Pyry z gzikiem: Komiczne

Pyry z gzikiem – szybkie, luźne, szczere, obiektywne i swobodne podsumowanie każdego tygodnia w Lechu Poznań. Alternatywa dla cyklu „Na chłodno” lub jak kto woli – „Na chłodno mini” bądź „express”.

Poniedziałkowa pora obiadowa zmusza do zaserwowania Wam niestrawnej porcji pyr z gzikiem. Danie nie jest obfite, dwa tygodnie temu pojawiło się bardzo długie „Na chłodno”, w którym poruszono wiele tematów dotyczących różnych spraw. Dziękujemy wszystkim czytelnikom, w tym także tym pozyskanym z google news za duże zainteresowanie tym materiałem, który celowo był podwieszony wisząc na górze newsów przez prawie 2 tygodnie. Było wiadomo, że ten tekst dostępny -> TUTAJ i opisane wątki będą aktualne nawet jak Lech Poznań wygra z Górnikiem Zabrze. Nie wygrał, nic się nie zmieniło, dlatego dzisiejsze „Pyry z gzikiem” poruszą temat teraźniejszości i niedalekiej przyszłości.

No właśnie. Na co czekamy? Aż Lech Poznań w identycznym stylu i z pomocą szczęścia ogra 7 raz z rzędu Wartę Poznań? Na zwolnienie trenera po kolejnej stracie punktów z Wartą czy może tydzień później ze Stalą? Na cudowne „odpalenie” zespołu? Na powrót szczęśliwych zwycięstw? A może czekamy na październik, gdy zostanie nam Puchar Polski lub na listopad, kiedy będzie już za późno na ratowanie sezonu? Na pewno nie ma sensu czekać na nagły progres drużyny, która zacznie cieszyć kibiców swoją grą i zacznie dzięki niej osiągać regularne zwycięstwa nie tylko dzięki szczęściu, które i tak długo nam sprzyjało. Lech Poznań koncertowo zmarnował prawie 2 tygodnie spokojnych treningów, nic nie poprawił, niczego nie wypracował, nie poprawił ofensywnych stałych fragmentów gry, gry w ataku pozycyjnym i nie popracował nad taktyką. Po kwadransie ostatniego meczu trzeźwo myślący kibice szybko połapali się, jak zagramy. Piłka od prawej do lewej strony rozgrywana przez obrońców po ziemi a później wrzutka w pole karne z różnych sektorów boiska. Po kwadransie w stylu gry Lecha Poznań połapał się także Górnik Zabrze, nawet Jan Urban po meczu między słowami kpił sobie z naszego zespołu oraz z Johna van den Broma. Były szkoleniowiec Kolejorza nie ukrywał, że tak nędzny, nudny i przewidywalny w ataku pozycyjnym Lech Poznań zawsze będzie miał kłopot, jeżeli szybko nie strzeli komuś gola na 1:0. – „Lech będzie grał dobrze tylko wtedy, gdy szybko będzie strzelał gole. Jeśli nie, to będzie grał tak jak dziś. Będzie zmuszony do wrzutek czy strzałów z dystansu.” (Jan Urban po sobotnim starciu).

Niestety. Przed Lechem Poznań kolejne dwa nieefektywne mikrocykle treningowe. Na kadrę wyjechali Miha Blazić, Jesper Karlstrom, Filip Szymczak, Maksymilian Pingot, Filip Marchwiński i Michał Gurgul + jeszcze paru młodych piłkarzy, który nie odgrywają większej roli w zespole. Przez uraz Niki Kvekveskiriego w środku pola zostaliśmy z Radosławem Murawskim a po kontuzji Mikaela Ishaka w ataku jedynie z Arturem Sobiechem, z którym mógłby ćwiczyć co jedynie Norbert Pacławski z rezerw (Kornel Lisman został powołany do młodzieżówki). Mamy więc problem w ataku, w środku pola oraz na lewej obronie, na której gra piłkarz, który w sobotę tylko potwierdził to wszystko, o czym wcześniej pisali kibice, potwierdziło się również to, co było w dobrze wypozycjonowanym w google artykule na jego temat. W takiej sytuacji nie da się nic poprawić przed meczem z Wartą Poznań, trener nawet nie chce niczego zmieniać, po spotkaniu z Górnikiem Zabrze był zadowolony z drugiej połowy, zatem o czym my w ogóle dyskutujemy? Nic się nie zmieni, bo wszystko jest dobrze, czekamy jedynie na dalszy rozkład tej drużyny, która z każdym gra tak samo i każdy rywal ma na nas ten sam skuteczny sposób. Brak zwycięstw w ostatnich 3 meczach ligowych wbrew myślom osób ograniczonych umysłowo czy kiepsko orientujących się w sprawach Lechowych, w sprawach piłki nożnej, nie jest jedynym problemem. Głównym problemem jest brak rozwoju zespołu, który jest przewidywalny do bólu, już dziś z góry wiadomo, jak zagra Lech Poznań 17 września przeciwko defensywnie usposobionej Warcie Poznań oraz jak będą wyglądały kolejne spotkania za kadencji Holendra, któremu punkt w sobotę uratował Dino Hotić i to dosłownie (w 94 minucie).

Przez przewidywalność Lecha Poznań kwestią czasu jest spadek frekwencji na stadionie. Są ludzie, którzy ponad 22 tysiące widzów na meczu z Górnikiem Zabrze uważają za słabą frekwencję. Po analizie różnych rzeczy było właśnie inaczej. 22 tysiące widzów w takiej sytuacji to dobra liczba, dobra będzie jeszcze na derbach, później wraz z nadejściem gorszej pogody przekroczenie 20 tysięcy będzie już dużym sukcesem pomijając jedno spotkanie z akcją „Kibicuj z klasą” i ewentualnie bój z Widzewem Łódź pod koniec listopada. Gniot serwowany przez Johna van den Broma skutecznie odstrasza ludzi już teraz, zniechęca kibiców, wprowadza złą atmosferę, tłumi nadzieje, nie widać wsparcia trenera ze strony kibiców mających jakiekolwiek pojęcie o sprawach sportowych, w tym o taktyce. Nawet ostatni mecz z Górnikiem Zabrze pokazał, że jedynym problemem Lecha Poznań jest właśnie taktyka, w tym ofensywne schematy. Przygotowanie fizyczne? Coś drgnęło. Lech miał przedwczoraj aż 71% posiadania piłki a jednak pokonał tylko kilometr mniej niż Górnik wykonując na dodatek aż 99 sprintów (Lechowy rekord ligowego sezonu 2023/2024). Pod względem przygotowania fizycznego było to dobre spotkanie, kulały jedynie opisywane wcześniej elementy, rzeczy o których tak naprawdę nie trzeba pisać, chyba każdy kibic Lecha Poznań zainteresowany piłką nożną sam widział, co w tym zespole nie funkcjonuje.

Nawet po takim lecie, po tych przygotowaniach, po takich nieudanych tygodniach zawsze znajdzie się ktoś, kto napisze pytanie w stylu – „To kto za van den Broma?”. Takie pytanie jest typowym dla mediów społecznościowych typu Facebook, gdzie często wiedza na temat konkretnej drużyny z Ekstraklasy jest czerpana z wycen Transfermarktu lub ze zdjęć wrzucanych przez klubowe media. W rzeczywistości Lech Poznań od lat ma swoją renomę, która po mistrzostwie i 1/4 finału Ligi Konferencji tylko wzrosła. Kiedy Kolejorz zwalniał Jana Urbana i to po zwycięstwie, pojawiło się mnóstwo propozycji od zagranicznych trenerów, w tym ich agentów. To było 7 lat temu. Dziś jesteśmy po 7 latach, mamy 2023 rok i tzw. „listę skautingową” w Lechu Poznań, z której John van den Brom akurat nie pochodził. Rok temu zarząd po nagłym odejściu Macieja Skorży szybko umiał znaleźć nowego trenera wybierając go spośród paru wyselekcjonowanych kandydatów. Teraz ma łatwiej niż wtedy. Rok temu Skorża zrezygnował nagle, aktualnie już od ładnych paru tygodni w poważnym klubie zarząd dostrzegający problem (nie wyników a braku postępów w grze!), powinien penetrować rynek wykorzystując swoją wspomnianą listę skautingową, by mieć alternatywę. Tak naprawdę Lech Poznań jeszcze niczego nie przegrał, możemy czekać na rzeczy podane powyżej, w tym na wyszarpane 7 z rzędu zwycięstwo nad Wartą po wrzutce. Możemy zrobić dla Was mini-sondę, albo klub może działać już teraz, żeby pewnego dnia móc podjąć przemyślaną decyzję, jeśli Kolejorz nadal będzie wyglądał tak jak wygląda od letnich sparingów.

Na razie cały Lech Poznań jest wyszydzany. Miał rozdawać karty w lidze, po 2 tygodniach spokojnych treningów miało być lepiej, a w rzeczywistości dwaj rywale grający w Europie, którzy latem mieli normalne urlopy i normalne letnie przygotowania, odskoczyli Kolejorzowi w Ekstraklasie i to oni rozdają karty. To słynne pisanie u nas o dublecie po kompromitacji w Europie, mówienie o nim przez kibiców i nie tylko, odgrażanie się czy przysłowiowe machanie szabelką też jest zabawne. Lech Poznań przez prawie 40 lat sięgnął po dublet raptem raz, w Pucharze Polski od 2017 roku pokonał ekstraklasowego rywala jedynie raz i to za kadencji Macieja Skorży (Górnik – Lech 0:2 wiosną 2022), w Ekstraklasie będącego w jeszcze większym kryzysie Górnika Zabrze po 2 tygodniach spokojnych zajęć próbuje zaskoczyć jakąś wrzutką. Na końcu dzięki interwencji bocznego pomocnika w defensywie nie przegrywa meczu u siebie a po wszystkim pogubiony trener, który nie ma pomysłu na progres mówi o zadowoleniu z drugiej połowy (sic!). Komiczne. Oczywiście ślepi czy silni po alkoholu, po którym świat jest zawsze kolorowy mogą z dumą walić slogany w stylu: „Czy wygrywasz czy nie”, „dzięki za walkę”, „kibicem się jest a nie bywa”, wyzywać innych od kibiców sukcesu i żyć przeszłością, w tym 1/4 finału Ligi Konferencji. Tomaszewski także przez lata żył Wembley aż w 2000 roku mu je wyburzyli budując nowy stadion. Wspominanie dokonań i życie tym, co się wydarzyło jest fajne, gdy ma się perspektywy na powtórzenie sukcesu lub na osiągnięcie czegoś dużego w przyszłości. W innym wypadku takie wspominki są dla ludzi nasyconych, którzy wszystko już przeżyli, wszystkiego dokonali i do mety zostało im bliżej niż dalej. Mający ogromny potencjał Lech Poznań przez ostatnich 8 lat zdobył 2 trofea i to za kadencji trenera, w którego buty próbuje wejść każdy inny szkoleniowiec oprócz poprzedniego mistrza Jacka Zielińskiego.

Niestety. Taki jest nasz los. Taki jest los kibiców Kolejorza oraz całego Lecha Poznań. Możemy tylko żyć historią, nadziejami, złudzeniami, liczyć na kogoś słabość, albo oglądać plecy innych. Jedni wciąż mają trofea, w 2023 roku mają kolejne złote medale, mają fazę grupową europejskich pucharów, piszą historię, medialnie rosną w siłę, zapełniają stadion, budują swoją markę. Drudzy mają wspomnienia z jednorazowych wyskoków takich jak 1/4 finału Ligi Konferencji, po której klub nadal stoi w miejscu, mają kolejny kryzys na przestrzeni 10 lat oraz marzenia, z których w innych klubach mogą się tylko śmiać. Smacznego.

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <