Na chłodno: Żal

Cykl „Na chłodno” to od lat najpopularniejsza seria artykułów na KKSLECH.com. „Na chłodno” to nasze chłodne, szczere i obiektywne spojrzenie na Lecha Poznań. Informacje z klubu, ciekawostki, oceny, spostrzeżenia, opinie. Wszystko od kibiców do kibiców.

W środę, 23 sierpnia nie miało być odcinka z cyklu „Na chłodno”, wszystko miało wyglądać zupełnie inaczej i Wy dobrze wiecie o tekstach, jakie miały tutaj dzisiaj królować. Już w ostatni czwartek, 17 sierpnia około 22:00 miał wjechać gotowy artykuł, którego screen widzicie poniżej (zostawiliśmy go sobie na pamiątkę), wczoraj mieliście tutaj poczytać analizę gry Dnipro-1 szykowaną od dobrych paru dni, dziś miał być za to materiał z treningu, kolejne informacje o Lidze Konferencji, miała być zapowiedź meczu, na jutrzejsze spotkanie miało być sprzedanych ponad 30 tysięcy biletów. Wszystko miało wyglądać zupełnie inaczej. Od czwartku jest tylko wielki żal, panuje wielki smutek, ból, idzie jeszcze mocniej podłamać się, gdy odkurzy się fragment „Pyr z gzikiem” z poprzedniego poniedziałku.

– „Niestety, stracony gol na 1:2 wszystko zmienia. Na Słowacji są zachwyceni tak niską porażką, zaraz po meczu słowaccy dziennikarze obecni w Poznaniu gratulowali trenerowi „bardzo dobrego wyniku”, sam Michal Gasparik nie ukrywał radości z przegranej tylko 1:2 wierząc, że przy odrobinie szczęścia i z pomocą stałych fragmentów gry na oczach prawie 20 tysięcy ludzi da się wyeliminować Lecha Poznań. Nasz zespół w ostatni czwartek sam narobił sobie bigosu musząc teraz zachować 100% koncentrację, żeby marzenia o grupie Ligi Konferencji, w tym o możliwym drugim koszyku podczas losowania nie poszły do śmieci. Gol stracony po stałym fragmencie na 0:1, nie daj Boże kolejna czerwona kartka nierozważnie grającego Radosława Murawskiego i co wtedy? Cały Lech Poznań na Słowacji musi się naprawdę mocno pilnować, my musimy, rywal może awansować, to na Kolejorzu będzie ciążyła większa presja na wynik. 17 sierpnia okaże się, czy lechici przez weekend odpoczęli, czy poprawili coś podczas trzech treningów.”

Boli to, jak Lech Poznań, w tym piłkarze i trener zlekceważyli straconą bramkę w Poznaniu, w jaki sposób podeszli do rewanżu zapominając o jednej ważnej rzeczy, o której pisaliśmy Wam w tego typu cyklach parę tygodni temu. Otóż każdy słabszy klub w Europie po pucharowej edycji 2022/2023 dobrze wie, kim jest Lech Poznań i tego lata będzie chciał napisać na nas swoją pucharową historię, jaką napisał Kolejorz m.in. eliminując ćwierćfinalistę Ligi Konferencji 2021/2022 w postaci Bodo/Glimt czy ogrywając triumfatora Ligi Europy 2021, Villarreal. Spartak Trnava zrobił to, co wcześniej uczynił Lech Poznań, który jesienią 2022/wiosną 2023 nie musiał a mógł sprawić niespodziankę. Lech Poznań potraktował Spartak Trnava podobnie jak potraktowała nas Fiorentina w rewanżu we Florencji. Włochom udało się wówczas prześlizgnąć, Kolejorzowi już nie, pozostał tylko żal, smutek, wróciło przygnębienie, w ciągu jednego wieczoru zniszczono wszystko to, co budowano tygodniami jednocześnie polepszając atmosferę i humory wśród kibiców, którzy wreszcie wierzyli w coś więcej niż tylko w pojedynczy, przypadkowy sukces wynikający ze słabości innych. Awansem do fazy grupowej mogliśmy wszyscy pociągnąć dobre wyniki osiągane w ostatnich kilkunastu miesiącach, tytuł Mistrza Polski 2022, 1/4 Ligi Konferencji 2022/2023, brązowy medal Mistrzostw Polski 2023 i Liga Konferencji 2023/2024 byłaby naprawdę dużą sprawą, nasz klub szedłby do przodu, a po tym co się wydarzyło wciąż stoi w miejscu.

Dnia 17 sierpnia straciliśmy przede wszystkim szansę na sportowo-finansowy rozwój klubu. Głównym problemem nie jest samo odpadnięcie w III rundzie eliminacyjnej Ligi Konferencji. Problemem sprawiającym wielki ból jest to, z kim odpadliśmy oraz z kim mogliśmy zagrać w fazie play-off. Dnipro-1 to prezent od UEFA. To dar od losu, który może nie trafić się już przez lata, za parę lat w podobnym okresie sierpnia możemy z igłą w sercu wspominać, z kim mogliśmy grać o fazę grupową europejskich pucharów i to bez rozstawienia. Jutro zagralibyśmy z drużyną będącą w jeszcze gorszej formie od Lecha Poznań, z zespołem podróżującym ostatnio na międzynarodowe mecze autokarem, z drużyną w sportowo-taktycznej rozsypce, z zespołem, którego trener po kolejnej niespodziewanej wpadce w lidze ukraińskiej w ostatni weekend podał się do dymisji i z ekipą, której Liga Konferencji raczej nie jest teraz w głowie.

Świadomi kibice, inne osoby skupione wokół Lecha Poznań mające wszystkie klepki pod kopułą doskonale wiedzą, co się wydarzyło. UEFA nie zabierze Lechowi pieniędzy, jakie mógł zarobić na europejskich pucharach 2023/2024. Nikt też nie zabierze mu punktów ze współczynnika, który sobie nabił w ubiegłych rozgrywkach i które po odpadnięciu ze Spartakiem Trnava wyglądają na przypadek/pojedynczy zryw. Po prostu przez brak awansu do fazy grupowej, przez zmarnowanie takiej szansy po tak szczęśliwych losowaniach, Kolejorz stracił szansę na finansowe pójście do przodu, a cały klub stracił świetną okazję na dalsze śrubowanie klubowego współczynnika UEFA, który dzięki rywalizacji grupowej mógłby zakręcić się tej jesieni w okolicach 25 a nawet 30.000 punktów. Nie ma nic gorszego, jak jeden pucharowy wyskok, jaki Lech Poznań zanotował w ubiegłym sezonie 2022/2023, w którym dołożył 14.000 punktów do klubowego współczynnika. Za parę lat w komplecie odpadną nam te punkty. Żeby nawet nie tyle co śrubować współczynnik a utrzymywać go na równym poziomie potrzeba regularnej gry w fazie grupowej, którą my przegraliśmy wyłącznie z własnej winy.

Hańby na Słowacji, niewykorzystanej szansy na grupę, na sportowo-finansowy rozwój klubu, który jest możliwy wyłącznie dzięki Europie nie da się w żaden sposób wytłumaczyć. Naszej sytuacji nie można również porównać np. z tym, co stało się w FC Basel. FC Basel odpadło raz, ma dużo wyższy współczynnik od Kolejorza, a my ośmieszyliśmy się w III rundzie eliminacyjnej już po raz kolejny w historii, dokładnie po raz 5 odpadliśmy w III fazie kwalifikacyjnej będąc klubem rozstawionym! Pucharowych kompromitacji jest zdecydowanie za dużo, a sezony 2008/2009, 2010/2011, 2020/2021 czy 2022/2023 są niestety tylko wyskokami, po których Lech Poznań nie idzie za ciosem. Nie da się wybaczyć tego, co Kolejorz zrobił tego lata, odpadnięcie ze Spartakiem Trnava nie mogło mieć miejsca, zmarnowanie takiego losowania, takiej szansy od losu, takiego prezentu od UEFA tak samo. W Europie nie można marnować szczęścia, jakie się dostaje, europejskie puchary czegoś takiego nie wybaczają, a my nie jesteśmy klubem, który w kolejnym sezonie 2024/2025 na 100% awansuje nawet do Ligi Konferencji po reformie, dlatego pozostał niesamowity żal po niewykorzystanej szansie na wszystko.

Zwróćcie uwagę, że w wielu tekstach, w tym tych publicystycznych takich jak ten -> TUTAJ oraz TUTAJ cieszących się sporym zainteresowaniem nie ma nic o zarządzie. Nie padają tam nazwiska Klimczaka, Rutkowskiego czy Rząsy. Powód? Po dogłębnych analizach sytuacji obiektywnie trzeba przyznać, że tym razem to nie oni odpowiadają za zatrzymanie rozwoju klubu i za ostatnią kompromitację. Chyba pierwszy raz zarząd Lecha Poznań może poczuć się tak jak kibice czuli się przez lata z wyjątkiem pojedynczych wyskoków. Zarząd w ostatnich miesiącach postarał się, zainwestował, zatrzymał wielu czołowych piłkarzy, sprowadził latem ciekawych zawodników (nie licząc słabego Eliasa Anderssona) i został z niczym. Do władz można mieć tylko jedną uwagę. Niech z klubu przestaną wypływać komunikaty w stylu: „nikogo po odpadnięciu nie sprzedamy, przez brak rozstawienia puchary nie były liczone w budżecie”, bo wyprzedaż jest odłożona w czasie. Przed sezonem dyrektor finansowy Tomasz Kacprzycki mówił o kilkunastomilionowej stracie, jeśli Lech Poznań nie awansuje do grupy. Nie ma grupy, zatem strata jest pewna a kasa z Europy w klubowym budżecie przecież zawsze jest mile widziana.

Szczerze? Nawet lepiej byłoby, gdyby Kolejorz sprzedał jeszcze kogoś tego lata sprowadzając za niego następcę niż gdyby np. za rok miał puścić naraz dwóch istotnych piłkarzy. Kwestią czasu jest to, kiedy z Bułgarskiej odejdzie Filip Szymczak a przede wszystkim przebierający nogami Filip Marchwiński i Kristoffer Velde. Lepiej szczególnie ostatnich dwóch zawodników puścić w dwóch różnych okienkach transferowych aniżeli obaj mieliby odejść np. latem przyszłego roku w tym samym oknie. Pewny w medialnych przekazach Piotr Rutkowski niech lepiej weźmie to pod uwagę i szykuje się do rozmowy z graczami tworzącymi obecnie szkielet drużyny. Prezes i właściciel w jednym musi umieć trafić do głów piłkarzy, w tym umieć przetłumaczyć im, dlaczego w konkretnym oknie transferowym puszcza akurat tego piłkarza a temu nie da zgody na transfer? Powinien też wiedzieć, że dla 28-letniego reprezentanta Szwecji, Jespera Karlstroma np. przyszłe lato będzie ostatnim dzwonkiem na spróbowanie swoich sił w lepszej lidze, transfer zagraniczny może się jeszcze zamarzyć także Antonio Miliciowi, Joelowi Pereirze czy Afonso Sousie. Niech lepiej zarząd dobrze przemyśli to co robi, aby przypadkiem nie doszło do sytuacji, w której przykładowo po sukcesie (Puchar/Mistrzostwo Polski) nagle latem 2024 zechce odejść 2-3 ważnych piłkarzy, którzy będą kuszeni zagranicznymi ofertami i zaczną naciskać na transfer uważając się za gotowych do wyjazdu. Raz jeszcze warto to podkreślić. Zmiany kadrowe są nieuniknione, bez względu na to, czy w sezonie 2023/2024 coś zdobędziemy czy nie, nie możemy sobie pozwolić na odejście latem 2-3 czołowych piłkarzy. Lepiej zacząć ich sprzedawać po kolei i od razu ściągać następców.

Pozostając przy temacie zawodników. Jest u nas taki jeden, który mógłby zastąpić Kristoffera Velde lub Adriela Ba Loua, dla którego raczej będzie to ostatni sezon tak jak dla Artura Sobiech czy Barrego Douglasa. Wspominanym graczem jest Ali Gholizadeh, na którym ciężko będzie oprzeć ofensywę Lecha Poznań. Z wiadomego powodu Irańczyk nie dostanie powołania na 2 wrześniowe mecze swojej reprezentacji. W październiku i w listopadzie może już dostać nominację do kadry, a przede wszystkim niemal na pewno otrzyma powołanie na turniej, o którym wielu kibiców Kolejorza w ogóle nie wie. W dniach 12 stycznia – 10 lutego 2024 odbędzie się Puchar Azji, w którym wystąpi Iran będąc jednym z faworytów imprezy w Katarze. Co to oznacza? Po pierwsze – Gholizadeh już jesienią latając do siebie będzie w Lechowych warunkach wracał 2 dni i później kolejny dzień odpoczywał, a po drugie – udając się na Puchar Azji straci cały zimowy przygotowawczy! Niestety. Tak ryzykowny transfer przeprowadził Lech Poznań, zdrowy Gholizadeh być może pomoże nam sportowo, ale nie we wszystkich terminach i nie wiadomo tak naprawdę, kiedy to zrobi. Ten Puchar Azji w dniach 12 stycznia – 10 lutego jest potrzebny jak przysłowiowo w d*pie koszula, Ali sam nie zrezygnuje z powołania, a nominacja na wspomniany turniej po dojściu skrzydłowego do pełni sił jest niemal pewna.

Zmieniając temat. Nikt nie ma wątpliwości, że wszystko co się dało zawalił John van den Brom. To on nie wyciągnął wniosków z tego, czego „dokonał” z AZ Alkmaar w 2018 roku (odpadnięcie z Kajratem Ałmaty) oraz w 2019 roku w FC Utrecht (odpadnięcie z Zrinjski Mostar). To Holender ustalił cały ten eksperymentalny plan przygotowań, po najdłuższej zimie od dekady dał piłkarzom rekordowo długie, miesięczne urlopy, postanowił rozpocząć letnie przygotowania najpóźniej w całej lidze, przedłużył o tydzień wakacje dla kadrowiczów dając im słynne, śmieciowe rozpiski indywidualnych zajęć treningowych, w sparingach ogrywał sobie juniorów i to on z „pomocą” działu naukowego oraz speców z UAM wymyślił dojście do formy meczami. Nie udało się, ale czy John van den Brom jest do zwolnienia? Nie brakuje głosów kibiców, którzy chętnie by go już pożegnali. Po analizach całej sytuacji z decyzją należy poczekać do spotkań z Górnikiem (2 września) i Wartą (17 września). Jest dużo czasu na trening, na przygotowania, na poprawę dosłownie wszystkiego. Wszyscy powinniśmy poczekać z wydaniem ostatecznej opinii, ale zarząd jednocześnie powinien mieć już kogoś na oku, kogoś kto mógłby przejąć drużynę w drugiej połowie września, gdyby John van den Brom nadal „odjeżdżał”, pogubił się do końca co zdarzało mu się robić w poprzednich klubach i nie wyszedł z tej sytuacji. Wiele jednak wskazuje, że Holender ogarnie sytuację i przynajmniej czasowo wyjdzie z dołka. Powód? Lech Poznań ma nieporównywalnie lepszą kadrę od tej, którą mieliśmy np. w 2012, 2013, 2017 czy 2018 roku. Dzięki jakości tej kadry kwestią czasu jest, kiedy grając tak rzadko Kolejorz wyjdzie na prostą. Prędzej czy później Lech Poznań znowu zacznie bazować na indywidualnościach i właśnie dlatego John van den Brom wybrnie z tej sytuacji, a 2-3 wygrane pod rząd z taką kadrą i przy grze raz na parę dni nie będzie żadnym większym wyczynem, po którym trener odzyska zaufanie większości. Każda inna osoba zwąca się trenerem z tą kadrą osiągnęłaby to samo.

John van den Brom mocno nadwyrężył zaufanie kibiców nie tylko dwumeczem ze Spartakiem Trnava. Letni okres przygotowawczy 2023 nie był przypadkiem, już zimą było podobnie i wtedy równie źle zaczęliśmy wiosnę. W lutym jakoś udało się przejść Bodo/Glimt, dlatego wielu machnęło ręką. A jak jest teraz i co wydarzy się w przyszłości? Załóżmy trofeum dla Lecha Poznań w sezonie 2023/2024. Co po nim? Każdy kibic Kolejorza od razu zacznie myśleć oraz marzyć o Europie, ale jednocześnie będzie pamiętał o kumpelskich stosunkach trenera z piłkarzami, o skłonności do dodawania im wielu dni wolnego oraz o ustalaniu planu przygotowań w holenderskim stylu.

Lato 2024:

27 maja – Koniec sezonu 2023/2024
3-11 czerwca – 2 terminy FIFA na kadrę
9 lipca – I runda eliminacyjna Ligi Mistrzów (Mistrz Polski)
11 lipca – I runda eliminacyjna Ligi Europy (triumfator Pucharu Polski)
25 lipca – II runda eliminacyjna Ligi Konferencji (pozostali dwaj pucharowicze)

Powyżej znajduje się rozpiska przyszłego lata. Ten sezon kończymy 27 maja, w dniach 3-11 czerwca krótko przed Mistrzostwami Europy 2024 są 2 terminy FIFA na międzynarodowe spotkania reprezentacji narodowych. Od sezonu 2024/2025 w życie wchodzi kolejna reforma UEFA, jeśli wiosną Lech Poznań zdobędzie Puchar lub Mistrzostwo Polski, to grę w europejskich pucharach zacznie już w dniach 9-11 lipca. I co wtedy? Znowu John van den Brom dałby kadrowiczom wolne do 7 lipca? Może dałby kolejną indywidualną rozpiskę treningów a reszta piłkarzy wznowiłaby zajęcia 27 czerwca otrzymując znowu miesiąc wolnego? W takim przypadku czekałaby nas powtórka z rozrywki, John van den Brom za szybko nie odzyska zaufania, tak naprawdę cały czas trzeba i byłoby trzeba patrzeć mu na ręce. Na razie Holendra zwalniają głównie pojedynczy kibice mający prawo do własnej opinii, ale chyba nikt nie wyobraża sobie jego dalszej pracy przy Bułgarskiej, jeśli do połowy września Kolejorz by się nie odkręcił? Skończyłyby się wówczas wszelkie argumenty, już teraz można wyrzucić do kosza argument brzmiący – „przecież doszedł do 1/4 finału Ligi Konferencji”. Wspominanie dokonań i życie tym, co się wydarzyło jest fajne, gdy ma się perspektywy na powtórzenie sukcesu lub na osiągnięcie czegoś dużego w przyszłości. W innym wypadku takie wspominki są dla ludzi nasyconych, którzy wszystko już przeżyli, wszystkiego dokonali i do mety zostało im bliżej niż dalej.

Na koniec już ostatni wątek w długim dzisiejszym „Na chłodno”, które w ogóle nie powinno mieć miejsca, jednak Lechowa rzeczywistość znowu okazała się brutalna, a sam Lech Poznań szybko rozwiał marzenia, zmienił cele i zatrzymał nasz rozwój. No właśnie. Jesteśmy w podobnej sytuacji do Lecha Poznań. Jemu nikt nie zabrał pieniędzy z Europy, współczynnika (jeszcze), hańba w Europie nie cofnęła klubu a jedynie zatrzymała jego rozwój. My jesteśmy w niemal identycznej sytuacji. Nie ubędzie nam nagle około 3,7 mln odsłon czy około 400 tekstów, jakie byłyby w razie fazy play-off czy fazy grupowej Ligi Konferencji. Po prostu takiej liczby odsłon nie wygenerujemy, tekstów pucharowych od września też już nie będzie. Co będzie? Właśnie tego nie wiadomo, czeka nas wymyślanie różnych tekstów, tworzenie ich przez wiele godzin czy kręcenie tematów z niczego i to bez żadnej gwarancji wykręcenia liczb, jakie powinny być, by serwis dalej się rozwijał czy poprzez duże zainteresowanie mógł iść do przodu. Jeden z uznanych użytkowników na tej witrynie napisał kiedyś w komentarzu, że chciałby, aby ta strona wyglądała tak jak strony Legii. Bez szans. Nawet w swoim świetnym czasie byliśmy pod względem statystyk za. Lech Poznań to słabszy medialnie klub, który nie będzie rósł w siłę na tym polu, jeśli nie będzie na sportowym topie przez dłuższy okres czasu. U nas lokalne media wymierają, jest jedynie paru dziennikarzy skupionych wokół klubu, nie ma kto chodzić na konferencje prasowe, na dodatek wokół Lecha Poznań kręci się coraz mniej kibiców, którzy byliby zainteresowani wszystkim, co z Kolejorzem związane i żyli jego sprawami w inne dni niż tylko te meczowe/pomeczowe. Europa mogłaby pociągnąć zainteresowanie, a przykład dnia wczorajszego (drugi najgorszy wynik odsłon w tym miesiącu po 13 sierpnia) czy pustki na KKSLECH.com od środowego poranka potwierdzają wszystko to, o czym piszemy. My nigdy nie wskoczymy na wyższy poziom medialności, cały Lech Poznań nie wskoczy wyżej, jeśli takimi wydarzeniami, jak 17 sierpnia w ciągu 2 godzin ośmieszy się, zniszczy humory, atmosferę, zakończy grę o coś konkretnego czy rozwieje kibicowskie marzenia. Zaraz ktoś z Was napisze o chęci pomocy finansowej i podsunie pomysł założenia zbiórki. Ludzie. Zrozumcie, że tu nie zawsze chodzi o pieniądze. My przy 3-4 meczach w miesiącu nie jesteśmy w stanie za wiele zrobić, a przy obecnym terminarzu (od 21 sierpnia do 16 września Lech Poznań rozegrano jedno spotkanie) jesteśmy w czarnej du*pie, którą widzimy od wtorku dobrze wiedząc, że nawet to długie, emocjonalne „Na chłodno” nie dotrze do bardzo dużej liczby odbiorców.

Co tu dużo pisać. Dnia 17 sierpnia Lech Poznań jako zespół (piłkarze, trenerzy) rozbił medialne zainteresowanie losami klubu i zniszczył to, co nie tylko tego lata udało się nam wypracować na KKSLECH.com. A udało się wypracować naprawdę dużo, było wiele tekstów, wiele bogatych relacji z meczów nie tylko przy Bułgarskiej, strona tekstowo-multimedialnie tętniła życiem, treści pucharowe produkowane godzinami na KKSLECH.com, często tworzone nocami, były ogólnopolskie. Zaglądało tutaj mnóstwo osób niekonieczności związanych z Lechem Poznań, dzięki temu mogliśmy promować swoją markę czy Lecha Poznań, zadowalające statystyki w lipcu czy wcześniej wyższe od klubowej strony napędzały do roboty. Teraz pozostaje nam trafianie głównie do Lechowej społeczności i niezadowalającej nas liczby osób w dni powszednie. Pozostaje tworzyć wiele artykułów, o jakie właśnie nie chodzi, które znowu muszą zwracać uwagę na problemy Lecha Poznań, które opisują negatywne rzeczy, bo trener czy piłkarze na przestrzeni wielu ostatnich latach kolejny raz zawiedli pokładane w nich nadzieje. Na tym polu również panuje smutek, żal, my nigdy nie przeskoczymy pewnego poziomu, jeśli Kolejorz będzie notował tylko pojedyncze wybryki w Europie a w gablocie nadal będą raptem 2 trofea wywalczone przez 8 lat i to za kadencji tego samego trenera. Szkoda, wielka szkoda, że tak to wszystko się rozsypało, załamało, była szansa zrobić medialny krok naprzód a tak pod względem rozwoju serwisu stoimy w miejscu, czeka nas wiele pracy związanej już z samym kreowaniem tematów do opisania, lecz ktoś to musi robić. Sami widzicie, że nie ma kto tego robić, nie ma nigdzie tylu treści, nawet tutaj w ciągu miesiąca będzie mniej artykułów, ale mimo Lechowego kryzysu nie można samemu niszczyć tego na co się pracowało przez tyle czasu. Musimy przetrwać jakoś przede wszystkim do 17 września, później może być nieco lepiej, może będzie chociaż niewiele gorzej niż jesienią 2021, do której medialnie właśnie cofa się cały Lech Poznań. Znowu trzeba obudowywać zaufanie, nadzieje, trzeba coś zdobyć, aby wrócić na ścieżkę rozwoju, a potem awansować do którejś z nowych 3 grup europejskich pucharów.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <