Pięć szybkich wniosków: Lech – Karabach 1:0

Pięć szybkich wniosków to cykl opisujący w skrócie dany mecz Lecha Poznań. Jeszcze przed przedstawieniem plusów i minusów danego spotkania, analizy meczu, statystyk pomeczowych, analizy gry danego zawodnika czy wyboru najlepszej akcji w wykonaniu Kolejorza, prezentujemy pięć szybkich pomeczowych wniosków. Kilkadziesiąt minut po każdym meczu na gorąco pięć spostrzeżeń na temat występu drużyny i poszczególnych piłkarzy.

Dominacja Karabachu

Mecz z faworyzowanym Karabachem zaczął się od ataków Lecha, które szybko ustały. W 5 minucie goście dali nam ostrzeżenie, od 10 minuty już dominowali tłamsząc Lecha na połowie. Chyba nikt nie spodziewał się aż takiej przewagi Azerów, którzy przewyższali nas wyższą kulturą gry, lepiej czuli się na boisku, w przeciwieństwie do naszego zespołu umieli grać w ataku pozycyjnym i wymienić parę podań w środku pola. Kolejorz nie umiał utrzymać się przy piłce, grał za nerwowo, momentami miał nawet problemy z wyprowadzeniem kontry. Źle wyglądał przede wszystkim Joao Amaral, który nie brał na siebie ciężaru rozgrywania piłki, często starał się grać z klepki co było zupełnie niepotrzebne. Dochodziło nawet do sytuacji, w których Mikael Ishak cofał się do drugiej linii i próbował rozgrywać piłkę. Kiedy wydawało się, że gol dla Karabachu jest kwestią czasu, bramkę na 1:0 zdobył Lech, który swoją akcję zaczął od wyrzutu piłki z autu przez Jespera Karlstroma. W 41 minucie dużą robotę wykonał Kristoffer Velde, który najpierw po złym podaniu kolegi utrzymał piłkę w boisku a później kapitalnym prostopadłym podaniem wypatrzył Joao Amarala również mającego swój udział przy złotym golu. Oczywiście w tej akcji nie można pominąć zasługi Mikaela Ishaka, który zgubił obrońcę. Medvedev zamiast patrzeć, gdzie jest piłka skupił się na kryciu Szweda. Zgubił Ishaka, pogubił się w tym, gdzie znajduje się piłka co pozwoliło naszemu kapitanowi trafić z bliska do siatki bezradnego bramkarza. Po pierwszych 45 minutach wynik Lecha Poznań był wręcz doskonały, przy Bułgarskiej to Karabach Agdam miał sporą przewagę, ostatni raz tak mocno w Europie zdominował nas Genk przed 4 laty.

Kontry i więcej szans

Obraz gry po zmianie stron nie zmienił się. W pierwszym kwadransie po przerwie to Karabach wciąż dominował, stwarzał więcej sytuacji, był moment, kiedy miał trzy okazje w ciągu kilkudziesięciu sekund. Na nasze szczęście Azerowie często nadużywali dryblingu na 20-25 metrze lub za dużo z piłką w polu karnym bawił się najgroźniejszy zawodnik czarno-białych – Abdellah Zoubir oddający przy tym anemiczne strzały. Mistrz Polski przetrwał pierwszy kwadrans po przerwie i być może to okazało się kluczowe. Od 61 minuty Lechowi łatwiej grało się z kontry, aktywny po wejściu był przede wszystkim Adriel Ba Loua, który w 66 minucie idealnie podał do Filipa Szymczaka. Niestety. Młody zawodnik oddał celny strzał, ale w świetnej sytuacji nie trafił, a być może już 5 lipca miał na nodze piłką wartą awans do kolejnej fazy. Szkoda, że w 66 minucie nie udało się strzelić gola na 2:0, ponieważ taka bramka byłaby na wagę złota nie tylko w pierwszym spotkaniu. Z upływem meczu przy Bułgarskiej drużyna Karabachu zaczynała słabnąć, w środku pola robiło się więcej miejsca, w końcówce był nawet okres, kiedy to Lech dłużej utrzymywał się przy piłce kontrolując ciekawe zawody. Karabach odczuł to spotkanie, stosując wcześniej pressing stracił dużo sił, do tego w okolicach naszego pola karnego i na nasze szczęście grał nonszalancko zachowując się momentami, jakby chciał wejść z futbolówką do naszej bramki.

Czy tak być miało?

Trener John van den Brom przekonywał jakoby gra Lecha faktycznie tak miała wyglądać i takie były założenia. Na pewno? Wydaje się, że Karabach kompletnie zaskoczył Kolejorza swoją siłą, swoją postawą, był drużyną, która piłkarsko była po prostu lepsza, dłużej utrzymywała się przy piłce, dlatego Lech został aż tak zdominowany. W drugiej części gry poznaniacy nawet nie udawali, że chcą prowadzić grę. Nastawiliśmy się na kontry, na odbiór piłki na 20-25 metrze i na podwajanie krycia w bocznych sektorach boiska po tym jak szczególnie w pierwszej połowie z Abdellahem Zoubirem zupełnie nie radził sobie Joel Pereira. We wtorek Lech nie zagrał w swoim stylu, od 4 lat w Europie nikt nas tak nie zdominował, a w Polsce nawet Raków przez tyle czasu nie grał piłką na naszej połowie. Statystyki nie pokazują momentami sporej przewagi Azerów (w strzałach 6/3 do 8/4), jednak wystarczyło na trzeźwo oglądać ten mecz, by bez trudu dostrzec wyższą kulturę gry prezentowaną przez Karabach, który piłkarsko dość niespodziewanie wyglądał dużo lepiej od Lecha Poznań. Nasza drużyna musiała obrać przy Bułgarskiej defensywną taktykę co zdarza się bardzo, ale to bardzo rzadko. To spotkanie i ten rywal pokazał różnicę, jaka jest pomiędzy Ekstraklasą a europejskimi pucharami.

Różne występy

W dziwnym meczu, innym od tych w lidze (w Polsce to zwykle Lech dominuje a rywale strzelają gola po pierwszym strzale) różni piłkarze rozegrali różne zawody. Przykładowo bardzo udany debiut zanotował pewny w interwencjach i skuteczny w powietrzu Artur Rudko. Solidnie w defensywie prezentował się Pedro Rebocho, czujnie z tyłu zagrał Antonio Milić czy Jesper Karlstrom, niezłą zmianę dał Adriel Ba Loua, a Kristoffer Velde mimo paru strat w pierwszej połowie prawdopodobnie i tak zaliczył najlepszy mecz w niebiesko-białych barwach mając do tego udział przy złotym golu. Bardzo słaby występ zanotował natomiast Joao Amaral, który rozczarował na całej linii, Mikael Ishak poza bramką także nic nie pokazał, więcej można było spodziewać się jeszcze po Radosławie Murawskim, szkoda też setki Filipa Szymczaka, który w 66 minucie powinien mimo wszystko uderzyć z większą precyzją.

Pierwszy krok

Lech Poznań zrobił wiele. Optycznie wyglądając słabo wygrał z faworyzowanym Karabachem Agdam 1:0 potrafiąc zachować czyste konto przy Bułgarskiej co być może okazać się kluczowe w kontekście dwumeczu. Bułgarska pozostała wczoraj niezdobyta, Karabach w 6 meczu z Polakami poległ pierwszy raz, na dodatek w eliminacjach przegrał pierwszy raz od sierpnia 2019 roku. Mało? Lech przerwał serię 16 kolejnych gier Karabachu bez porażki, który ostatni raz poległ 24 lutego i to z dużo mocniejszą Marsylią w 1/16 finału Ligi Konferencji. Mistrz Polski dnia 5 lipca wygrał pierwszą połowę bardzo trudnego, prawdopodobnie najtrudniejszego dwumeczu w tej edycji europejskich pucharów. W upalnym Baku faworytem do zwycięstwa będzie oczywiście Karabach Agdam, ale Lech Poznań nie stoi na straconej pozycji. Jest nadzieja, jest wiara w awans, są podstawy by wierzyć w przejście tak mocnego rywala, są także europejskie emocje na które wielu kibiców czekało 2 lata. Teraz liczy się tylko 12 lipca, sobotni Superpuchar Polski przez klub zostanie potraktowany ulgowo, jednak każdy kibic chyba to zrozumie? Są po prostu mecze ważne i jeszcze ważniejsze takie jak ten z Karabachem Agdam w azerskim piekle, które czeka Kolejorza już za niespełna tydzień.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <