Znowu przegrał

„Wszyscy trenerzy co sezon walczą o dublet a na końcu jedyne dwa trofea przez dziewięć lat zdobył tylko Maciej Skorża”. Tak brzmiało jedno z haseł podczas niedawnej dyskusji z Mariuszem Rumakiem, który nie pójdzie już w ślady Wojciecha Łazarka. Trener na razie kontynuuje swój projekt z lat 2012-2014, jeszcze mocniej się pogrąża, traci resztki zaufania i ponownie rozwiewa naiwne nadzieje kibiców Kolejorza muszących znowu przeżywać to samo.

Stjarnan Gardabaer, Żalgiris Wilno, Olimpia Grudziądz czy Miedź Legnica to mało? Dnia 27 lutego 2024 doszedł jeszcze stracony gol w 119 minucie, który zakończył grę Lecha Poznań o dublet i to jeszcze w lutym, czyli na samym starcie rundy wiosennej. Lech Poznań mógł stracić bramkę w dogrywce tylko i wyłącznie za kadencji tego samego pechowego trenera, który jedynie umocnił się w negatywnej historii naszego klubu. Mariusz Rumak nadal jest kojarzony wyłącznie z porażkami Kolejorza, w tym z niewykorzystanymi szansami. Rumak prowadząc poznaniaków w sześciu pucharowych meczach przegrał aż pięć razy odpadając na etapie 1/4 finału po raz trzeci w swojej karierze i po raz drugi trenując Lecha Poznań (po 12 latach). Wtedy Mariusz Rumak odpadł z Wisłą Kraków nie dochodząc wcześniej do ćwierćfinału. W sezonie 2011/2012 do tej fazy rozgrywek dotarł Jose Bakero, w tym sezonie do ćwierćfinału dostał się John van den Brom, potem przyszedł Mariusz Rumak i znowu rozwiał nadzieje kibiców czekających na Puchar Polski od 2009 roku.

Na razie Mariusza Rumaka cechuje to samo, co w latach 2012-2014. Zespół ma problem z prowadzeniem ataku pozycyjnego przy Bułgarskiej, choć teraz ten trener dysponuje dużo lepszymi zawodnikami niż kilkanaście lat temu. Znowu ma problem z wygrywaniem ważnych spotkań przy Bułgarskiej i tylko pogarsza swoje Lechowe cv regularnie wyśmiewane przez kibiców Kolejorza, którzy w większości nie wierzyli w udany powrót Rumaka na trenerską ławkę. Mimo niskiej wiary w trenera Mariusza Rumaka mało kto spodziewał się braku strzelenia choćby jednej bramki w dwóch meczach rozegranych w Poznaniu w ciągu trzech dni i tak dużych problemów zespołu w prowadzeniu ataku pozycyjnego. Na najważniejsze lutowe mecze ofensywni piłkarze Kolejorza byli zupełnie bez formy nie umiejąc przez wiele minut sforsować defensywy rywali, którzy w ciągu trzydniowego testu dla Lecha Poznań i Mariusza Rumaka zrealizowali na naszym obiekcie swoje cele.

Mariusz Rumak jako trener Lecha (2012, 2013, 2014 i 2024 rok):

– 2x wicemistrzostwo Polski (2013, 2014)
– Stjarnan Gardabaer, Żalgiris Wilno, Olimpia Grudziądz, Miedź Legnica, 119 minuta
– Pojedyncze zwycięskie passy, która na końcu nie dały żadnego trofeum
– Bilans w Pucharze Polski: 1-0-5
– 2x odpadnięcie Lecha Poznań w 1/4 finału Pucharu Polski (nie dotarł do tej fazy)
– Brak zwycięstw w meczach na tzw. „szczycie”
– Problemy z grą w ataku pozycyjnym
– Butne wypowiedzi i nie wiadomo czym spowodowana wysoka pewność siebie

Mariusz Rumak w przyszłości będzie musiał mocno zbajerować niezorientowanego, dużo młodszego od siebie prezesa innego klubu, by dostać pracę na poważnym poziomie, jeśli tej wiosny nie zdobędzie tytułu Mistrza Polski. Jego średnia punktów zaliczona w meczach Lecha Poznań to jedna z najgłupszych, najbardziej nieistotnych statystyk. Faktem są dokonania Mariusza Rumaka, który na razie przegrał w Kolejorzu dosłownie wszystko co się dało, a jego pojedyncze, zwycięskie passy takie jak np. seria 7 wygranych meczów z rzędu kilkanaście lat temu nigdy do niczego nie doprowadziły. Rumak po odejściu z Bułgarskiej spadł z Zawiszą Bydgoszcz z Ekstraklasy, we Wrocławiu przepracował niespełna rok kompromitując Śląsk w Pucharze Polski (0:3 z Bytovią Bytów), z Termaiki Nieciecza zwolniono go po zaledwie 10 spotkaniach a w Odrze Opole przegrał blisko połowę meczów. Na końcu Mariusz Rumak otrzymał jeszcze pracę w kadrze Polski U-19, która odpadła już w I rundzie eliminacyjnej, choć do II fazy dostawały się dwie drużyny spośród czterech reprezentacji rywalizujących w grupie. Obecny szkoleniowiec niebiesko-białych w czerwcu skończy już 46 lat, od 2012 roku z przerwami szkoli różne drużyny, które nie realizują celów sportowych, a w Pucharze Polski wręcz się kompromitują. Bardzo duża pewność siebie w mowie i w wypowiadanych słowach zupełnie nie przekłada się na efekty pracy tego trenera z różnymi zespołami, które pod wodzą Mariusza Rumak nie czynią progresu. Kibice Lecha Poznań regularnie śmieją się z tego, o czym opowiada trener traktując każdy wywiad czy konferencję prasową jako dobrą dawkę humoru w nieprzyjemnych Lechowych czasach.

Mariusz Rumak jako trener zespołów seniorskich/kadry juniorskiej:

– 2x wicemistrzostwo Polski (2013, 2014)
– Stjarnan Gardabaer, Żalgiris Wilno, Olimpia Grudziądz, Miedź Legnica, 119 minuta
– Bilans w Pucharze Polski: 7-0-8 (3 odpadnięcia w ćwierćfinale)
– Problemy z grą w ataku pozycyjnym
– Butne wypowiedzi i nie wiadomo czym spowodowana wysoka pewność siebie
– Spadek z Zawiszą z Ekstraklasy
– Niespełna rok pracy w Śląsku (w 2016 kompromitacja w Pucharze Polski z Bytovią Bytów 0:3)
– Zwolnienie z Termaliki po zaledwie 10 meczach (średnia punktów 0,80)
– 21 porażek w 47 meczach Odry Opole (zwolniony po 8 meczach bez wygranej)
– Wyrzucenie z kadry Polski U-19 po zaledwie 5 meczach (brak awansu z grupy eMME U-19) – Polska, Finlandia, Malta, Ukraina

Mariusz Rumak ledwo wrócił do Lecha Poznań, a już po czterech wiosennych meczach o stawkę zdążył się umocnić w negatywnej historii naszego klubu. Kolejorz zremisował u siebie ze Śląskiem Wrocław rezultatem 0:0 pierwszy raz od 36 lat, pierwszy raz w historii odpadł z Pucharu Polski po domowej porażce z Pogonią Szczecin i po 12 latach ponownie przegrał w pucharowej dogrywce. Efekty pracy Mariusza Rumaka w lutym są wyszczególnione na dole. Są tam także dobre rzeczy takie jak druga wygrana Lecha Poznań w Białymstoku od 2013 roku czy zmniejszenie straty do lidera z 8 do 2 punktów, które było również wynikiem szczęścia, w tym słabości rywali znajdujących się w dołku (Śląsk i Jagiellonia mecząca się u siebie w każdym z trzech wiosennych meczów). Mariusz Rumak bez wątpienia poprawił grę w obronie, nasi defensywni zawodnicy dużo lepiej bronią dostępu do pola karnego w momencie ataku pozycyjnego czy kontr rywali, ale za to ofensywni piłkarze zupełnie zgaśli. W tej chwili nie ma ani jednego ofensywnego zawodnika będącego w formie, zmiana ustawienia na 1-4-3-3, w którym Filip Marchwiński jest ustawiony bliżej Kristoffera Velde szybko została rozgryziona przez przeciwników, którzy przy Bułgarskiej zrealizowali swoje sportowe cele.

Lech Poznań jest lepszy w obronie, lecz to nie pozwala mu wygrywać tzw. meczów na szczycie, z którymi był problem także kilkanaście lat temu. Tej wiosny strzeleckie liczby zespołu wyglądają słabo, już w dwóch tegorocznych spotkaniach Kolejorza oddawał raptem 11 uderzeń, w tym 3 celne – 11/3, 6/3, 11/3 i 14/6 (w dogrywce 4/1). Skupienie się zimą przede wszystkim na poprawie gry defensywnej nie dało sportowego efektu w postaci wygrania lutowych zmagań. Lech Poznań jest w realnej grze o tytuł Mistrza Polski przede wszystkim dzięki bardzo szczęśliwemu zwycięstwu w Białymstoku, nie rywalizuje już o dublet, ostatnie dwa testy przy Bułgarskiej zostały oblane, początek ponownej pracy Mariusza Rumaka można ocenić na słabą dwójkę. Powrót Rumaka do trenowania Lecha Poznań ma teraz jeszcze więcej przeciwników niż w grudniu, jeszcze więcej ludzi w całej Polsce wyśmiewa się z tego szkoleniowca, z jego pracy czy z wypowiedzi, w których jest przesadna pewność siebie mimo wiecznego przegrywania i to od kilkunastu lat. Chęci pokazania się, w tym zapał do pracy dzięki niespodziewanej szansie danej od Piotra Rutkowskiego to za mało, gdy nie posiada się wystarczających umiejętności trenerskich, których brak dopisał do Stjarnanu, Żalgirisu, Olimpii i Miedzi jeszcze słynną 119 minutę zapisaną w negatywnej historii naszego klubu na wiele lat.

Mariusz Rumak po powrocie do Lecha (4 wiosenne mecze o stawkę):

– Drugie zwycięstwo w Białymstoku w ciągu ostatnich 11 lat
– Zmniejszenie straty do lidera z 8 do 2 punktów
– 0:0 ze Śląskiem w Poznaniu (bezbramkowy remis przy Bułgarskiej po 36 latach)
– Przedłużenie passy Lecha do 5 meczów ze Śląskiem bez wygranej
– 2 mecze u siebie, 0 strzelonych goli
– Problemy w ataku pozycyjnym
– Mała liczba strzałów: 11/3, 6/3, 11/3 i 14/6 (w dogrywce 4/1)
– Słabe stałe fragmenty gry (w ofensywie oraz w defensywie)
– Zmiana systemu na 1-4-3-3 (Marchwiński gra bliżej lewej strony)
– Poprawa gry w obronie (tylko jedna stracona bramka z akcji tej wiosny)
– 4 mecze Rumaka z Pogonią w Poznaniu i wciąż 0 zwycięstw
– Lech pierwszy raz w historii odpadł z Pucharu po domowej porażce z Pogonią
– Pierwsze odpadnięcie po dogrywce od 2012 roku (wtedy Rumak prowadził Lecha w meczu z Olimpią Grudziądz)
– W ostatnich 5 meczach u siebie Lech wygrał tylko raz (2 kolejne spotkania w Poznaniu bez zdobycia choćby gola)
– Przedłużenie złych pass z Pogonią (bez zwycięstwa od 2 lat, bez wygranej u siebie od 4 lat, brak rewanżu za pucharową porażkę 0:3 7 lat temu)
– Brak umiejętności wygrywania w bardzo ważnych meczach na szczycie (remis ze Śląskiem na oczach prawie 33 tysięcy kibiców, porażka z Pogonią, której nie da się odrobić)

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <