Felieton kibica: Wbrew wszelkim przeciwnościom

Wszystkim internautom KKSLECH.com przypominamy o możliwości wyrażania swojego zdania nie tylko w „Śmietniku kibica” czy w komentarzach do newsów. Jednocząc na tej witrynie kibiców Lecha Poznań dajemy możliwości wygłaszania swoich opinii na stronie głównej witryny. Cykl „Twoim zdaniem” jest stworzony do tego, aby każda osoba chcąca dotrzeć ze swoją opinią do innych kibiców Kolejorza bez trudu mogła to zrobić.

W każdym tygodniu czekamy na Wasze najlepsze oraz najciekawsze teksty, które mogą pojawić się na łamach KKSLECH.com. Każdy z kibiców, który umie pisać, chce to robić i ma coś ciekawego do przekazania innym kibicom Lecha Poznań w sposób obszerny i ciekawy (także kontrowersyjnego) ma drogę otwartą do tego, by jego tekst na tematy sportowe przeczytało nawet kilkanaście tysięcy ludzi. Czasem nie trzeba dodawać wpisu na przysłowie pół strony w „Śmietniku Kibica” bądź w newsach. Czasem wystarczy jeszcze trochę rozwinąć swoją myśl, odpowiednio ją zredagować i przesłać do nas w formie dowolnego tekstu. Dziś publikujemy jeden z nadesłanych artykułów przez kibica.

—

Wbrew wszelkim przeciwnościom

Sezon zasadniczy za nami i jest chyba lepiej niż można się było spodziewać. Czytając przedsezonowe komentarze można nawet odnieść wrażenie, że obecny wynik w lidze i w pucharze jest mocno i to naprawdę mocno ponad stan. Większość z nas przewidywała, że Lech skończy mniej więcej w środku tabeli, na granicy miejsca w grupie mistrzowskiej i spadkowej. Trudno się było z resztą temu dziwić. Oczyszczony z toksycznych i mało wartościowych piłkarzy skład uzupełniono zaledwie kilkoma transferami z zewnątrz i dzieciakami z akademii. Racjonalna ocena przedsezonowa nie pozostawiała złudzeń. To będzie kolejny rok przejściowy i tym razem może być on wyjątkowo trudny. Tym bardziej, że po kilku pierwszych kolejkach przyszło nam przekonać się o wartości sprowadzonych w letnim okienku stranieri. Liga zweryfikowała również część naszych młodzieżowców, którzy przeplatając dobre występy ze słabymi, nie raz i nie dwa przekonywali się, że w naszej lidze siła techniki się nie boi. Wbrew jednak zdrowemu rozsądkowi taka kompletowana naprędce zbieranina pod wodzą niedoświadczonego trenera skończyła wyżej niż przewidywali najbardziej niepoprawni optymiści. Nie ukrywam, że taki stan rzeczy cieszy mnie niezmiernie, mimo iż przed startem nowego sezonu byłem mocno sceptyczny. Jednakże po każdej wygranej, po każdym wyniku ponad oczekiwania przychodzi czas gdy wszystkie pozytywne emocje opadają i do głosu dochodzą fakty oraz zdroworozsądkowe myślenie. Przynajmniej ja tak mam. W niniejszym felietonie chciałem się z wami podzielić kilkoma faktami, badaniami i opiniami, które mam nadzieję pozwolą nieco trzeźwiej spojrzeć na to co Lech może osiągnąć w dodatkowych siedmiu kolejkach sezonu 19/20 i Pucharze Polski.

Zacznijmy zatem od faktów. Pierwszy, chyba powszechnie znany wszystkim śledzącym naszą e-klapę kibicom Lecha, to bilans Kolejorza w meczach sezonu zasadniczego przeciwko pozostałym drużynom z grupy mistrzowskiej. Powiedzieć, że dupy nie urywa to nic nie powiedzieć. Na 14 spotkań z pozostałymi klubami z czołowej ósemki wygraliśmy w tym sezonie zaledwie trzy, a zremisowaliśmy pięć. Przełożyło się to jedynie na marne 14 punktów, co daje średnią równo punkt na mecz. Nie muszę dodawać, że pozostałe 7 drużyn z grupy mistrzowskiej ma ten bilans lepszy niż my. Oczywiście to wszystko już przeszłość, którą część z nas oddzieliła grubą kreską pod dobrym finiszu drużyny Żurawia na końcówce sezonu zasadniczego. Ale pamiętajmy o jednym. Mimo iż w ujęciu czysto teoretycznym prawidłowości z przeszłości nie determinują przyszłych zdarzeń to jednak w ujęciu czysto praktycznym zależności między tym co było, a tym co ma być są bardzo często obserwowane. Na tym przecież opiera się cała statystyka empiryczna, która wykorzystywana jest przez analityków w klubach. Coś przecież musiało być na rzeczy, że z czołówką nam nie szło, a z dolną częścią tabeli punktowaliśmy całkiem dobrze. Historia lubi się powtarzać, zwłaszcza że to przecież jeden i ten sam sezon, ci sami gracze zarówno w Lechu jak i w drużynach przeciwnych (plus/minus zimowe transfery) i te same sztaby trenerskie. Jeśli Kolejorz chce utrzymać lub poprawić lokatę na koniec sezonu będzie musiał zaprzeczyć całkowicie faktom z niedalekiej przeszłości. Historia rozgrywek piłkarskich mówi dwie rzeczy: nie jest to niemożliwe ale jest niezwykle trudne.

Fakt drugi: młode drużyny nigdy nic nie wygrywają. Przejrzyjcie jakiekolwiek rozgrywki piłkarskie z ostatnich dwudziestu lat i sprawdźcie jak sobie w nich radziły najmłodsze drużyny. Wniosek do jakiego dojdziecie jest taki, że najmłodsza drużyna w danych rozgrywkach nigdy ich nie wygrała. Najbliższy temu w ostatnich dwóch dekadach był Ajax Amsterdam, który w sezonie 2016/17 doszedł do finału Ligi Europy mają skład ze średnią wieku 22 lata i 282 dni. Finał z Manchesterem United oczywiście został przegrany. Zwycięzcy ostatnich dwóch Mistrzostw Świata mieli zespoły ze średnią wieku 26 lat (Francja, 2018) i 26,5 roku (Niemcy, 2014), a średnia wieku wszystkich ekip które zdobyły Puchar Świata od 1930 roku wynosi 27,5 roku. Dwa czołowe zespoły ostatniego sezonu Premier League, a więc Man City i Liverpool miały drużyny, w których przeciętny wiek zawodnika to równo 27 lat i 50-kilka dni – najmłodszą drużynę miał Man Utd ze średnią wieku 24,5 roku. W Bundeslidze najbardziej młodzieżowe ekipy to Schalke, Mainz i Lipsk. W La Liga to Real Sociedad i Celta Vigo, a w Serie A Fiorentina i AC Milan. Mógłbym kolejnymi przykładami zapisać kilkadziesiąt stron, a i tak doszlibyśmy do dokładnie tej samej konkluzji: młode zespoły nie wygrywają rozgrywek w piłce nożnej. Kropka. Dlaczego o tym wspominam nie trudno zgadnąć. Średnia wieku naszego pierwszego zespołu wynosi 24,4 lat i jesteśmy najmłodszą drużyną zarówno w grupie mistrzowskiej jak i w półfinałach Pucharu Polski. Dla porównania przeciętny wiek pozostałych pucharowiczów to 26,2 lat (Legia), 26,3 lat (Cracovia) i 26,0 (Lechia). Jeżeli to ciągle dla was za mało to przytoczone wcześniej obserwacje potwierdzają pośrednio wyniki badań naukowych. Na przykład, w artykule z 2016 roku autorstwa S. Dendir opublikowanym w Journal of Sports Analytics stwierdzono, że piłkarze osiągają swoją szczytową formę będąc w wieku między 25, a 27 lat. Autor przebadał w tym celu dane z pięciu sezonów rozegranych w czterech najmocniejszych ligach Europy (Anglia, Hiszpania, Niemcy, Włochy). W innym artykule (Barreira, 2012), który ukazał się na łamach International Journal of Sports Science stwierdzono, że kobiece drużyny piłkarskie osiągają najlepsze wyniki jeżeli średnia wieku zespołu jest powyżej 26 lat. Jeżeli teraz zbierzemy to wszystko do kupy to całościowy obraz relacji wieku drużyny do osiąganych sukcesów nie przedstawia się dla „młodego” Lecha najlepiej. W tym aspekcie znowu musimy zagrać przeciwko liczbom i historii by myśleć o czymś konkretnym w tym sezonie.

Powinienem teraz napisać: fakt trzeci. Ale możecie odetchnąć głęboko. Więcej faktów przemawiających przeciwko Lechowi w rundzie dodatkowej nie znalazłem. Nie taki zresztą był cel mojego tekstu o czym wspomniałem na wstępie. Teraz trochę o kolejnym ciekawym badaniu, którego wyniki jak ulał pasują do Lecha z bieżącego sezonu. Przyzwoitość i etyka naukowca nakazują mi bym teraz przywołał tekst na który zamierzam się powołać ale niestety pech chciał, że artykułu z wynikami zapomniałem zapisać po przeczytaniu go kilka miesięcy temu. Mea culpa! Niewybaczalny to błąd, przyznaje, więc wszystko co poniżej napiszę będziecie musieli, lub nie, przyjąć na wiarę. Choć klnę się na wszystkie świętości, że artykuł widziałem, przeczytałem i zrozumiałem. Tylko cholera zapomniałem zapisać. Ale wróćmy do meritum. Dwóch autorów tego badania, to pamiętam na sto procent, próbowało zidentyfikować wpływ na grę zespołu zawodnika słabego, odstającego znacząco poziomem in minus od reszty zespołu, i zawodnika bardzo dobrego, którego umiejętności wychodzą daleko poza średnią zespołu in plus. Wyniki pokazały asymetrię tego wpływu. Okazało się bowiem, że gracz słaby robi drużynie więcej szkody niż gracz bardzo dobry pożytku. Przekładając z polskiego na nasze można powiedzieć, że jeśli gwiazda zespołu jest w stanie – przykładowo – w ciągu sezonu dać drużynie ekstra 7 punktów to taki „Karlo Muhar” tej drużyny – przepraszam, musiałem – jest w stanie zawalić punktów więcej niż 7. Konkluzja jest taka, że gracze wybitni nie są w stanie niwelować szkód wyrządzanych prze graczy słabych. Skoro rzuciłem w tym kontekście pewnym nazwiskiem to zapewne domyślacie się do czego zmierzam. Lech ma niestety „miny” w dwóch newralgicznych formacjach, a piłkarze ci są w stanie zawalić każdy mecz i nikt nie będzie tym faktem wielce zdziwiony. Oczywiście przedstawiam tu moje zdanie i możemy się ze sobą nie zgadzać. Więc jeśli widzicie to inaczej to chętnie poczytam o tym w komentarzach. Z resztą zawsze je chętnie czytam. Pierwsza „mina”, co nie powinno być zaskoczeniem, to obsada bramki, druga to oczywiście nasz serbski stoper. Zakładam oczywiście, że trener Żuraw wyleczył się z naszej dyskontowej wersji Ivana Rakitić’a bo inaczej musiałbym pisać nie o dwóch, a o trzech minach. Kwestię wyboru Rogne/Crnomarkovic pominąłem bo nasz norweski drwal gra średnio 60% spotkań, więc Czarnego Marka prędzej czy później i tak pewnie zobaczymy. Piszę o tym szczególnie w kontekście Pucharu Polski gdzie jeden mecz decyduje o być albo nie być. Na dodatek Van der Hart nie obronił w tym sezonie żadnego karnego, a taki Majecki już kilka – to odnośnie grania na remis w potencjalnym finale. Nie jest wielką tajemnicą, że gdybyśmy skrupulatnie policzyli stracone w wyniku sabotażu tej dwójki punkty w sezonie zasadniczym to myślę, że wyszłoby nam iż moglibyśmy spokojnie okupywać drugą lokatę w lidze. Bo choćby nie wiem co wyczyniał Tiba w środku pola, Józiu na skrzydle, czy Gyt w ataku, to gracz „mina” na bramce i gracz „mina” na środku obrony są w stanie przegrać nam każdy mecz. Pozostaje liczyć, że oboje nie będą mieli się szans wykazać.

Kolejną i zarazem ostatnią sprawą jaką chciałem poddać pod rozwagę jest obserwowany przez naukowców od lat fenomen, który może, choć nie musi, pokrzyżować nam szyki na końcówce sezonu. Chodzi mi mianowicie o zjawisko tzw. powrotu do średniej. W piłce nożnej wszelkie odchylenia od przeciętnej dyspozycji określamy mianem „bycia w formie” lub „bycia pod formą”. Takie okresy w całym sezonie ma każdy piłkarz i każdy zespół, jednakże w długiej perspektywie wszystko i tak wraca do średniej. Czasem trwają one zaledwie kilka spotkań, czasem nawet rundę ale prawie nigdy cały sezon. Takie przeplatające się etapy lepszej i gorszej gry to zjawisko absolutnie normalne i obserwowane od dawna. Największym problemem dla trenerów jest to, że nigdy do końca nie wiedzą jak długo dany cykl potrwa i to, że nie mają za bardzo możliwości wpływania na jego długość. Gdyby umieli temu przeciwdziałać to każdy solidny trener potrafiłby trafić z formą na kluczowy moment w sezonie. Dobrze wiemy, że tak jednak nie jest. Odpowiedź na pytanie dlaczego tak się dziejeto temat na osobny felieton. Wracając jednak do Lecha i zjawiska powrotu do średniej to w mojej subiektywnej ocenie ostatnie dwa, może nawet trzy mecze pokazały, że jesteśmy „w formie”. Gramy lepiej niż można było tego oczekiwać, a przynajmniej z mojej perspektywy. Licząc od meczu z Zagłębiem skasowaliśmy 7 punktów na 9 możliwych, strzelając przy tym 10 bramek i grając dwa mecze na zero z tyłu. Pytanie teraz jak długo ta „forma” potrwa. Patrząc na cały sezon zasadniczy Lech nie wygrywał pod rząd więcej niż trzy razy, a seria nieprzegranych spotkań to maksymalnie osiem, między 14 a 21 kolejką. Problem w tym, że my ostatnie dwa/trzy mecze zagraliśmy ponadprzeciętnie, a przed nami jeszcze 7 spotkań ligowych i jeden lub dwa pucharowe. Wniosek z tego taki, że ta ponadprzeciętna gra skończy się prawie na pewno przed finałem sezonu. Pytanie tylko kiedy to nastąpi i czy zdążymy złapać ponownie formę przed ewentualny finałem Pucharu Polski.

Na zakończenie chciałem jeszcze raz podkreślić, że celem tego tekstu nie było zabicie pozytywnych emocji jakich ostatnio dostarczyła nam ekipa z Bułgarskiej ale przedstawienie ciekawego moim skromnym zdaniem materiału pod dyskusję przez końcówką sezonu. Materiału który starałem się ubrać w liczby, statystyki i badania. Myślę, że jest rzeczą jak najbardziej pozytywną i pożądaną by od czasu do czasu odciąć „myślenie” emocjonalne i włączyć to racjonalne. Spojrzeć na fakty chłodną głową i rzetelnie ocenić możliwości zespołu. Czy zatem Lech jest skazany na zakończenie kolejnego sezonu bez skalpu? Oczywiście, że nie. Przecież to piłka nożna, a tu dzieją się rzeczy niewytłumaczalne, jak choćby nasze wyjście z grupy Ligi Europy w sezonie 2009/2010 czy też rewanżowy mecz Liverpoolu z Barceloną w zeszłorocznej edycji Ligi Mistrzów. Jednakże wygranie czegokolwiek może być bardzo trudne, a swoim tekstem chciałem jedynie wskazać skalę problemów z jakimi przyjdzie nam się zmierzyć. Gramy przeciwko historii, liczbom, faktom i nauce. Czy damy radę? Ja ciągle wierzę, że tak.

Maciej Ciołek

—

Więcej o cyklu „Twoim zdaniem” -> TUTAJ

Artykuły można wysyłać na adres e-mail -> redakcja@kkslech.com

Teksty wysłane do nas przez kibiców można przeczytać -> TUTAJ

Obserwuj KKSLECH.com i przeglądaj nasze treści również na dwóch portalach społecznościowych. Nasz serwis nie posiada swojego profilu na Facebooku.
—
TWITTER
YOUTUBE

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <