Pyry z gzikiem: Zaskoczyć, niż rozczarować

Pyry z gzikiem – szybkie, luźne, szczere, obiektywne i swobodne podsumowanie każdego tygodnia w Lechu Poznań. Alternatywa dla cyklu „Na chłodno” lub jak kto woli – „Na chłodno mini” bądź „express”.

Poniedziałek, pora obiadowa, czas na małą porcję „Pyr z gzikiem” będącą uzupełnieniem dużego „Na chłodno” sprzed 1,5 tygodnia. Tematy do tego odcinka dały Wasze dyskusje prowadzone w komentarzach, obecna Lechowa sytuacja i to, co nas czeka w niedalekiej przyszłości.

Obecny Lech Poznań po 10 rozegranych meczach ma zaledwie punkt mniej od tego mistrzowskiego z jesieni 2021. Dlaczego więc nastroje kibiców są zupełnie inne? Dlaczego nie ma takich bojowych nastrojów, jak wtedy? Czemu wiara kibiców w sukces jest dużo, dużo mniejsza niż 15 października 2021 roku? Podczas przerwy na kadrę można było zastanowić się nad tą sprawą i przenieść wnioski na dzisiejszy, krótszy niż zwykle materiał. Przede wszystkim przed dwoma laty było czuć mocnego Lecha Poznań, kibice czuli Lecha Poznań, nad którym trener panuje, wielu piłkarzy miało ambicje pokazania się i zmazania sezonu 2020/2021. W tamtym zespole nie było takich luk na niektórych pozycjach, jak teraz, nie mieliśmy w składzie niepotrzebnych piłkarzy, którymi są obecnie m.in. Barry Douglas, Artur Sobiech czy Nika Kvekveskiri. Drużyna z jesieni 2021 po normalnych letnich przygotowaniach wyglądała na zespół ułożony taktycznie, który wiedział, jak ma grać. W Lechu Poznań widać było wszystkie rzeczy, o które chodzi kibicom przychodzącym na Bułgarską. Lech Poznań z jesieni 2021 wyróżniał się na tle ligi, kadrowo był mocny, w tamtej drużynie każdy czuł się potrzebny mając jasno nakreślony cel podkreślany co chwilę przez ambitnego trenera, którego interesowało wyłącznie mistrzostwo i indywidualny powrót na szczyt po pracy w Pogoni Szczecin. Dodatkowo przez problemy Legii Warszawa mieliśmy wówczas jednego poważnego kandydata w walce o tytuł, którym był Raków Częstochowa, dlatego jesienią 2021 roku Lech Poznań czujący się mocny mógł patrzeć wyłącznie na siebie.

Po dwóch latach mamy inny zespół, w którym brakuje przede wszystkim stabilizacji na wielu polach. Stabilizację mamy wyłącznie w meczach u siebie, dzięki którym nic jeszcze nie jest przegrane, gra i wyniki na wyjazdach wyglądają już słabo, tak naprawdę nawet przejście III-ligowego Zawiszy Bydgoszcz na 100% nie jest pewne. Przed dwoma laty zwycięstwa 5:0 nad Wisłą Kraków czy 4:1 nad Wisłą Płock były efektem pracy, były osiągnięte po dobrej grze w meczach, w których Lech Poznań miał pełną kontrolę na boisku. Dziś kibice obserwując Kolejorza nie czują takiej mocy, jaką miał zespół z jesieni 2021, w wielu spotkaniach nie widać ręki trenera, musimy polegać na przebłyskach indywidualności, żeby wygrywać niektóre spotkania. Brak stabilizacji zdecydowanie różni obecnego Lecha Poznań od tego sprzed dwóch lat. Wtedy np. porażka z Jagiellonią w Białymstoku była uznawana za wypadek przy pracy, po słowach wypowiadanych przez Macieja Skorżę czuć było kontrolę trenera nad tym, co się dzieje, jedna przegrana nie zachwiała zespołem. Niedawno Lechowi Poznań przytrafiła się najwyższa porażka od 23 lat, po wysokiej przegranej obecny trener John van den Brom nie wiedział tak naprawdę, dlaczego jego zespół poniósł aż tak wysoką porażkę? Trzy dni po pokonaniu Mistrza Polski po prostu „nie miał swojego dnia”, tak trener opisał mecz z Pogonią Szczecin sprawiają cały czas wrażenie szkoleniowca, który jest tutaj, bo jest. Może się uda coś zdobyć, może nie. Może klub w maju przedłuży z nim umowę, może nie. Wówczas Holender i tak bez trudu znajdzie sobie pracę poza Polską wyjeżdżając stąd wygrany dzięki 1/4 Ligi Konferencji.

Oczywiście powodów słabszego zaufania i wiary w dobry sezon 2023/2024 jest więcej, zapewne każdy z Was w komentarzach wyszczególniłby z 3-4 inne. Trzeba jeszcze pamiętać o dwóch kompromitacjach w ciągu paru tygodni, odpadnięcie ze Spartakiem Trnava nie było przecież zwykłą porażką bez konsekwencji. Większych konsekwencji nie miała za to przegrana w Szczecinie 0:5, jednak Lechowi Poznań najzwyczajniej w świecie nie przystoi przegrywać różnicą aż pięciu goli, dlatego tego typu mecz na długo zapadł w pamięci kibiców zmniejszając zaufanie do osób tworzących obecny zespół. Niestety w Lechu odbudowywanie zaufania trwa tygodniami, warto przypomnieć sobie choćby wspominany już wyżej 2021 rok, kiedy Maciej Skorża przyszedł w kwietniu a Lech zaczął zyskiwać zaufanie dopiero w sierpniu, gdy Kolejorz zaczął przyciągać większą uwagę kibiców w dni powszednie a frekwencje na stadionie powoli zaczęły rosnąć. Wszystko wymaga czasu i przede wszystkim jest uzależnione od zwycięstw. Ostatnio Lech Poznań wygrał 4 mecze na 5 spotkań rozegranych po wrześniowej przerwie na kadrę, dlatego mimo słynnego 0:5 jest trochę lepiej. Kolejorz w ciągu ostatniego miesiąca dźwignął się z 8. pozycji na 5. lokatę, zmniejszył stratę do liderującego Śląska Wrocław z 5 do 3 oczek czy odrobił aż 5 punktów do najgroźniejszego rywala w walce o tytuł. Jest progres, lecz nie na tyle duży, żeby wszyscy kibice wierzyli w sukces czy czuli się tak jak 2 lata temu. Wygrane nad Stalą Mielec czy nad Puszczą Niepołomice były obowiązkiem tej drużyny, takim samym obowiązkiem jest zwycięstwo w Poznaniu nad ŁKS-em, które trzeba osiągnąć, żeby nie było gorzej, żeby Lech zaliczył kolejny mecz, który będzie cegiełką do obudowy zaufania i zmiany kibicowskich nastrojów na dobre.

Niestety. Lech Poznań zbyt często zawodzi, zatem wielu kibiców może podchodzić do sytuacji z dużym dystansem i nie da się porwać emocjom, aby kolejny raz nie przeżywać tego, co w sierpniu. Ciekawy komentarz oddał ostatnio użytkownik o nicku „Grossadmiral” – „Rok temu styl też był słaby można było usprawiedliwiać zmęczeniem, nie wyglądało to dobrze, ale kurła – teraz i Legia i Raków w Europie grają a punktów mają więcej niż my. W listopadzie pewnie zgubią więcej pkt. i zrobimy przewagę, ale co dalej? Nie odjedziemy na wiele pkt. jak Raków rok temu a jeszcze przecież na koniec sezonu zaczęli przegrywać. Terminarz w tym roku nam sprzyja można to wykorzystać, ale co na wiosnę? Bromek źle przygotuje zespół, my się podpalimy ze idziemy na mistrza i znowu dostaniemy ścierą w ryj i wkurzenie będzie spotęgowane.” Mocna jest szczególnie końcówka, niestety można wyobrazić sobie taką sytuację, a przecież zawsze lepiej jest się miło zaskoczyć, niż boleśnie rozczarować. W Lechu Poznań i tak coś drgnęło, suche wyniki po wrześniowej przerwie na kadrę nie były złe, zauważyliśmy powrót wielu kibiców do dyskusji na łamach KKSLECH.com, statystyki w pierwszym tygodniu październikowej przerwy na reprezentację były o niebo lepsze aniżeli podczas wrześniowej przerwy, kiedy przez Lecha Poznań cofnęliśmy się o 11 lat. Naturalnie Nie jest to wciąż to, o co nam wszystkim chodzi, nie wygląda to jak 2 lata temu, ale powoli, powoli Lech Poznań zaczął się odbijać na wszystkich możliwych polach mając teraz trasę, na której można nabrać rozpędu. Wygrane nad ŁKS-em, Ruchem czy Zawiszą są obowiązkiem Kolejorza, zwycięstwo nad Jagiellonią byłoby ważnym krokiem, triumfy na niewygodnych terenach w Krakowie czy w Warszawie byłyby za to bardzo cenne, pozwalałyby kibicom nabrać więcej wiary, nadziei, być może nawet niektórzy uwierzyliby, że jesteśmy mocni, Lech Poznań jest mocny i idziemy razem po swoje nie oglądając się na innych.

21.10, Lech – ŁKS (20:00)
24.10, Lech – Jagiellonia (18:00)
28.10, Cracovia – Lech (17:30)
31.10, Zawisza – Lech (21:00) – PP
04.11, Lech – Ruch (20:00)
12.11, Legia – Lech (17:30)

Nastroje kibiców ustala nie tylko trener, piłkarze czy pojedyncze wyniki meczów. Chyba nie wszyscy w Lechu zdają sobie sprawę, co to jest za sezon. Na tamten wielu kibiców przymknęło oko, ponieważ długo graliśmy w Europie, osiągnęliśmy wielki europejski sukces, który przyćmił odpadniecie w 1/16 Pucharu Polski czy stratę punktową do Mistrza Polski. Pierwszy raz od sezonu 2008/2009 drużynie Lecha Poznań grającej wiosną w Europie udało się awansować do kolejnej edycji europejskich pucharów poprzez zajęcie 3. miejsca w Ekstraklasie, dlatego zanotowaliśmy progres dokładając jeszcze do gabloty medal po niespodziewanie dobrej końcówce. Później przyszło lato i wymagania wobec Lecha Poznań jeszcze mocniej wzrosły. Nie możemy czekać kolejnych 7 lat aż Kolejorz coś wygra, sezon 2023/2024 jest tym, w którym Lech Poznań ma być znowu mistrzem czy po 14 latach przerwy zdobyć Puchar Polski. Ciśnienie na trofeum w tych konkretnych rozgrywkach jest bardzo duże, chyba w Lechu Poznań nie do końca zdają sobie sprawę, jak duże. Swego czasu zostały podpisane nowe umowy z czołowymi zawodnikami, latem pomijając transfer Michała Skórasia szkielet drużyny został utrzymany, Lech Poznań zanotował ogromny skok przychodów (TUTAJ), na każdym kroku chwali się jaką to ma mocną akademię, przez głównie dziennikarza Staszewskiego propaguje kwoty transferowe chwaląc się m.in. ceną za Gholizadeha, którą niemal każdy kopiuje nie mając jej jak zweryfikować. Zarząd Lecha Poznań w ostatnich miesiącach lubi „prężyć muskuły” sprawiając wrażenie bardzo mocnego klubu pod względem finansowym o silnych fundamentach w postaci akademii, w którą władował miliony złotych. A co dalej? Później przychodzi kolejny jesienny dołek, Lech Poznań kompromituje się ze Słowakami, ponosi najwyższą porażkę od 23 lat, zawodnik podobno za 1,8 mln euro nadal jest niedostępny, 15 października ponoć najdroższy w historii zespół prowadzony przez bardzo doświadczonego trenera nie jest nawet na pozycji pucharowej mając tyle samo oczek, co najgroźniejszy rywal w walce o tytuł oraz 2 punkty mniej od aktualnego mistrza mającego w nogach 7 meczów więcej. Podczas takiej rzeczywistości nie dziwi zachowanie kibiców, którzy nie ufają zarządowi, Johnowi van den Bromowi, nie bardzo wierzą w uratowanie tego sezonu woląc się miło zaskoczyć, niż znowu rozczarować. Nie trzeba jakoś bardzo znać się na piłce, aby dostrzec, że propaganda wielkiego klubu nie bardzo ma przełożenie na realny świat. Lech Poznań na wielu polach sam narzucił na siebie presję, chwaląc się wieloma rzeczami doprowadził do sytuacji, w której oczekiwania wobec niego są ogromne, dużo większe niż np. 3, 4 czy 6 lat temu. Trofea albo sezon do zapomnienia, przy Bułgarskiej są już tylko dwie opcje.

Przed nami III etap jesieni (czas pomiędzy październikową a listopadową przerwą na kadrę), po którym myślenie kibiców może się zmienić. Na papierze Kolejorz ma świetną szansę, aby w dniach 21 października – 12 listopada dać kibicom to, na co każdy z nich czeka. Dać wiarę, nadzieję, spróbować zmienić ich nastawienie. Na razie lokomotywa zaczęła się rozpędzać, w najbliższych dniach są szanse na rozwinięcie szybkości, która 12 listopada doprowadzi do stacji „lider Ekstraklasy i 1/8 Pucharu Polski”.

21.10, Lech – ŁKS (20:00)
24.10, Lech – Jagiellonia (18:00)
28.10, Cracovia – Lech (17:30)
31.10, Zawisza – Lech (21:00) – PP
04.11, Lech – Ruch (20:00)
12.11, Legia – Lech (17:30)

> Śmietnik Kibica – (komentuj nie na temat) <