Pyry z gzikiem: Twarz

Pyry z gzikiem – szybkie, luźne, szczere, obiektywne i swobodne podsumowanie każdego tygodnia w Lechu Poznań. Alternatywa dla cyklu „Na chłodno” lub jak kto woli – „Na chłodno mini” bądź „express”.

Poniedziałek, 11 marca, godzina 15:30, pora na dzisiejsze danie główne, czas na „Pyry z gzikiem”, choć bez przystawki w postaci poruszenia tematu ostatniego spotkania. Każdy z Was widział mecz z Górnikiem Zabrze lub słyszał o występie Lecha Poznań w tym nieudanym spotkaniu, o którym wypada już zapomnieć.

Kim jest Mariusz Rumak, aby po tylu kompromitacjach i przyniesieniu wstydu całemu Lechowi oceniał pracę innych? W piątek na oczach 5-6 dziennikarzy doczepił się do nieobecnego dziennikarza o jakiś artykuł wołając go do pierwszego rzędu w celu wytłumaczenia się. Co on sobie wyobraża? Myśli, że ktoś o 9 rano za własne pieniądze będzie jeździł i wysłuchiwał za darmo farmazony, które nie mają przełożenia na rzeczywistość? Ile trzeba mieć w sobie buty i arogancji, by na na konferencji przed meczem szukać winnych obecnej sytuacji wśród dziennikarzy a po meczu kontynuować ten temat? Czy ten człowiek na serio nie rozumie, że po Stjarnanie, Żalgirisie, AIK-u, Miedzi, Olimpii, pracy w Śląsku, Odrze, Termalice czy z kadrą U-19 jako trener nic nie znaczy, nikt nie będzie go całował po stopach, nikt nie będzie mu ufał, klepał po plecach, i wierzył w jego formułki? Praca, jaką wykonuje Mariusz Rumak z Lechem Poznań jest karygodna, jego zachowanie po meczu z Górnikiem Zabrze tak samo będąc dowodem na brak panowania nad sobą. Lech Poznań od miesięcy znajduje się w medialnym dołku budząc przeciętne zainteresowanie w dni poza meczowe właśnie przez tak głupiomądrych typów, jak on szukających winnych w otoczeniu a nie w sobie. To właśnie przez takich trenerów żyjących w utopijnym świecie na konferencje prasowe przychodzi 5-7 dziennikarzy, gdyż w Poznaniu jest ich już niewielu więcej. Niewielu jest chętnych na zajmowanie się sprawami Kolejorza każdego dnia i produkowania jakichkolwiek treści prócz tych w weekendy, dlatego wszystkim osobom wyłamującym się z nudnych meczowych schematów należy się szacunek. Tymczasem wredny osobnik pobierający pensję za swoją „pracę” przychodzi po meczu na konferencję prasową, nie odpowiada na pytanie młodego dziennikarza z Poznania, jest wściekły na otoczenie, ponieważ jego treningi nie dają efektów a on sam już nie wie, co trzeba poprawić, skoro nasi skrzydłowi podczas zajęć wyglądali dobrze.

Mariusz Rumak nie wie, jak poprawić grę w ofensywie, winę zrzuca na pojedynczych dziennikarzy a wcześniej na piłkarzy, którzy podobno nie wykonywali założeń taktycznych. W szatni ten trener wydaje się być spalony, dla paru doświadczonych zawodników może nic nie znaczyć, bowiem nigdy nic nie wygrał, przegrał wszystko to co najważniejsze, po sezonie i tak odejdzie, dlatego współpraca szatni z kimś takim nie ma żadnego sensu. W normalnej korporacji ekstrawertyk mądry w mowie i pewny w wypowiadaniu zdań wyleciałby po okresie próbnym podczas marcowej przerwy na kadrę, która jest idealnym okresem na zakończenie tego bezsensownego projektu wymyślonego przez Piotra Rutkowskiego. Niedługo miną 3 miesiące od rozpoczęcia ponownej pracy przez Mariusza Rumaka, niska efektywność głupiomądrego ekstrawertyka jest wystarczającym argumentem na szybkie rozstanie się z tym „trenerem”, którego ponowne zatrudnienie było jednym z największych błędów w ostatnich latach. Piotr Rutkowski o tym doskonale wie, musi to czuć, jednak na 100 procent zabraknie mu odwagi, by zaraz po meczu z Wartą Poznań zakończyć próbę obudowania Mariusza Rumaka jako trenera piłki nożnej na szczeblu centralnym. Znając klubowe realia przy Bułgarskiej liczą i będą liczyć aż do maja na słabość innych, na pogłębienie się problemów Legii, Rakowa czy innego Śląska, na szczęśliwe przerwanie wszystkich kompromitujących pass, na farta czy na inny cud, po którym mogliby dumnie wypiąć pierś oznajmiając całej Lechowej społeczności sukces pokazujący, kto miał rację.

Pozostając przy Mariuszu Rumaku, któremu danie kredytu zaufania w grudniu było błędem. Wszyscy młodzi trenerzy, których rzekomo nauczał w szkole trenerów PZPN wygłaszając jakieś wykłady muszą mieć teraz z niego niezły ubaw i juniorzy z akademii we Wronkach tak samo. Tyle lat wyciągania wniosków, jakieś staże w zagranicznych klubach, analizy, wyjazdy na mecze i wszystko to jak krew w piach. Chłop nie nadaje się do takiej pracy, najwyższy czas, by zajął się może menagerką, skautingiem, montażem słupków przy narożnikach murawy, a najlepiej niech uda się do TVP Sport zostając komentatorem boiskowych wydarzeń. W telewizji na pewno potrzebują kogoś mocnego w gębie, Mariusz Rumak pasowałby do Podolińskiego i Ulatowskiego, z którymi mógłby udawać ekspertów robiąc z dwóch zdań nawet kilkanaście. Jest naprawdę wiele opcji, aby Mariusz Rumak został przy piłce nożnej, nie musi być trenerem, skoro lata spędzone przy ławce pokazują, że ktoś tu nie nadaje się do szkolenia drużyn na tym poziomie. On cały czas nosił, nosi i będzie nosił dalej na plecach Stjarnan, Żalgiris, AIK, Miedź, Olimpię, 0:3 z Bytovią podczas pracy w Śląsku, Odrę Opole, tylko 10 meczów w Termalice oraz 5 spotkań z kadrą Polski U-19, w której najszybciej poznali się na Rumakowym warsztacie. Blisko 47-letni trener nigdy nie ucieknie od przeszłości, a średnią punktów z Transfermarktu osiągniętą w latach 2012-2014 może się co najwyżej podetrzeć.

Mariusz Rumak to Mariusz Rumak. Dostał od wielu kredyt zaufania, którego w najważniejszym okresie nie spłacił. Co najgorsze Lech Poznań po latach znowu ma jego twarz. Jest przegrany, żyje w sferze marzeń pocieszając się dobrym na papierze terminarzem, a także słabością innych, którzy mają wciąż się ośmieszać, by dzięki nim Kolejorz znowu coś wygrał (żałosne i niesmaczne). „Efekty pracy” Mariusza Rumaka wywołują coraz więcej dyskusji na temat przyjścia Macieja Skorży, za którym kibice tęsknią wierząc naiwnie w jego powrót. Nie ma dnia, żeby w internecie czy poza nim któryś z kibiców nie wymawiał nazwiska „Maciej Skorża” bądź nie pytał o jego powrót tęskniąc za kimś, kto w dwóch sezonach dał tyle pozytywnych emocji a na końcu radości, którą wszyscy będą żyć przez wiele, wiele lat. Podpisujemy się pod tym, co wypisujecie tutaj od wielu dni. Maciej Skorża dał nam to samo co Wam, pozwalał żyć Lechem Poznań każdego dnia, realizować się, rozwijać się, rosnąć w siłę, tworzyć mnóstwo treści z pasją i przede wszystkim – grać wiosną o dublet zwiększający szanse Kolejorza na chociaż jedno trofeów, którego zdobycie można było relacjonować z dumą ciesząc się z wykonywanej pracy.

Pozostając przy temacie Macieja Skorży. Odkładając emocje na bok idzie odnieść wrażenie, że my wszyscy jesteśmy zakładnikami jednego człowieka. Skorża to, Skorża tamto, Skorża siamto. Za 3, 7 i 12 lat nadal będziemy czekać w słabym/po słabym sezonie na powrót Skorży do Poznania i kolejny sukces Lecha dzięki niemu? Na rynku są tysiące trenerów, setki szkoleniowców np. zza granicy, którzy mogliby się tutaj sprawdzić, coś dla nas zdobyć czy odzyskać Puchar Polski po prawie 20 latach. Problem w tym, że Lech Poznań nie potrafi nikogo znaleźć, sam czeka na decyzję Macieja Skorży, aby ten wrócił na Bułgarską, już na początku dał wiarę, nadzieję, wlał w serca kibiców więcej entuzjazmu, nakręcił sprawy marketingowe, zwiększył medialność, a na końcu coś wygrał. Kiedyś Skorża na pewno tutaj wróci, mając odpowiednie narzędzia pewnie znów coś zdobędzie, ale Lech Poznań jako cały klub nie może być uzależniony od jednego człowieka czekając na niego jak na zbawcę, który wyleczy nas ze wszystkich problemów. Niestety ten mityczny „skauting trenerów” to jedna wielka bzdura, Piotr Rutkowski z braku pomysłu wziął sobie na stanowisko trenera głupiomądrego kolegę z akademii, który naopowiadał mu bajek, a teraz sam wraz z nim kompromituje siebie, nasz klub i czeka na Skorżę, dzięki któremu przez tyle lat prezesowania zdobył chociaż dwa mistrzostwa.

Zmieniając temat. Nie tylko Mariusz Rumak czy Piotr Rutkowski jest winien kolejnego kryzysu. Należy spojrzeć szeroko na Lecha Poznań, w tym na kadrę, w której są braki, ale są też zawodnicy, którzy zaczęli się męczyć. Idzie odnieść wrażenie, że zespół w obecnym kształcie osiągnął już sufit i wyżej nie podskoczy. Było mistrzostwo, 1/4 finału Ligi Konferencji, był brązowy medal po niespodziewanie dobrej końcówce poprzedniego sezonu, a teraz niektórym ciężej jest wskoczyć na kolejny level o utrzymaniu poziomu nie wspominając. W boiskowym zachowaniu niektórych piłkarzy nie widać takiej werwy, jaką mieli np. w sezonie 2021/2022, nie zanosi się na ich sportowy progres czy chociaż na ustabilizowanie formy. Poniżej znajduje się nasza lista zawodników, z których byśmy zrezygnowali dając argumenty za kilkanaście dni, kiedy podczas przerwy na kadrę pojawi się osobny artykuł na ten temat.

Filip Bednarek
Alan Czerwiński
Elias Andersson
Barry Douglas
Nika Kvekveskiri
Adriel Ba Loua
Artur Sobiech
Kristoffer Velde (zgoda na odejście, planowana sprzedaż)
Filip Marchwiński (zgoda na odejście, planowana sprzedaż)

Kristoffer Velde i Filip Marchwiński odejdą, bo chcą to zrobić dostając już wcześniej zgodę od klubu na zagraniczny wyjazd. Barremu Douglasowi i Arturowi Sobiechowi kończą się umowy, przy Filipie Bednarku można za to postawić gwiazdkę. Jest on rezerwowym, który może nie godzić się na wieczne siedzenie na ławce, a już tym bardziej mając żonę z Holandii, do której mógłby wrócić i grać w pierwszym składzie. Alan Czerwiński i Nika Kvekveskiri? Obaj męczą się coraz mocniej, są tylko zmiennikami, Gruzin grzeje ławkę już za kadencji kolejnego trenera, ma 32 lata, od dawna nie robi progresu, najwyższy czas rozstać się z nim latem zastępując go dobrze spisującym się w I-lidze Antonim Kozubalem. Wspomniany Kozubal to jedyny wypożyczony młody piłkarz, który podczas czasowego przebywania w innej drużynie robi zauważalne postępy, notuje konkretne liczby, dlatego trzeba dać mu szansę. Adriel Ba Loua? W normalnym klubie, który nie jest „zakładem pracy chronionej” już dawno byłby skreślony, pogoniony, powoli kończy się jego 3 sezon w Lechu Poznań, po którym najwyższy czas oddać go gdzieś nawet za darmo.

Na tym nie koniec. Elias Andersson ma w Szwecji swoją markę, być może udałoby się latem odzyskać za niego chociaż 100-150 tysięcy euro, a w jego miejsce sprowadzić kogoś, kto rywalizowałby na lewej stronie obrony z Michałem Gurgulem (w dwóch nowych lewych obrońców po odejściu Anderssona i Douglasa chyba nikt nie wierzy). Zamiast na siłę szukać za granicą dwóch klasowych lewych defensorów już lepiej byłoby ściągnąć konkretnego prawego obrońcę, który zacznie naciskać na Joela Pereirę, bowiem ten ostatnio osiadł na laurach, a ktoś w stylu Filip Borowski grzejący ławkę rezerwowych w Warcie Poznań nie będzie dla Portugalczyka normalnym rywalem. Latem z Lecha Poznań może odejść około 10 piłkarzy i to bez względu na końcowe rozstrzygnięcie w sezonie 2023/2024. Oprócz wyżej wymienionych zawodników pozostaje jeszcze sprawa Afonso Sousy, który jest rozgrywającym widmo. Nie wiadomo, czy przypadkiem latem ktoś nie wpadnie na pomysł jego wypożyczenia do Portugalii.

To nie koniec. Latem prócz Mariusza Rumaka czy prawie 10 piłkarzy powinien odejść w końcu Tomasz Rząsa, lecz czy prezes i właściciel Piotr Rutkowski będzie miał jaja, żeby rozstać się ze swoim dobrym kolegą? Transfery przeprowadzone w ostatnim okienku z kierunku belgijskiego nadają się do śmieci, jedynie Miha Blazić mający ogromne doświadczenie i sukcesy w Ferencvarosie nie okazał się niewypałem, których Rząsa od dawna notuje zbyt wiele, by dać mu kolejną szansę. Lech Poznań przespał całą transferową zimę zostawiając wszystkie sprawy kadrowe na krótkie lato, zbyt późno zwolnił Johna van den Broma i nie mając pomysłu wziął za niego słabszego trenera, który poza osobistą energią oraz nie wiadomo czym spowodowaną przesadną pewnością siebie nie miał nic więcej do zaoferowania. Teraz? Teraz klub liczy na słabość innych, pociesza się problemami rywali w walce o tytuł, czeka aż jeden gol i jedno zwycięstwo odmieni zespół oraz na farta, który dnia 25 maja wszystkie problemy zamiecie pod dywan, a także udowodni, że kibice czy media to frustraci, de*ile, wiecznie czepiające się osoby, które na niczym się nie znają szukając tylko złych rzeczy i chcą przy tym zniszczyć krainę wiecznej szczęśliwości, niekończących się sukcesów. Z takim myśleniem faktycznie można liczyć wyłącznie na rzeczy wyszczególnione powyżej. W rzeczywistości dla Lecha Poznań oraz nas wszystkich najlepsze będzie chociaż to obecne 3. miejsce dające eliminacje europejskich pucharów, dzięki którym przynajmniej lato nie będzie tak nudne, jak zbliżająca się aż 17-dniowa przerwa na kadrę, która idealnie wpasowuje się w ten nudny, bolesny sezon bez emocji. Utrzymując obecną lokatę można będzie chociaż łudzić się dalej.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <