To nie ma sensu

Trener Dariusz Żuraw w sezonie 2020/2021 doprowadził klub do finansowego sukcesu. Dzięki jego pracy udało się wypromować wychowanków i awansować do Ligi Europy co pozwoliło zarobić zarządowi ponad 120 milionów złotych dzięki którym wszyscy mogą spać spokojnie. W normalnie działającym klubie z celami sportowymi Dariusz Żuraw byłby teraz bezrobotny.

Projekt „Żuraw w Lechu” nie ma żadnego sensu, ale władze przed rozgrywkami nie postawiły przed trenerem żadnego celu sportowego, dlatego odpadnięcie w nędznym stylu z Pucharu Polski na nikim w klubie w tym na jego pracownikach nie zrobiło wrażenia. Pieniądze za ten sezon się zgadzają, nie zgadza się tylko atmosfera wokół klubu, którą jak zwykle będzie trzeba stymulować zmianą trenera. Lech Poznań nie miał wcześniej żadnego kandydata, nie chce działać jak w rozgrywkach 2018/2019, w tym sezonie zarząd zarobił już swoje, dlatego ostatnie 11 meczów śmiało może spisać na straty.

Praca Dariusza Żurawia z zespołem to również strata czasu, a tym bardziej, że szkoleniowiec wie już o poszukiwaniach jego następcy od 1 lipca. Z tego faktu i z przegrania sezonu 2020/2021 doskonale zdają sobie sprawę jeszcze sami zawodnicy, którzy już nie muszą starać się, wygrywać tylko mogą czekać na nowego szkoleniowca. Nikt nie ma pomysłu jak wyjść z kryzysu, sam Lech Poznań jest do bólu czytelny przez inne zespoły, które w meczach z nami zawsze grają swój futbol.

Pressing na zawodników bez formy

Jednym z elementów, który działa na Lecha trenowanego przez Żurawia jest pressing stosowany na naszej połowie. Lechici grają cały czas tak samo, starają się rozgrywać piłkę od tyłu, która trafia do Tiby lub Ramireza. Ostrzejszy atak na piłkę kończy się stratą w środku pola lub wybiciem piłki na aut przez obrońców. Tak było m.in. w ostatnim meczu z Rakowem, kiedy pressing stosowany przez rywala sprawiał spore problemy całej naszej defensywie z Bednarkiem na czele. Wtorkowy gol na 0:2 padł po prostej stracie, których tej wiosny jest mnóstwo. Na Lecha, na piłkarzy bez formy takich jak np. Ramirez świetnie działa wysoki pressing spod którego zespół nie umie wyjść. Trener Dariusz Żuraw nie wie co tym zrobić, nie potrafi nauczyć zespołu wychodzenia spod pressingu, stosowanie go uniemożliwia szybsze rozgrywanie piłki przez co wiele akcji jest zbyt wolnych. Ramirez tej wiosny regularnie spowalnia rozgrywanie piłki schodząc z boiska sfrustrowany.

Skrzydłowi schodzący do środka

Jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów taktyki Dariusza Żurawia są skrzydłowi. Prawonożny Jakub Kamiński gra na lewej stronie, a lewonożny Jan Sykora na prawej. Dla niego to nowa pozycja, Czech nigdy wcześniej tam nie występował. Ma ewidentne problemy z grą słabszą nogą, z opanowaniem piłki, z wygrywaniem pojedynków 1 na 1 czego Żuraw nie widzi. Zadaniem bocznych pomocników jest schodzenie do środka i robienie na bokach miejsca bocznym obrońcom, którzy grając szeroko mając włączać się do akcji ofensywnych. Niestety, ten styl gry wszyscy już rozgryźli, wystarczy ostro zaatakować Sykorę, Kamińskiego, zagęścić środek pola, by unieszkodliwić bocznych pomocników. Skrzydłowi Lecha od dawna wygrywają podczas meczów średnio 25-30% pojedynków 1 na 1. To fatalne statystyki, skrzydła Lecha są zupełnie nieefektywne, Kamiński w 18 meczach zanotował tylko 1 gola i 1 asystę, Sykora ma 1 asystę dzięki której Żuraw znów znalazłby coś na swoją obronę. W jego systemie gry Czech zaliczył 1 asystę w niedawnym meczu ze Śląskiem, kiedy grając na obcej dla siebie pozycji wrzucił piłkę lepszą lewą nogą na głowę Johannssona. Lechowi raz coś wyszło, dlatego Dariusz Żuraw nie zauważy mankamentów takiego grania. Nadal będzie forsował swój pomysł, który dla rywali zwykle nie stanowi żadnego zagrożenia.

1-4-2-3-1

Lech Poznań ma jedną taktykę 1-4-2-3-1. Nie potrafi zaskakiwać rywali, trener Dariusz Żuraw nigdy przy złym rezultacie czy w sparingach nie zastosował np. systemu 3-4-3 czy 3-5-2. Lech gra dwójką z przodu bardzo rzadko, Żuraw czasami decyduje się wpuścić drugiego napastnika w czasie meczu, ale nie za któregoś ze stoperów tylko za środkowego pomocnika co również jest bardzo czytelne dla rywali. Prymitywny styl gry, jeden schemat, brak pomysłu w jaki sposób zaskoczyć przeciwników czyni Lecha nudną drużyną, której łatwo przeszkodzić w grze. Obecnie Dariusz Żuraw mógłby nawet przejść na ustawienie trójką z tyłu skoro ma do dyspozycji Satkę, Dejewskiego, Rogne, Milicia czy Salamona. Zmiana systemu gry w trakcie przegranej rundy wiosennej wiązałaby się jednak z ryzykiem, którego Żuraw nie podejmie. Zdaje sobie sprawę, że Lech szuka już jego następcy, dlatego nie ma sensu siłą wprowadzać aż tak drastycznych zmian. Lech będzie grał tak samo do końca sezonu, zmiany podczas spotkań także nadal będą przewidywalne. Ze względu na wąską ławkę rezerwowych z góry wiadomo kto wejdzie w trakcie meczu i za kogo. Ostatnio pomijany jest zaszczuty Filip Marchwiński, nie zagrał w ostatnich 3 meczach, ale w końcu pojawi się na boisku.

Kłamca, pionek i opowiadacz głupot

Trener Dariusz Żuraw pogubił się nie tylko w prowadzeniu drużyny. Każda kolejna konferencja prasowa powoduje u niego strach przed odpowiadaniem na te same pytania. Co najgorsze dla trenera skończyły już się wymówki. Jeszcze niedawno Żuraw narzekał na defensywny styl gry rywali w tym np. Warty, zimową pogodę, słabe murawy i brak możliwości trenowania na naturalnej płycie boiska. Mecz z Rakowem obnażył całe to gadanie Żurawia, który ma dość konferencji prasowych i całego świata dookoła. Przygniotły go media, presja, cała ta sytuacja, nie wie jak się pozbierać, jest zdeptany jak m.in. Filip Marchwiński do którego świetnie pasuje mentalnie. Do tego wszystkiego dochodzą drobne kłamstewka trenera, który mając niewiele do powiedzenia ukrywa sytuację kadrową przed rywalami, którzy i tak nie przywiązują wagi do tego co się w Lechu dzieje. Mikael Ishak wraca do kadry już 2 tygodnie, przed Rakowem trener mówił o jego powrocie, nic nie mówił co stało się z Kravetsem, którego nie było na ostatnim treningu przed wtorkowym meczem podobnie jak wspomnianego Szweda. Dariusz Żuraw nie jest niestety wiarygodną osobą.

Nowy trener bez celów i niekończąca się budowa

Zarząd obecnie nie ma następcy Dariusza Żurawia, jednak w końcu dla świętego spokoju będzie musiał go zwolnić, by wlać nadzieję w serca naiwnych kibiców. Zmiana trenera dopiero latem a nie teraz wydłuży niekończącą się budowę drużyny dając zarządowi kolejne miesiące spokoju. Piotr Rutkowski, Karol Klimczak i Tomasz Rząsa nie będą przecież wymagali dubletu od nowego szkoleniowca w pierwszym sezonie jego pracy. Nie odważą się mówić otwarcie o dublecie w mediach, nie będą na nowego trenera nakładać takiej presji przed jego pierwszym sezonem pracy, a zwłaszcza gdy będzie to trener, który nigdy wcześniej nic nie wygrał. Każdy nowy trener rozpocznie kolejny etap budowy wielkiego Lecha, który potrwa do momentu jego zwolnienia. Szaleństwem byłoby wymagać od nowego szkoleniowca dubletu w pierwszym sezonie, dlatego władzom pasuje rozpoczęcie kolejnej budowy dopiero 1 lipca a nie już teraz. Najważniejsze to bycie gdzieś tam blisko czołówki i dawanie nadziei kibicom na spełnienie ich marzeń. Wynik końcowy jest mniej istotny, finansowy rezultat dzięki promocji wychowanków jest o wiele ważniejszy.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <