wyczuwalny chaos, jaki panuje przy Bułgarskiej.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat)