Na chłodno: Odległy sukces

Cykl „Na chłodno” to od lat najpopularniejsza seria artykułów na KKSLECH.com. „Na chłodno” to nasze chłodne, szczere i obiektywne spojrzenie na Lecha Poznań. Informacje z klubu, ciekawostki, oceny, spostrzeżenia, opinie. Wszystko od kibiców do kibiców.

Środa, 6 marca, na zegarach prawie godzina 17:00. Emocje po meczu z Rakowem czy po jeszcze dwóch poprzednich spotkaniach już opadły, dlatego można wrócić do bieżących spraw i uzupełnić zeszłotygodniowe „Na chłodno”. Tamten długi tekst wzbudził bardzo duże zainteresowanie i wywołał wiele kibicowskich dyskusji, w których Wasze zdania były podzielone. Pojawiały się komentarze, w których m.in. twierdziliście, jakoby Mariusz Rumak zbyt szybko został negatywnie oceniony, powinno poczekać się do meczu z Rakowem i nie powinno się opisywać jego pracy aż tak negatywnie, skoro wcześniej pokonał Jagiellonię.

Zupełnie poważnie Mariusz Rumak od początku nie był traktowany zbyt serio. Doświadczony, prawie 47-letni szkoleniowiec, który nigdy niczego nie wygrał sam nakładał na siebie jeszcze większą presję mówiąc m.in. o 18 finałach, jakie wiosną czekają Lecha Poznań oraz o zadowoleniu wyłącznie z dubletu. Już w lutym Rumak poległ w swoim 4 finale i właśnie dlatego trener został tak szybko wypunktowany, ponieważ powielając te same błędy znowu nie wygrał ważnych meczów, w tym jednego bez możliwości potknięcia. Sam Mariusz Rumak remisu na oczach 33 tysięcy widzów nie uznał za porażkę, a 3 dni później zakończył walkę o dublet, o którym tyle mówił m.in. w tym wywiadzie, jaki został tutaj opublikowany. Miesiąc od jego opublikowania dosłownie nic nie jest już aktualne, wszystko poszło do kosza, Mariusz Rumak ośmieszył się i pogrążył do końca, choć przed rundą wiosenną otrzymał kredyt zaufania. Jeszcze kilka tygodni temu sami byliśmy za tym, by poczekać z oceną jego pracy, nie krytykować go na starcie w grudniu czy w styczniu za pracę w latach 2012-2014 i poczekać z wiążącymi opiniami do gier o stawkę. Niestety po Śląsku i przede wszystkim po Pogoni szybko dało się dostrzec, z kim cały klub ma styczność, trener znowu zawiódł na całej linii, przez co po tych wszystkich upokorzeniach, jakie dotknęły kibiców ze strony jego osoby nie zasługuje na kolejny kredyt zaufania.

Mecz z Rakowem Częstochowa w ocenie pracy Mariusza Rumaka nie miał już znaczenia, dlatego nie było sensu czekać z niektórymi artykułami. Mariusz Rumak w dniach 24-27 lutego potwierdził bycie dawnym przegranym Rumakiem, który dużo mówi a mało robi sprawiając wrażenie ekstrawertyka o wysokiej pewności w mowie i niskiej efektywności w działaniach. Sportowo raptem punkt w dwóch kolejkach powiększył stratę Kolejorza do lidera z 2 do 5 oczek oraz spowodował spadek na 4. miejsce, które oznacza utratę medalowej pozycji zajmowanej przez niebiesko-białych po 11 kolejkach z rzędu. Ostatnie wpadki nie zakończyły jednak realnej walki o tytuł Mistrza Polski, w który mało kto wierzy m.in. ze względu na obecność Mariusza Rumaka będącego zbyt słabym trenerem na Ekstraklasę. Po ostatnich, nieudanych dniach najbardziej szkoda tego Pucharu Polski, na który cały klub czeka od 15 lat a którego zdobycie pozwalałoby grać w eliminacjach Ligi Europy. Obecny trener mógłby być naprawdę kimś szczególnym, gdyby po tylu kompromitacjach to właśnie jemu po tylu latach udało się sięgnąć po to trofeum i jeszcze odczarować Stadion Narodowy. W obecnej sytuacji Lecha Poznań ostatni tydzień ligowy nie byłby aż tak bolesny, gdyby Kolejorz był w grze o jeszcze jedno trofeum, wówczas szanse na uratowanie tego sezonu byłyby dużo większe niż są teraz, kiedy trudno liczyć na jakąś zwycięską passę. Przykładowo 2 lata temu o podobnej porze Lech Poznań nie kalkulował, pod koniec lutego wygrał mecz na topie w Szczecinie, na początku marca pojechał do Zabrza, wywalczył awans do 1/2 finału Pucharu Polski, a później przegrał u siebie z Rakowem. Bilans? 2-0-1. Obecny bilans? 0-1-2. Wtedy mimo przykrej porażki przy Bułgarskiej nadal byliśmy w realnej grze o dublet, obecnie z Rumakiem a nie ze Skorżą na ławce tylko naiwni mogą łudzić się zdobyciem tytułu Mistrza Polski, na który obiektywnie nie zasługujemy.

Gra o dublet podczas każdej wiosny to obowiązek każdego trenera, żeby kibice Lecha Poznań żyli losami klubu każdego dnia i wierzyli co najmniej do maja w udany sezon. Za czasów Macieja Skorży odpowiednio 9 i 2 lata temu nie zdobyliśmy dubletu, nie wywalczyliśmy Pucharu Polski, ale po przegranym finale udało się chociaż uratować ligę zdobywając coś bardziej cenniejszego od tego nieszczęsnego Pucharu. Teraz? Teraz każdy widzi, w jakiej jesteśmy sytuacji i każdy czuje to co może wydarzyć się w maju (może nawet nie być europejskich pucharów). Kolejorz nie rywalizuje już o krajowy puchar, w lidze z tak dużą liczbą traconych goli, przy tych problemach w ataku pozycyjnym i z tym trenerem na ławce rezerwowych po prostu nie zasługuje na tytuł, na dziś nie ma żadnych przesłanek, by wierzyć w mistrzostwo dla Lecha Poznań. W tej chwili można tylko naiwnie trzymać kciuki pocieszając się m.in. słabością ligi, jej nieprzewidywalnością czy terminarzem, który czysto na papierze nam sprzyja (z tak mocnym rywalem, jak Raków Częstochowa do 25 maja już nie zagramy).

Niestety po ostatnich trzech meczach próżno szukać wśród kibiców trzeźwych optymistów. Więcej jest pesymistów i realistów, którzy stopniowo obniżają swoje oczekiwania wobec tego sezonu mając już go dość. Od lipca za dużo było kompromitacji, historycznych wyników, wpadek czy innych rozczarowań, żeby wierzyć w sensacyjny sukces sportowy po tylko niespodziewanych klęskach. Przed sezonem 2023/2024 celem było mistrzostwo + grupa Ligi Konferencji, później mistrzostwo, a nawet dublet, a obecnie jest nim samo miejsce na podium, które Lech Poznań w ten weekend stracił i na dziś nie jest pewny gry w europejskich pucharach 2024/2025. Skrajni pesymiści widząc Mariusza Rumaka na ławce traktują dalszą część wiosny nawet jako rundę przejściową czując się trochę tak jak 3 lata temu, gdy od marca, po odpadnięciu z Pucharu Polski na tym samym etapie, wielu czekało na koniec sezonu łapiąc trochę więcej nadziei po kwietniowym powrocie Macieja Skorży. Obecnie sytuacja jest trochę inna i przede wszystkim zależy od Lecha Poznań. Co prawda Maciej Skorża nie wróci do Kolejorza w trakcie rundy wiosennej i nie wleje w Was nadziei, lecz nasza sytuacja w tabeli jest o 11 punktów lepsza od tamtej sprzed 3 lat, dlatego absolutnie nie możemy się poddawać czy mieć myśli o końcu sezonu. Nadal da się ugrać przynajmniej awans do europejskich pucharów, a może jakimś cudem Kolejorz zdobędzie jeszcze tytuł Mistrza Polski kusząc tym samym Macieja Skorżę, który zawsze marzył o Lidze Mistrzów? Zobaczymy.

Zmieniając temat. Po zawalonych dwóch spotkaniach przy Bułgarskiej już przed meczem z Rakowem Częstochowa było wiadomo, że Mariusz Rumak nie nadaje się na trenera Lecha Poznań i jego kontrakt w czerwcu nie zostanie przedłużony. Trener kolejny raz poległ w dwóch meczach „na szczycie”, poległ przy Bułgarskiej oraz przy okazji rywalizacji co 3-4 dni, a więc nie nadaje się do prowadzenia drużyny w Europie. Gdyby został na kolejne rozgrywki, to kwestią czasu byłaby następna pucharowa kompromitacja naszego klubu w Europie oraz odpadnięcie z Pucharu Polski podczas gry co 3-4 dni. Nawet zarząd Lecha Poznań nie jest aż tak śmieszny, by w maju zaoferować Mariuszowi Rumakowi nowy kontrakt, który realnie już o niego nie walczy bijąc się teraz przede wszystkim o jakąkolwiek pracę w innym klubie głównie w II-lidze. Tej wiosny trener popełnił wiele opisywanych już wcześniej błędów, jednak nie odpowiada za wszystkie wpadki. Analizując na spokojnie mecz z Rakowem Częstochowa widać dużą winę piłkarzy. Delikatnie pisząc – zawodnicy nie pomogli Rumakowi wygrać tego spotkania doprowadzając do łomotu podobnego, jak 1 października w Szczecinie. W niedzielę Bartosz Mrozek czy Joel Pereira swoimi podaniami i zachowaniem tylko napędzali ofensywę Rakowa identycznie jak Antonio Milić, który dwoma zagraniami podarował dwa gole częstochowianom. Można nawet było odnieść wrażenie, że niektórzy piłkarze grali w niedzielę przeciwko Rumakowi, grali na jego zwolnienie popełniając juniorskie błędy, których wcześniej nie dało się zauważyć. Przegrany ubiegły tydzień to nie tylko wina cały czas wymienianego Mariusza Rumaka, szczególnie po niedzielnym meczu można było mieć wiele uwag do konkretnych zawodników, a już tym bardziej do tych, którzy zimą tak chętnie narzekali w wywiadach na Johna van den Broma. Właśnie ci gracze mieli okazję pokazać wiosną, że to Holender był jedynym problemem a nie oni. Przykładowo Dino Hotić dotąd nic nie pokazał, nie pokazał tej swojej mitycznej jakości i nie udowodnił tezy, jaką tak chętnie wygłaszał w mediach.

Kończąc dzisiejsze „Na chłodno” jeszcze trochę o teraźniejszości oraz przyszłości. Nie ma sensu pisać, w jaki sposób można by naprawić obecną sytuację, co można by zrobić lepiej, co Lech mógłby poprawić, żeby wyjść z dołka, bo od takich rzeczy, w tym realnych działań są piłkarze, trenerzy i zarząd. Z naszej strony czas na opisywanie wszelkich problemów był latem w czasie dziwnych przygotowań, w sierpniu/we wrześniu po Trnawie czy w październiku po 0:5 w Szczecinie, gdy pojawiało się wiele artykułów, na które niezorientowani mogli robić wielkie oczy nie wiedząc co się dzieje. Dziś Lech Poznań nie jest w żadnej w nowej sytuacji, która byłaby zaskoczeniem nawet dla kibiców innych zespołów. Aktualnie przez zaniedbania na wielu polach i błędne decyzje podejmowane od maja 2023 roku nasz klub znajduje się w kolejnym kryzysie, który w ostatnich kilkunastu latach kolejny raz dotknął Kolejorza i jeszcze wiele razy wszyscy będziemy płakać powtarzając hasło: „Wszyscy trenerzy co sezon walczą o dublet, a jedyne 2 trofea przez 9 lat zdobył Maciej Skorża”. Jeszcze niedawno po Jagiellonii wydawało się, że wrócą kibicowskie nadzieje, wiara i pozytywne emocje, natomiast my jako serwis trochę się odbijemy w dni poza meczowe próbując nawiązać do bardzo udanych medialno-marketingowych czasów sprzed dwóch lat. Niestety. Dwa lutowe testy przy Bułgarskiej zostały oblane, 0:4 z Rakowem nie miało już znaczenia, czas w końcu spisać ten sezon na straty zamiast przed każdym miesiącem łudzić się, że będzie tak jak w sezonie 2021/2022, którym żyjemy do teraz. Przy raptem dwóch meczach, jakie zostały do rozegrania w marcu oraz 17 dniach przerwy na kadrę na pewno będzie tylko gorzej, a najbliższe dwa wspomniane spotkania w razie zwycięstw byłyby tylko nawozem do próby rozkwitnięcia w kwietniu, kiedy walka o europejskie puchary może być ciekawsza.

To smutne, że przez prawie 10 lat jedynym człowiekiem potrafiącym porwać kibiców, natchnąć ich swoją pracą, dać im nadzieję, radość, dumę, emocje czy wiarę w dublet był Maciej Skorża, który jeszcze marketingowo i medialnie dźwignął ten serwis do wiosennego poziomu, za którym w takim szarym dniu, jak 6 marca 2024 bardzo tęsknimy. Mimo obecności na ławce przegranego Mariusza Rumaka chyba nikt z Was nie spodziewał się aż tak bolesnych wydarzeń, jakie wszyscy kibice musieli przeżywać w dniach 24 lutego – 3 marca. Śląsk Wrocław wydawał się być wtedy wypadkiem przy pracy, Pogoń Szczecin była już mocna, o odpadnięciu zadecydowały choćby indywidualne błędy w kryciu po rzucie wolnym czy słabe panowanie trenera nad meczem, jednak gol w 119 minucie nie powinien paść i to jeszcze na naszym stadionie. Raków? Podobno w niedzielę miał zagrać na zwolnienie trenera, a w rzeczywistości to Lech zagrał tak jakby miał dość swojego trenera, z którego łatka przegrywa może odpaść wyłącznie w przypadku osiągnięcia odległego sukcesu, jakim byłoby nielogiczne, niewyobrażalne mistrzostwo.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <