Pyry z gzikiem: Tyle obaw

Pyry z gzikiem – szybkie, luźne, szczere, obiektywne i swobodne podsumowanie każdego tygodnia w Lechu Poznań. Alternatywa dla cyklu „Na chłodno” lub jak kto woli – „Na chłodno mini” bądź „express”.

Poniedziałek, 18 marca 2024, trzeci dzień najdłuższej w tym sezonie marcowej przerwy na kadrę, pora na spóźniony obiad i główne danie w postaci „Pyr z gzikiem”. Tydzień temu obiad był obfity i syty, jak słusznie zauważył jeden z Was był on w stylu „Na chłodno”. Dziś wypada już wrócić do standardowego typu, w tym zająć się meczem z Wartą Poznań od nieco innej strony oraz poruszyć temat niedalekiej przyszłości.

Czas na analizy i profesjonalne podsumowanie ostatniego spotkania był w odpowiednich do tego materiałach, dziś do pewnych spraw można już podejść z większym luzem. Obiektywnie w piątek niewiele pokazaliśmy, poza przyzwoitą grą do 25 minuty i późniejszymi ciekawymi, prostopadłymi zagraniami Lech nie zaprezentował nic godnego uwagi, choć miał 2 dni więcej na przygotowanie się do tych derbów od Warty. Jeden z użytkowników w jednym z materiałów pomeczowych słusznie zauważył, że zagraliśmy w tym meczu jak za Johna van den Broma wygrywając przede wszystkim dzięki przebłyskom indywidualności. Można nawet napisać o zwycięstwie Lecha Poznań osiągniętym za sprawą piłkarzy, których za kilka tygodni przy Bułgarskiej już nie będzie, być może nawet całej trójki, ponieważ asystent przy drugim golu również może odejść. W piątkowy wieczór Lech miał trochę więcej sytuacji aniżeli w poprzednich spotkaniach oddając podobną liczbę strzałów (10 uderzeń), których wykonał znacznie mniej niż Warta. Nikt po tym meczu nie może zarzucić Warcie odpuszczenia czy ulgowego potraktowania tych derbów. Warta rozegrała najlepszy mecz z Lechem od swojego powrotu do Ekstraklasy, być może było to nawet najlepsze w ofensywie spotkanie „Zielonych” w trwających rozgrywkach. „Warciarze” oddali na naszym stadionie aż 21 strzałów, w tym 9 celnych i obiektywnie zasłużyli na honorowego gola. Wierzyć się nie chce, że zespół walczący o utrzymanie i dysponujący przeciętną jak na Ekstraklasę siłą kadrową stworzył przy Bułgarskiej aż tyle sytuacji, w tym oddał na bramkę Bartosza Mrozka aż 21 strzałów!

Powodem tak dużej liczby sytuacji rywala była także bardzo słaba organizacja Lecha Poznań w środku pola, o której mówił nawet Mariusz Rumak. W piątek zagraliśmy w bardzo ofensywnym, eksperymentalnym składzie z jednym środkowym pomocnikiem mającym więcej zadań defensywnych i z dwoma dziesiątkami, które miały jasne założenia. Na całe szczęście Warta jako pierwsza nie wyszła na prowadzenie, nie wykorzystała żadnej kontry, nie strzeliła gola po uderzeniu z daleka czy po rzucie rożnym, kiedy raz świetnie wykazał się czujny Bartosz Mrozek zatrzymując tuż przy słupku piłkę zmierzającą do bramki. Kończąc temat. Lech Poznań rozegrał przeciętne spotkanie, na szczęścia ofensywna postawa Filipa Marchwińskiego, a przede wszystkim Kristoffera Velde pozwoliła jakoś się przełamać i to byłoby na tyle. Piątkowy mecz jest do szybkiego zapomnienia przez media czy kibiców nadając się do głębszej analizy wyłącznie przez sztab szkoleniowy. Z taką grą za daleko nie zajedziemy, chyba wszyscy zdają sobie z tego sprawę, usprawiedliwień można szukać tylko w dwóch rzeczach. Pierwszym była chęć przełamania się po 450 minutach bez gola i 4 meczach bez wygranej nawet byle jakim zwycięstwem, a drugim sytuacja kadrowa, o której mówił po meczu Mariusz Rumak, z którym wyjątkowo można się zgodzić.

W Lechu Poznań faktycznie wiecznie ktoś wypada tuż przed samym meczem, w piątek na ławce nie było żadnego skrzydłowego, napastnika (z wyjątkiem Norberta Pacławskiego z rezerw), brakowało też kogoś, kto mógłby wejść do środka pola i dać więcej kreatywności. W piątek na ławce zasiadło aż pięciu defensywnych piłkarzy, dwóch juniorów z rezerw + Nika Kvekveskiri, który finalnie wszedł na boisko, ale na samą końcówkę, kiedy mecz był rozstrzygnięty. Nawet Mariusz Rumak ostatnio zmienił zdanie, zaczął mówić co innego niż 1,5 miesiąca temu, nie chwali już swojego składu, widzi w nim braki, w wielu kwestiach można się z nim zgodzić. Pozostając przy Rumaku w piątek było widać, jak ważne jest to spotkanie przede wszystkim dla niego. Już w pierwszej połowie mocno gestykulował przy ławce będąc zły na Bartosz Mrozka, który spowalniał grę w sytuacji, w której była szansa na szybką kontrę, gdyby bramkarz szybciej wybił bądź wyrzucił piłkę. Po wygranym meczu mógł za to brylować zachowując się zupełnie inaczej niż po spotkaniu w Zabrzu, kiedy dziennikarz wytykał mu passę bez gola i punktował jego pracę. Mariusz Rumak bardzo lubi, gdy się go chwali, nie wypomina przeszłości, nie punktuje się jego nieefektywnej pracy, lubi brylować głównie wśród młodych dziennikarzy i mieć nad nimi przewagę w dyskusjach. Szczególnie było widać to właśnie po ostatnim meczu z Wartą Poznań, gdy nikt nie zadawał negatywnych, agresywnych pytań, nie wypominał starych czasów, między słowami nie wyśmiewał jego pracy i nie zadawał pytań, na które niezręcznie trzeba było odpowiedzieć. Nasz treneiro uwielbia m.in. młodych adeptów dziennikarstwa, którzy w latach 2012-2014 mieli mało lat, przez co nie pamiętają Lechowych wydarzeń ciągnących się za klubem do teraz i nigdy nie wypomną mu wiecznych porażek okazując respekt Wielkiemu Trenerowi po setkach szkoleń, który mimo pięknie wypowiadanych zdań przegrał w realnym piłkarskim świecie dosłownie wszystko ośmieszając przy tym kilka klubów.

Niestety kwestią czas jest to, kiedy Mariusz Rumak znowu wybuchnie i zaatakuje kogoś z normalnymi, Lechowymi pytaniami. Ten typ trenera na dorobku nie zmienia się, najważniejsze spotkania tej rundy, które są już za nami pokazały wszystkim, z kim mamy do czynienia, w Lechu cały czas pracuje ten sam butny, przesadnie pewny siebie Mariusz Rumak, który od 2014 roku na wszystkich polach nie zrobił żadnych postępów. Jego kolejny wybuch złości po nieudanym meczu wisi w powietrzu, a już tym bardziej w niepewnej sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Dino Hotić nie zagra do końca sezonu, nie wiadomo, kto z ostatnio nieobecnych piłkarzy będzie gotowy na 1 kwietnia, na obozy kadr wyjechało 7 piłkarzy i wszyscy będą do dyspozycji sztabu szkoleniowego dopiero od czwartku, 28 marca. Lech Poznań przed meczem ze Stalą Mielec odbędzie łącznie 4 wspólne treningi, w najbliższych dniach nic nie da się poprawić, co jedynie trenerzy mogą popracować z piłkarzami indywidualnie. Aktualnie martwi sytuacja kadrowa Lecha Poznań i plan 26. kolejki, w której możemy nic nie zyskać, a za to wiele stracić. W ostatniej serii spotkań potknęły się 3 z 6 czołowych klubów, jednak nasza sytuacja niewiele się poprawiła. Na 9 kolejek przed końcem sezonu 2023/2024 zespół Kolejorza znajduje się poza europejskimi pucharami 2024/2025, ponieważ 4. miejsce może, lecz nie musi dawać awansu do eliminacji Ligi Konferencji.

1. Jagiellonia Białystok 48 pkt.
2. Śląsk Wrocław 46
3. Raków Częstochowa 44
—
4. Lech Poznań 44
5. Legia Warszawa 41
6. Pogoń Szczecin 41

Podsumowując. Nie jest dobrze, jest średnio, po najdłuższej od wiosny 2018 roku przerwie na kadrę czeka nas trudna 26. kolejka, w której Lech Poznań zaprezentuje się dopiero w Lany Poniedziałek (wcześniej kilku naszych przeciwników zagra już w Wielką Sobotę). Kolejorz jeszcze nie uda się do Mielca, a już będziemy wiedzieć na czym stoimy, Lech Poznań będzie znał rezultaty Rakowa Częstochowa, Jagiellonii Białystok, Śląska Wrocław i Pogoni Szczecin. W najgorszym przypadku przed 1 kwietnia możemy tracić do lidera już 7 punktów i 3 oczka do miejsca dającego pewny awans do europejskich pucharów, a wtedy w Mielcu będzie trzeba pierwszy raz od powrotu Stali do Ekstraklasy pokonać tego rywala na wyjeździe, żeby chociaż nie było gorzej.

Raków Częstochowa – Ruch Chorzów
Jagiellonia Białystok – ŁKS Łódź
Piast Gliwice – Śląsk Wrocław
Pogoń Szczecin – Cracovia Kraków

W obecnej sytuacji, w jakiej znajduje się Lech Poznań nie ma nawet sensu pisać o mitycznym mistrzostwie, bowiem nawet słabością ligi nie da się jej wygrać w obecnym stanie kadrowym i przy takim układzie gier, jaki obowiązuje w 26. kolejce Ekstraklasy, w której sami musimy pokonać Stal Mielec licząc wcześniej na pomoc będącego jedną nogą w I-lidze Ruchu, ŁKS-u czy walczącego o byt Piasta. Lech Poznań ma wiele do zrobienia, gdyż nawet Ekstraklasa SA wraz z C+ zaczęła go wypychać na boczny tor rzucając aż 3 z 4 najbliższych meczów Kolejorza na wczesną godzinę 15:00, kiedy grają głównie ligowi średniacy, w tym zespoły mające z nowoczesną piłką mało wspólnego. Na razie walczymy przede wszystkim o letni występ w Europie, który będzie pewny w przypadku minimum 3. pozycji. Jako serwis KKSLECH.com potrzebujemy tej Europy w letnich miesiącach, potrzebuje jej cały klub, by latem podczas przebudowy kadrowej dźwignąć się medialnie i marketingowo, by kibice czuli emocje żyjąc losami klubu nie tylko w dni meczowe i dzień po spotkaniu czy z większym entuzjazmem podchodzili do wydarzeń mających miejsce przy Bułgarskiej. W tym sezonie jesteśmy już bardzo mocno poobijani przez szybkie odpadnięcie z Ligi Konferencji, przedwczesne odpadnięcie z Pucharu Polski, trudną i nudną rundą jesienną, przez długie przerwy na kadrę, najdłuższą marcową przerwę na kadrę od 6 lat (17 dni) czy raptem 3 mecze Kolejorza w tym miesiącu. Pod względem medialno-marketingowym sezon 2023/2024 już wcześniej został spisany na straty, teraz Lech Poznań walczy tylko o uratowanie lata i o przedłużenie nadziei na bardziej interesującą drugą połówkę 2024 roku z nowym trenerem, przebudowaną kadrą, być może z fazą ligową Ligi Konferencji po reformie oraz z dalszą rywalizacją o trofea w sezonie 2024/2025.

Na tym wątku można zakończyć dzisiejsze „Pyry z gzikiem”. Już kilkanaście dni temu został wypracowany harmonogram działań na 17 dni przerwy na kadrę, udało się przygotować po 5 rzeczy na każdy dzień aż do 1 kwietnia, zatem będzie co czytać. Wszyscy musimy jakoś dotrwać do tej magicznej daty zdając sobie sprawę, że nie będzie tutaj tylu kibiców Lecha Poznań, ile było 2 lata temu, kiedy 19 marca ekipa Macieja Skorży rozbiła w jubileuszowym spotkaniu Jagiellonię, po krótszej o 4 dni przerwie na kadrę dnia 1 kwietnia odniosła bardzo ważne zwycięstwo we Wrocławiu 1:0, a krótko później wywalczyła awans do finału Pucharu Polski. Ahhh. Co to były za czasy! Ilu kibiców żyło wtedy losami Lecha Poznań nie tylko w dni meczowe, jakie wszyscy przeżywaliśmy emocje, jaką z pasją robiło się różne rzeczy, z jakim entuzjazmem pisaliście komentarze i jak fajnie marzyło się o wielkim Lechu Poznań grającym o dublet, który w roku 100-lecia miał wywalczyć chociaż jedno trofeum. Podczas tej długiej, nudnej przerwy na kadrę na pewno wrócimy do czasów mocniejszego Kolejorza prowadzonego przez trenera, którego teraz brakuje na ławce, stąd tyle obaw.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <